«Ετσι ήθελε η Παναγιά»

Bαθιά πίστη; Ακρότατη ευλάβεια; Εξομολογητής ή γέροντάς τους δεν είμαι, δεν έχω λοιπόν λόγο να μην πιστεύω πως όσοι εμπλέκουν τα θεία στην πολιτική, οικονομική, ιατρική, αθλητική, καλλιτεχνική καθημερινότητα, το πράττουν από αγνό θρησκευτικό φρόνημα. Πεπεισμένοι από τη χριστιανική τους συνείδηση, που τους υπαγορεύει να εκφράζουν δημόσια την πίστη τους, έστω κι αν η δημόσια έκθεση ενδέχεται να προσλάβει την ευαγγελικώς κατακριτέα μορφή τού θεαθήναι. Δεν πρέπει...

πάντως να προειδοποιήθηκαν άνευ λόγου οι πιστοί να αποφεύγουν την υποκριτική διατυμπάνιση των μύχιων θρησκευτικών αισθημάτων τους.

Ούτε και το πασίγνωστο «Το πολύ το κυριελέησον το βαριέται κι ο Θεός» ειπώθηκε χωρίς λόγο. Φαρισαϊκές συμπεριφορές ήθελε να στηλιτεύσει αυτός που συνόψισε σε εννιά λέξεις την κοινή αντίληψη για όσους σταυροκοπιούνται κάθε λίγο και λιγάκι. Για όσους ανάβουν με πόζα το κερί τους και κάνουν βαθιές μετάνοιες με το βλέμμα όχι προς τα μέσα αλλά προς τους γύρω, να εξακριβώσουν αν τους βλέπουν. Α, και για όσους εποχούμενους κάνουν τον σταυρό τους με το δεξί χέρι όταν περνούν έξω από εκκλησία, ενώ με το αριστερό μουντζώνουν τον «ατζαμή» της διπλανής λωρίδας.

Ο αθλητισμός είναι ιδανικό πεδίο για την ανάπτυξη της πίστης – ή των προλήψεων και της δεισιδαιμονίας· είναι πολύ λεπτή η γραμμή που τα χωρίζει ώρες ώρες. Και αυτό ανεξαρτήτως θρησκείας, όπως μας έχει βοηθήσει να καταλάβουμε η παγκοσμιοποίηση του αθλητικού θεάματος· έχει τύχει λ.χ. να δούμε πολεμιστές αντίπαλων αντάρτικων ομάδων να φορούν τη φανέλα του Μπέκαμ ή του Ρονάλντο. Βεβαίως, εμείς, σαν εκ γενετής «πιστοί» μιας θρησκείας που συναριθμείται στις «πνευματικές», χασκογελάμε διαβάζοντας για τον Καμερουνέζο μάγο ή τον Βραζιλιάνο σαμάνο που επιστρατεύτηκαν για να βοηθήσουν την εθνική της χώρας τους. «Πρωτογονισμός» αποφαινόμαστε. Ενώ θεωρούμε άκρως πνευματικό το ν’ ακούμε τον πρωθυπουργό να λέει ότι «θα βγούμε απ’ το Μνημόνιο με τη βοήθεια του Θεού», του εθνικοποιημένου Θεού. Ή το ν’ ακούμε τον κ. Αναστασιάδη, προπονητή του ΠΑΟΚ, να λέει με ύφος εσφιγμενίτικο ότι το «ήθελε η Παναγιά» τη μία να νικήσει η ομάδα του, την άλλη να χάσει.

Είναι αξιοθαύμαστο βέβαια ότι ο καλός προπονητής διατηρεί ακέραιη την πίστη του χάσει-κερδίσει η ομάδα του και δεν ρυθμίζει συμφεροντολογικά τα αισθήματά του. Και πάλι όμως, η μονότονη επίκληση της Παναγίας, η επί ματαίω χρήση του ονόματός της σε ζητήματα όπως η άστοχη έξοδος του τερματοφύλακα ή η στραβοκλωτσιά του σέντερ φορ δεν είναι και από τις πνευματικότερες υποθέσεις. Αλήθεια, αν τύχει να χάσει ο ΠΑΟΚ με οφσάιντ που δεν το σφύριξε ο διαιτητής, πώς θα μπορούσε να υποστηρίξει ο κ. Αναστασιάδης ότι «το ήθελε η Παναγιά»; Πώς μπορούμε εμείς δηλαδή, πιστοί και μη, να δεχτούμε ότι η Παναγία θέλησε να αδικήσει κατάφωρα κάποιους, που ενδέχεται μάλιστα να είχαν επίσης προσευχηθεί σ’ αυτήν;

Παντελής Μπουκάλας από Καθημερινή μέσω left