Το πέρασμα των ημερών από την επίθεση στο περιοδικό Charlie Hebdo και την εν ψυχρώ δολοφονία των σκιτσογράφων του, καλό θα είναι να μας επιτρέψει να δούμε με περισσότερη νηφαλιότητα και διεισδυτικότητα τη σημασία των γεγονότων.
Σε πρώτη φάση θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί αυτό συνέβη στη Γαλλία. Μιλάμε για μια χώρα στην οποία η γκετοποίηση των μεταναστών, των αφρικανικής -και όχι μόνο- καταγωγής πολιτών γίνεται περίπου με θεσμικό τρόπο, αν θυμηθεί...
Σε πρώτη φάση θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί αυτό συνέβη στη Γαλλία. Μιλάμε για μια χώρα στην οποία η γκετοποίηση των μεταναστών, των αφρικανικής -και όχι μόνο- καταγωγής πολιτών γίνεται περίπου με θεσμικό τρόπο, αν θυμηθεί...
κανείς και τα γεγονότα που συνέβησαν πριν λίγα χρόνια. Έχουμε μια χώρα, υποτιθέμενα δημοκρατική, η οποία περιθωριοποιεί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της, το οποίο συμβαίνει ταυτόχρονα να είναι το φτηνότερο εργατικό δυναμικό, κακοπληρωμένο και αναγκασμένο να βιώνει σε άσχημες συνθήκες. Η κατάσταση γίνεται χειρότερη αν συνυπολογίσει κανείς το γεγονός ότι η πορεία της γαλλικής οικονομίας βρίσκεται στα πρόθυρα της κρίσης.
Επίσης η Γαλλία είναι η πρώτη από τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες αναστήθηκε το φάντασμα του φασισμού. Από την εποχή του Λεπέν και τώρα της κόρης του, τα ποσοστά της φασιστικής ακροδεξιάς στην συγκεκριμένη χώρα βαίνουν αυξανόμενα. Στο στόχαστρο της Λεπέν οι μουσουλμάνοι μετανάστες. Μια χώρα με δήθεν δημοκρατικές ευαισθησίες όπως η Γαλλία, αφού σχεδόν λάτρεψε τον Σαρκοζί, τώρα στρέφεται μαζικά στην ακροδεξιά, με αιχμή το μεταναστευτικό αλλά και την υποβαθμισμένη ελέω Γερμανίας θέση της Γαλλίας στην ευρωπαϊκή αρένα. Η Γαλλία, η χώρα του πολιτισμού με την λαμπρή ιστορία σέρνεται πίσω από την Γερμανία της Μέρκελ. Το τσαλακωμένο ηθικό ενός λαού, όπως μας έδειξε η ιστορία, εύκολα γίνεται αφορμή για την άνοδο φασιστικών κινημάτων.
Έχουμε δηλαδή ένα κράτος το οποίο εδώ και χρόνια γκετοποιεί και καταδικάζει χιλιάδες ανθρώπους και ταυτόχρονα, σαν να μην είναι αυτό αρκετό, εμφανίζεται ραγδαία πολιτική άνοδος εκείνων που κατηγορούν τους ήδη γκετοποιημένους ως την αιτία για τον εθνικό μαρασμό.
Ιδιαίτερη σημασία έχει η εξέταση της πολιτικής κατάστασης στην Γαλλία και από την ταξική της οπτική. Το ΚΚΓ ήταν από τα πρώτα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης που ξεπουλήθηκε ολοκληρωτικά. Η ανυπαρξία σημαντικής ταξικής, εργατικής παρέμβασης αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι ως προοδευτικός και ριζοσπάστης θεωρήθηκε κάποτε ο Ολάντ.
Τι σχέση έχει αυτό; Σε ένα κράτος, του οποίου η οικονομία είναι σε κρίση και το οποίο γκετοποιεί και φασιστικοποιείται υπάρχει τεράστια αδυναμία ταξικής ταύτισης των καταπιεσμένων. Ο εκμεταλλευόμενος εργάτης, ο περιστασιακά εργαζόμενος, ο άνεργος που συμβαίνει να είναι και μετανάστης ή να έχει καταγωγή από άλλη χώρα δεν έχει δυνατότητα συλλογικής ταύτισης με την τάξη του. Το κενό αυτό το καλύπτει με μια άλλη συλλογική ταύτιση, συνήθως αυτή που είναι πιο εύκολα διαθέσιμη και του υπόσχεται λύση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό το ρόλο παίζει η θρησκεία. Ο νέος άνθρωπος, ο οποίος πλήτετται από όλα τα παραπάνω, πείθεται ότι διώκεται για την θρησκεία του και μέσω αυτής μπορεί να ελπίζει σε κάτι καλύτερο. Κάποιοι από αυτούς είναι εύκολο να στραφούν σε αυτό που εμφανίζεται ως το πιο δυναμικό και αναπτυσσόμενο κομμάτι του ισλαμικού κόσμου. Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι ότι οι νέοι, γκετοποιημένοι, μετανάστες, εργάτες δεν αισθάνονται τον εαυτό τους ως κομμάτι της εργατικής τάξης αλλά ως μέλη της ίδιας θρησκείας. Έτσι, η θρησκεία τους δίνει τα εργαλεία κατανόησης του κόσμου και τις προοπτικές της αλλαγής του. Όταν στο όνομα αυτής της θρησκείας δρουν υπερδυνάμεις με σκοτεινά και πολύπλοκα συμφέροντα το πράγμα μπορεί να ξεφύγει.
Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε και δύο ακόμα πολύ σημαντικά ζητήματα: Πρώτον το γεγονός ότι η Γαλλία εδώ και χρόνια αποτελεί μια από τις ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του δυτικού κόσμου. Δεν χρειάζεται να πάμε πίσω στην αποικιοποίηση της Αφρικής, αρκεί να δούμε ότι η Γαλλία συμμετείχε συστηματικά σε κάθε επέμβαση τα τελευταία χρόνια. Δεύτερον πρέπει να σκεφτούμε ποιοί και γιατί δημιούργησαν και στήριξαν το ISIS, ποιοί εξέθρεψαν τους Τζιχαντιστές και από που αυτοί σήμερα αντλούν την οικονομική και στρατιωτική τους δύναμη.
Το αποτρόπαιο γεγονός της δολοφονίας των συντακτών της Charlie Hebdo καθώς και αυτά που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες δεν ήταν χτύπημα ενάντια στην ελευθερία του λόγου. Ήταν κάτι περισσότερο, με πολύ βαθύτερες ρίζες. Αυτή η συζήτηση για την ελευθερία του λόγου δεν αποτελεί παρά τη μορφή με την οποία εμφανίζεται η ουσιαστική αντίθεση ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, όχι με γεωγραφικούς ή θρησκευτικούς όρους, αλλά με όρους ταξικούς και όρους θέσης στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Η εξήγηση των γεγονότων ως μια απόπειρα φίμωσης της ελευθερίας του λόγου αποκρύπτει τα σοβαρά ζητήματα που πρέπει να συζητηθούν και εξυπηρετεί τις αντιλήψεις εκείνες που επιτρέπουν στον Σαμαρά, στη Μέρκελ, στον Νταβούτογλου και τον Νετανιάχου και σε άλλους να διαδηλώνουν δήθεν υπέρ της ελευθερίας.
Η δολοφονία των συντακτών της Charlie δεν ήταν η πρώτη μαζική δολοφονία των τελευταίων μηνών. Λίγους μήνες πριν στην Ουκρανία φασίστες σκότωσαν και έκαψαν 42 άτομα στο κτίριο των συνδικάτων στην Οδησσό. Αυτό δεν εμπόδισε τον Ποροσένκο και τους ευρωπαίους φίλους του να διαδηλώσουν από κοινού για την ελευθερία της έκφρασης…
Από 2310net
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου