«Τα διευθυντικά στελέχη της ΝΕΡΙΤ εξυπηρετούσαν την κυβέρνηση»

Το πρώην μέλος του Δ.Σ. της ΝΕΡΙΤ Θεόδωρος Καρούνος
καταγγέλλει πράματα και θάματα για όσα συνέβαιναν
στον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα

O Θεόδωρος Καρούνος ήταν μέλος του Δ.Σ. της ΝΕΡΙΤ και εκτελεστικό του μέλος από τον Οκτώβριο του 2013 μέχρι και την 3η Νοεμβρίου 2014. Οι αρμοδιότητές του ήταν τα θέματα εταιρικής διακυβέρνησης, νέων μέσων και διαφάνειας.

Τώρα λοιπόν σημειώνει στο blog του όσα παράδοξα και αδιαφανή συνέβαιναν στη ΝΕΡΙΤ. Νωρίς το θυμήθηκε βέβαια· όσο συμμετείχε σε όλο αυτό που ο ίδιος κατακρίνει, δεν μιλούσε.

Τον Φεβρουάριο του 2014 ήρθε σε σύγκρουση με τον τότε πρόεδρο Γ. Προκοπάκη, ενώ επί προεδρίας Μακρυδημήτρη, αν και διατήρησε τα καθήκοντά του, δεν συμμετείχε στη στενή ομάδα...

που λάμβανε τις κρίσιμες αποφάσεις.

Ιδού το πλήρες κείμενο του κ. Καρούνου:

«Η ΔΤ και η ΝΕΡΙΤ δεν κληρονόμησαν τα θετικά που υπήρχαν στην παράδοση της ΕΡΤ. Αυτό, κυρίως, οφείλεται στο ότι το βίαιο και απαράδεκτο κλείσιμο της ΕΡΤ δεν συνοδεύθηκε από οποιοδήποτε σχέδιο γι' αυτό που θα ακολουθούσε.

Το νέο θεσμικό πλαίσιο και η δεδομένη πολιτική βούληση του αρμόδιου υφυπουργού δεν επαρκούσαν για να δρομολογηθεί η συγκρότηση ενός σχετικά αυτόνομου δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού οργανισμού.

Άλλωστε, το πρώτο, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, αντιμετωπίστηκε –μετά το “μαύρο”- σαν σανίδα σωτηρίας “εκ του αποθέματος”, το, δε, δεύτερο έπαψε να υπάρχει μετά την πρόωρη αναγγελία παραίτησης του Π. Καψή.

Σ’ αυτά ήρθαν να προστεθούν υποκειμενικές αδυναμίες όσων στελέχωσαν το Διοικητικό και Εποπτικό Συμβούλιο (που δεν είναι της ώρας ν’ αναφερθούν αναλυτικά), καθώς, επίσης, το γεγονός ότι το Εποπτικό δεν απέκτησε επαγγελματική στελέχωση που θα του επέτρεπε να ασκεί αποτελεσματικά το θεσμικό του ρόλο, με αποτέλεσμα να επικεντρωθεί σε προσωποπαγείς παρεμβάσεις που συχνά είχαν αρνητικές συνέπειες για την διαδικασία συγκρότησης της ΝΕΡΙΤ.

Στη συνέχεια, η επιλογή των διευθυντικών στελεχών (των γενικών διευθυντών και των ελάχιστων διευθυντών) έγινε με ουσιαστικά αδιαφανείς διαδικασίες, με μικρο-πελατειακά κριτήρια και νομικές μεθοδεύσεις. Έτσι, στη θέση της πάλαι ποτέ ΠΟΣΠΕΡΤ διαμορφώθηκαν μικρές “προσωπικές ΠΟΣΠΕΡΤ” σε μεταβλητές -μεταξύ τους- συμμαχίες, πράγμα που γινόταν όλο και περισσότερο εμφανές στους εργαζόμενους με προφανείς αρνητικές επιπτώσεις στο όλο κλίμα.

Η προκήρυξη για τις εκτός ΑΣΕΠ προσλήψεις είχε εμφανή προβλήματα αλλά συνοδευόταν από ασφαλιστικές δικλείδες για τις διαδικασίες αξιολόγησης. Όμως, το Μητρώο Αξιολογητών δεν συγκροτήθηκε, η πρόβλεψη της σχετικής πρόσκλησης ενδιαφέροντος (3.4 “Πριν από την έναρξη κάθε πρόσκλησης αξιολόγησης διενεργείται κλήρωση των αξιολογητών ανάλογα με τις ανάγκες της ειδικότητας των υποψηφίων προς αξιολόγηση, από την οποία προκύπτουν οι συγκεκριμένοι αξιολογητές της αξιολόγησης αυτής”) δεν τηρήθηκε και οι αξιολογητές, κατ’ ουσίαν, περιορίσθηκαν σε δύο. Όλα συνέτειναν στην προσπάθεια να προωθηθούν συγκεκριμένοι υποψήφιοι και ν’ αποκλεισθούν άλλοι. Αυτό κατέστη εμφανές στην αξιολόγηση των 59 δημοσιογράφων, όπου παρότι ζητήθηκαν επανειλημμένα εξηγήσεις στο ΔΣ για τα αποτελέσματα της δεύτερης φάσης της αξιολόγησης, δεν δόθηκαν ουσιαστικές απαντήσεις.

Το εν γένει αρνητικό κλίμα ενίσχυσε καθοριστικά η τροπολογία του Αυγούστου με την οποία καταργήθηκε η αυτονομία που προέβλεπε ο Νόμος της ΝΕΡΙΤ στην διαδικασία επιλογής του Εποπτικού Συμβουλίου (και ακολούθως του Διοκητικού Συμβουλίου), καθώς η σχετική αρμοδιότητα μεταφέρθηκε στην εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία.

Αποκορύφωμα αυτής της πορείας, λίγες μέρες μετά, η ολέθρια λογοκριτική επιλογή του …αρμόδιου Γενικού Διευθυντή, όσον αφορά τη μετάδοση της ομιλίας του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη ΔΕΘ.

Απ΄ όλα τα προηγούμενα, σταδιακά γινόταν εμφανές, στην πλειοψηφία των εργαζόμενων ότι η –εκάστοτε- διοίκηση και ανώτερα διευθυντικά στελέχη, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και με διαφορετικό τρόπο και ένταση σε κάθε περίοδο ζωής της ΝΕΡΙΤ, εξυπηρετούσαν κατά προτεραιότητα την κυβέρνηση, τα κόμματα που την στηρίζουν καθώς και τις προσωπικές τους επιλογές. Προς τούτο, άλλωστε, είναι ενδεικτικό πως οι εξαιρέσεις απ’ αυτόν τον κανόνα όχι μόνο δεν επιβραβεύονταν αλλ’ αντίθετα το έργο τους δυσχεραινόταν καταλυτικά ενώ οι απόπειρες καινοτομιών και καινούριων πρωτοβουλιών προσέκρουαν σε …τοίχο.

Η πρακτική αυτή, με ελάχιστες παρεκκλίσεις, συναντάται στους πιο πολλούς οργανισμούς “δημοσίου συμφέροντος” που η διοίκηση τους ορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Στη ΝΕΡΙΤ αυτή η κουλτούρα διοίκησης οδηγεί στην επιλεκτική υλοποίηση των καταστατικών στόχων της εταιρείας και στη μη αξιοποίηση των διαθέσιμων πόρων, ανθρώπινων και υλικών, για την παράγωγη ποιοτικού περιεχομένου ενημέρωσης και πολιτισμού.

Για τη ΝΕΡΙΤ -αλλά και για όλους τους δημόσιους οργανισμούς- η απέχθεια στη διαφάνεια και στη τεκμηριωμένη λογοδοσία δεν οδηγούν μόνο στην αναποτελεσματικότητα αλλά ενισχύουν την καχυποψία που έχουν εργαζόμενοι και πολίτες στην εκάστοτε διοίκηση.

Στη ΝΕΡΙΤ έχει γίνει ένα μικρό βήμα με την υιοθέτηση πολιτικών ανοιχτότητας που περιλαμβάνονται στους κανονισμούς και το στρατηγικό σχέδιο. Το ζητούμενο, όμως, είναι η συστηματική και αποτελεσματική εφαρμογή τους αντί της υπονόμευσής τους στην πράξη όπως –ενδεικτικά- συνέβη στις προαναφερθείσες περιπτώσεις.

Το γενικό συμπέρασμα, πάντως, που επαληθεύεται για πολλοστή φορά από την ενασχόλησή μου με φορείς του δημοσίου είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των υπαλλήλων εργάζεται αποδοτικά εάν υπάρχει ένα σχετικά σταθερό οργανωτικό/διοικητικό πλαίσιο, συγκεκριμένοι στόχοι και όραμα».

Δημήτρης Κανελλόπουλος από efsyn