Αφορμή γι’ αυτό το σχόλιο ήταν ένας διάλογος που είχαμε κάτι φίλοι, όχι στο διαδίκτυο αυτή τη φορά, αλλά πίνοντας τσάι και καπνίζοντας τους ναργιλέδες μας σε ένα συριακό καφενείο στην πλατεία Εξαρχείων. Ο λόγος ήταν για τον Σύ.Ριζ.Α. και για τον άγαρμπο τρόπο, με τον οποίο σκαρφαλώνει η ηγετική του ομάδα, στο απότομο βουνό της εξουσίας.
Να σας πω κι εγώ τη γνώμη μου, τους είπα, που είμαι εξωτερικός παρατηρητής και...
Να σας πω κι εγώ τη γνώμη μου, τους είπα, που είμαι εξωτερικός παρατηρητής και...
που στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσω ούτως ή άλλως Συ.Ριζ.Α. στη λογική που λέει ότι το "μη χείρον βέλτιστο", αυτές τις ζοφερές στιγμές που μας αξίωσε ο μοχθηρός μας Θεός, να ζήσουμε.
Πράγματι, συμφωνήσαμε, ο Συ.Ριζ.Α. έχει ενσωματώσει τις ελπίδες ενός πλειοψηφικού ρεύματος συμπολιτών μας, που ελπίζουν ότι με κάποιον τρόπο μυστικιστικό και άδηλο, ο Αλέξης, θα μας οδηγήσει, σαν σύγχρονος Μωυσής, στη Γη της Επαγγελίας κι ότι όλοι μαζί, θα ξαναγυρίσομε γρήγορα πίσω στην εύφορη κοιλάδα των τεμπέληδων. Πίσω, στην εποχή που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα...
Όχι ότι είναι απατηλό αυτό το όνειρο ούτε και σημαίνει ότι πρέπει να πιστεύομε όλους αυτούς που μας λένε ότι θα μας χρειαστούν δεκαετίες για να γυρίσουμε πίσω στην εύφορη κοιλάδα. Ανοησίες λένε αυτοί, και κινδυνολογούν όλοι τους, επειδή έχομε την τύχη να ζούμε στην ομορφότερη πατρίδα του κόσμου κι επειδή δεν έχουν χαθεί ακόμα όλα. Προλαβαίνομε ακόμα να σώσουμε τον τόπο μας και την παρτίδα, χωρίς να χαθεί μια ολόκληρη γενιά ούτε και περισσότερες.
Μόνο που ο δρόμος αυτός δεν είναι στρωμένος με παπλώματα για να ξαπλώσουν οι τεμπέληδες, αφού τώρα πια έχει κοπεί οριστικά η πίστωση από τους φραγκοφονιάδες, τους κουτόφραγκους.
Δεν έχει τολμήσει να μας το πει ακόμα ο Συ.Ριζ.Α., αλλά θα είναι δύσβατος, αυτός ο δρόμος της επιστροφής. Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο, άλλωστε, τα δημοσκοπικά στοιχεία, εφόσον οι δημο(σ)κόποι δεν έχουν άδικο, καταδεικνύουν αυτό που δεν μπορούν να αμφισβητήσουν ούτε οι σύντροφοι του Συ.Ριζ.Α. ούτε κανείς: την καθολική μας διαπίστωση, ότι μόλις η μία στις τρεις Ελληνίδες και τους Έλληνες εμπιστεύονται σήμερα τον Συ.Ριζ.Α. παρά τον ζόφο των ημερών που ζούμε. Άρα, αν και δεν είναι λίγοι αυτοί που ζουν στο όνειρο της τηλεμεταφοράς μας στον Κήπο της Εδέμ, εκατό ή τόσες περίπου μέρες μετά την άφιξη του Αλέξη στην κορυφή του όρους των δακρύων και της εξουσίας -δεν είναι ούτε και αρκετοί.
Άρα, χρειάζεται ανασκευή του αφηγήματος, προκειμένου να πεισθούμε να του παραδώσουμε εμείς ο Έλληνες, του Αλέξη, τα ηνία της εξουσίας.
Η μοναδική βεβαιότητα που έχουμε γι’ αυτόν τον δρόμο που είμαστε εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να τραβήξουμε, είναι ότι οι τεμπέληδες, όχι μόνο είναι υποχρεωμένοι να περπατήσουν στην ανηφοριά κι αυτοί, αλλά ότι κι όλοι μας, πρέπει να ζαλωθούμε τα συντρίμμια των ζωών μας, μαζί και από μία ή δύο -κατά πόσο αντέχει ο καθένας μας- χειρολαβές ενός από τα αναρίθμητα φορεία που μας περιμένουν για την μεταφορά των τραυματιών.
Τραυματίες πολλοί, αυτού του ιδιότυπου πολέμου που έχει κηρυχτεί από το ευρω-ιερατείο κατά της πατρίδας μας, αλλά όχι μόνον κατ' αυτής -διότι δεν μπορεί να μην τα βλέπετε- θα τα βλέπετε κι εσείς αυτά που γίνονται παντού κι από παλιά, σε όλον τον κόσμο!
Υπάρχουμε όλοι εμείς που λέμε ότι είναι άδικο για τον Συ.Ριζ.Α. να επωμιστεί ολόκληρη την ευθύνη κι όλο το δυσανάλογα μεγάλο βάρος της αναγκαίας ανασυγκρότησης, που είναι το ζητούμενο. Έτσι κι εμείς, όπου κι όπως μπορούμε, οφείλουμε να τους στηρίζουμε τους συντρόφους του Σύ.Ριζ.Α. επειδή έτσι έχει αποφασίσει μια μεγάλη, κρίσιμη πλειοψηφία και διότι δεν μπορούμε να κάνομε διαφορετικά ούτε μπορούμε να παραβλέψομε τα ίδια τα λόγια του Αλέξη: «Συγκλίσεις, όχι στην βάση της ιδεολογικής καθαρότητας, ούτε στην βάση της ευκαιριακής συμπόρευσης. Αλλά στην βάση της καθαρής και πραγματικής πολιτικής αξιοπιστίας.»
"Αξιοπιστία", είναι η λέξη-κλειδί εδώ!
Ατυχώς, συμβαίνουν διάφορα τινά: Σε άλλες περιοχές ο οργανισμός του Συ.Ριζ.Α. είναι κλειστός σαν στρείδι, μην τύχει και χαθεί η ισορροπία των εσωτερικών πολιτικών διεργασιών, αλλού προσπαθούν τα στελέχη του. με ακτιβισμό, να ενεργοποιήσουν τις κοινότητές μας κατά του ξεπουλήματος που συμβαίνει ετούτες τις ζοφερές ώρες, χωρίς σχεδόν ποτέ να το καταφέρνει -κι αλλού ανοίγει τις πόρτες για να μαζεύονται εντός του, ορισμένοι άνθρωποι που είναι χειρότεροι κι από τα σκουπίδια που μαζεύει η δυνατή νυχτερινή βροχή προς την πλατεία Κουμουνδούρου!
"Αξιοπιστία", είναι η λέξη κλειδί εδώ, λοιπόν, αλλά όλο και περισσότερο αυξάνονται οι ανησυχίες μας για την αξιοπιστία αυτών των ορειβατών που έχουν ξαμώσει με κάποιες αξιώσεις, την κορυφή του βουνού της εξουσίας.
Αυτοί -τα πρόσωπα δηλαδή, έχουν την μικρότερη σημασία, θα πει κανείς. Μπορεί κι εσύ να εκνευρίζεσαι βλέποντας τους διάφορους εκδορείς της νοημοσύνης μας να πλαισιώνουν τον Συ.Ριζ.Α., αλλά ανάμεσά σε όλους αυτούς, καμιά φορά βρίσκονται και μερικά καλοκομμένα διαμαντάκια της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Αλλά, πάντως, συμφωνούμε: τα πρόσωπα δεν έχουν την μεγαλύτερη σημασία, όταν υφίστανται πολιτικές αρχές και -υπό τις έκτακτες συνθήκες- ο ανάλογος σχεδιασμός.
Πολιτικές και σχεδιασμός, λοιπόν, όμως εμείς όλοι, οι απ' έξω από τον χωρό, όχι μόνο ξέρομε πολλά τραγούδια, αλλά βλέπομε κιόλας: αυτό μόνο που δεν βλέπουμε κι όλο περιμένομε, είναι το σκαρίφημα της πορείας που σκοπεύει να προτείνει ο Συ.Ριζ.Α., το οποίο προφανώς δεν είναι ακόμα ούτε συμφωνημένο ούτε έτοιμο.
Ας ανασκουμπωθούν λοιπόν οι αγκιτάτορες, να συμμαζευτούν και οι ακτιβιστές από τους δρόμους, για να διοχετεύσουν την ενέργειά τους προς τα μέσα και για να πείσουν οι ίδιοι τους δικούς τους συντρόφους, να αφήσουν κατά μέρος τις κόνξες και την εμμονή με τις καρέκλες τους -κι όλοι μαζί να κάνουν το προ πολλού περιλάλητο κάλεσμα προς την κοινωνία –χωρίς να ξεχνάνε ότι και το face control στις πόρτες τους, έχει κι αυτό τη σημασία του, ορισμένες φορές.
Και, πάραυτα, να πιάσουνε δουλειά. Τώρα! Θα έπρεπε από προχθές να έχουν στρωθεί κάτω και να δουλεύουν, αλλά ας μην μεμψιμοιρούμε γι’ αυτά που δεν έγιναν , αφού ποτέ δεν είναι αργά. Εγώ, λοιπόν, επιμένω: κρατάω, την ουσία κι ονειρεύομαι!
Υ.Γ. Τα πρόσωπα βέβαια, όταν είναι σημαίνοντα, έχουν κι αυτά τη σημασία τους…
"Αξιοπιστία", είναι η λέξη-κλειδί εδώ!
Ατυχώς, συμβαίνουν διάφορα τινά: Σε άλλες περιοχές ο οργανισμός του Συ.Ριζ.Α. είναι κλειστός σαν στρείδι, μην τύχει και χαθεί η ισορροπία των εσωτερικών πολιτικών διεργασιών, αλλού προσπαθούν τα στελέχη του. με ακτιβισμό, να ενεργοποιήσουν τις κοινότητές μας κατά του ξεπουλήματος που συμβαίνει ετούτες τις ζοφερές ώρες, χωρίς σχεδόν ποτέ να το καταφέρνει -κι αλλού ανοίγει τις πόρτες για να μαζεύονται εντός του, ορισμένοι άνθρωποι που είναι χειρότεροι κι από τα σκουπίδια που μαζεύει η δυνατή νυχτερινή βροχή προς την πλατεία Κουμουνδούρου!
"Αξιοπιστία", είναι η λέξη κλειδί εδώ, λοιπόν, αλλά όλο και περισσότερο αυξάνονται οι ανησυχίες μας για την αξιοπιστία αυτών των ορειβατών που έχουν ξαμώσει με κάποιες αξιώσεις, την κορυφή του βουνού της εξουσίας.
Αυτοί -τα πρόσωπα δηλαδή, έχουν την μικρότερη σημασία, θα πει κανείς. Μπορεί κι εσύ να εκνευρίζεσαι βλέποντας τους διάφορους εκδορείς της νοημοσύνης μας να πλαισιώνουν τον Συ.Ριζ.Α., αλλά ανάμεσά σε όλους αυτούς, καμιά φορά βρίσκονται και μερικά καλοκομμένα διαμαντάκια της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Αλλά, πάντως, συμφωνούμε: τα πρόσωπα δεν έχουν την μεγαλύτερη σημασία, όταν υφίστανται πολιτικές αρχές και -υπό τις έκτακτες συνθήκες- ο ανάλογος σχεδιασμός.
Πολιτικές και σχεδιασμός, λοιπόν, όμως εμείς όλοι, οι απ' έξω από τον χωρό, όχι μόνο ξέρομε πολλά τραγούδια, αλλά βλέπομε κιόλας: αυτό μόνο που δεν βλέπουμε κι όλο περιμένομε, είναι το σκαρίφημα της πορείας που σκοπεύει να προτείνει ο Συ.Ριζ.Α., το οποίο προφανώς δεν είναι ακόμα ούτε συμφωνημένο ούτε έτοιμο.
Ας ανασκουμπωθούν λοιπόν οι αγκιτάτορες, να συμμαζευτούν και οι ακτιβιστές από τους δρόμους, για να διοχετεύσουν την ενέργειά τους προς τα μέσα και για να πείσουν οι ίδιοι τους δικούς τους συντρόφους, να αφήσουν κατά μέρος τις κόνξες και την εμμονή με τις καρέκλες τους -κι όλοι μαζί να κάνουν το προ πολλού περιλάλητο κάλεσμα προς την κοινωνία –χωρίς να ξεχνάνε ότι και το face control στις πόρτες τους, έχει κι αυτό τη σημασία του, ορισμένες φορές.
Και, πάραυτα, να πιάσουνε δουλειά. Τώρα! Θα έπρεπε από προχθές να έχουν στρωθεί κάτω και να δουλεύουν, αλλά ας μην μεμψιμοιρούμε γι’ αυτά που δεν έγιναν , αφού ποτέ δεν είναι αργά. Εγώ, λοιπόν, επιμένω: κρατάω, την ουσία κι ονειρεύομαι!
Υ.Γ. Τα πρόσωπα βέβαια, όταν είναι σημαίνοντα, έχουν κι αυτά τη σημασία τους…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου