Πόσο Τσαρλατανί είσαι;

Πόσο Ευρωπαίος είσαι; Ή μάλλον πόσο Τσαρλατανί είσαι (σύμφωνα με το εύστοχο λογοπαίγνιο του Ιωάννου). Το τρέχον κριτήριο της ευρωπαϊκότητας είναι η ηχηρότητα, η θεατρικότητα του θρήνου για τους νεκρούς της εγκληματικής επίθεσης στο Παρίσι, όπως και της καταδίκης όχι απλώς του ισλαμικού φονταμενταλισμού αλλά του ίδιου του ισλαμισμού. Όχι της χρήσης του ισλαμισμού, της πολιτικής του εκμετάλλευσης, αλλά της ίδιας της ύπαρξής του.

Σύμφωνα με τις δηλώσεις που έκανε ο Σαμαράς με φόντο το φράχτη του Έβρου, οι Έλληνες...

κινδυνεύουν από την παροχή ιθαγένειας και νοσοκομειακής περίθαλψης στους «λαθρομετανάστες». Την ίδια μέρα της επίθεσης στα γραφεία της γαλλικής εφημερίδας ο πρωθυπουργός είπε ότι στο Παρίσι γίνεται μακελειό κι εδώ κάποιοι προσκαλούν κι άλλους μετανάστες και υπόσχονται ιθαγένεια. Φαίνεται ότι μόνον οι μετανάστες που ψοφάνε σαν τα σκυλιά, όπως ο 30χρονος Σύρος που το τετράχρονο κοριτσάκι του έμεινε δέκα ώρες πλάι στο παγωμένο πτώμα, οι μετανάστες που οι γυναίκες τους δεν μπορούν να γεννήσουν σε δημόσιο μαιευτήριο είναι ακίνδυνοι. Ποιος ξέρει αν οι αδελφοί Σουασί δεν είχαν γαλλική ιθαγένεια, αν τα γαλλικά νοσοκομεία τούς έκλειναν την πόρτα, να μην έφταναν εκεί που έφτασαν.

Από την άλλη, είναι τουλάχιστον γελοίο όλοι αυτοί που εδώ και χρόνια έχουν νομιμοποιήσει τη λογοκρισία (και την αυτολογοκρισία) στη σάτιρα να εμφανίζονται σαν υπερασπιστές των ιδεωδών του Διαφωτισμού και της ελευθερίας της έκφρασης. Ακόμα και τηλεφωνήματα γίνονται από αρχηγούς κομμάτων σε διευθυντές μεγάλων εφημερίδων με την «παράκληση» ή σύσταση ο σκιτσογράφος να μην τους απεικονίζει τόσο κοντούς ή τόσο κοιλαράδες ή τόσο κακάσχημους. Επανειλημμένα το ΕΣΡ, που η σύνθεσή του καθορίζεται από τα κόμματα της Βουλής, έχει επιβάλει εξοντωτικά πρόστιμα σε κανάλια και ραδιόφωνα επειδή κάποιες σατιρικές εκπομπές, π.χ. η Ελληνοφρένεια, έγιναν λιγάκι «σαρλί». Αναρίθμητες επικρίσεις έχει δεχτεί ο Λάκης Λαζόπουλος όχι για την αισθητική της εκπομπής του, αλλά γιατί κάνει προπαγάνδα – ένα προνόμιο που πρέπει να το έχουν μόνο οι Πρετεντέρηδες.

Κάλπικος ενόψει της κάλπης αλλά και κίβδηλος είναι αυτός ο ξαφνικός έρωτας της πολιτικής εξουσίας για την ελευθεροτυπία. Είμαστε σαρλί, οκέι, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας.

Της Μαριάννας Τζιαντζή από prin