Πως παρελαύνει ο φασισμός;

Την Τρίτη, η χώρα γιόρταζε την κήρυξη του πολέμου απέναντι στους Ιταλούς και την άρνηση της παράδοσής της το 1940. Επειδή όμως δεν κατάφερα να εξασφαλίσω κάποια πρόσκληση για να μπω σε κάποια καλή παρέλαση, γιόρτασα στο σπίτι, τρώγοντας με την οικογένεια και φίλους ωραιότατα κοκκινιστά σουτζουκάκια. Ωστόσο, ένεκα της ημέρας, η συζήτηση γρήγορα κινήθηκε γύρω από τον φασισμό. Τελικά τι είναι ο φασισμός; Και τι κοινό έχει ένας μορφωμένος φασίστας από έναν αμόρφωτο φασίστα; Τους δέρνει ο ίδιος φασισμός;

Δεν υπάρχει σήμερα άνθρωπος που να μπορεί να αμφισβητήσει με επιχειρήματα πως ο φασισμός είναι το υπέρτατο όπλο του συστήματος. Είναι το σπαθί και το τουφέκι του καπιταλισμού, που...

έχει μάθει έτσι να αντιμετωπίζει τις κρίσεις του, μη τυχόν και ξεστρατίσει τελείως το σύστημα.

Έτσι, αφού δια της επιβολής και της βίας ο φανερός φασισμός κρατήσει τις μάζες στα αυγά τους όσο ο ίδιος “αυτορυθμίζεται”, ύστερα έρχεται να ξαναπάρει τις μάζες από το χεράκι ως προστάτης ο φασισμός της “ελεύθερης αγοράς”. Την ώρα που στην πραγματικότητα το μόνο που κάνει είναι να δένει, προς το παρόν, ξανά το μαντρόσκυλό του στην πίσω αυλή.

Στην ουσία του ο φασισμός δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αναπληρώνει, να κατακρεουργεί και τελικά να εξαφανίζει την Δικαιοσύνη, πάντα υπέρ των ισχυρών.

Έτσι σήμερα (και τονίζω το “Σήμερα”) το “η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες” εμφυσείται στις μάζες στοχοποιώντας τον μετανάστη, τον αναρχικό, τον κομμουνιστή. Όμως η υψηλή πολιτική που παράγει τον φασισμό δεν έχει άλλον στόχο παρά την ενδυνάμωση της θέσης και της εξουσίας της.

Αφού λοιπόν οι μάζες εμπεδώσουν την στοχοποίηση του διαφορετικού και του ξένου, το έδαφος για την διατήρηση των προνομίων των ημέτερων είναι στρωμένο με ροδοπέταλα.

Έτσι, το Ελληνικό ανήκει στον Λάτση του, ο ιππόδρομος στον Κόκκαλη του, ο ΟΠΑΠ στον Μελισσανίδη του.

Χωρίς καμία ένδειξη δικαιοσύνης, τόσο στο υψηλό επίπεδο της “ελεύθερης αγοράς” τους που παραμένει σιδηροδέσμια των συμφερόντων τους, όσο και στο χαμηλότερο, αυτό του απλού εργάτη που δεν μπορεί να μοιραστεί τα ιδεολογικά ιδανικά, γι’ αυτό χειμάζεται σε ουρές συσσιτίων και άλλων φιλανθρωπιών, μόνο για Έλληνες.

Η Δικαιοσύνη είναι εκείνο το συστατικό που είναι απαραίτητο να απουσιάζει από κάθε στάδιο του φασισμού. Τη γέννηση, την ανάπτυξή του, την εμπέδωση και τελικά το ξέσπασμά του κατά των ίδιων των υποστηρικτών του.

Και το έλλειμμα Δικαιοσύνης είναι έμφυτο στη χώρα μας.

Ποιοί ήταν αυτοί που μετά την Επανάσταση του ’21 κυνήγησαν και φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη και τους συναγωνιστές του;

Ποιοί ήταν αυτοί που δολοφόνησαν τον Καποδίστρια, στο οποίου το σύστημα ακόμα στηρίζεται η Δημοκρατία της Ελβετίας;

Ποιοί ήταν αυτοί που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία στα τέλη του προηγούμενου αιώνα;

Ποιοί ήταν αυτοί που κατά τη διάρκεια της Κατοχής συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς σε βάρος των συμπατριωτών τους (που λέει ο λόγος) και των συμφερόντων της χώρας;

Ποιοί ήταν αυτοί που οδήγησαν στη σήψη του πολιτικού συστήματος της χώρας, που με τη σειρά του έδωσε τη θέση του στη Χούντα των Συνταγματαρχών; Ποιοί ήταν αυτοί που μετά τη Χούντα, ποτέ δεν τιμωρήθηκαν για την ανάμειξή τους, αντιθέτως “παρασημοφορήθηκαν” με κρατικές και μη θέσεις;

Ποιοί ήταν αυτοί συντέλεσαν στα εκατοντάδες σκάνδαλα της Μεταπολίτευσης; Ποιοί κατέκλεψαν το δημόσιο, και ποιοι επιβραβεύθηκαν με τις μίζες διεθνών και εγχώριων επιχειρήσεων;

Ποιούς από τους παραπάνω γνωρίζετε σήμερα να σάπισαν στη φυλακή; Πότε επανορθώθηκε το περί δικαίου αίσθημα της ελληνικής κοινωνίας; Ή καλύτερα, πότε δημιουργήθηκε;

Η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις είναι κανένας. Αφού όλοι τους, επίγονοι και απόγονοι αλλά και συμμετέχοντες στην διαμόρφωση της σύγχρονης Ιστορίας της χώρας, χαίρουν ασυλίας, δόξης και τιμής από το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος. Και βέβαια, συνεχίζουν να πλουτίζουν σε βάρος του.

Γι’ αυτό κι οι παρελάσεις του τιμούν αυτούς, και ουχί τους πεσόντες, και τους απογόνους τους, για την ελευθερία της πατρίδας.

Ο μορφωμένος φασίστας λοιπόν, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να δηλώνει την πίστη του στο σύστημα το οποίο χρειάζεται την βοήθειά του για να μην καταστραφεί ολοσχερώς. Συνήθως, κρύβεται σε άλλους ιδεολογικούς χώρους, ώστε να μπορεί να φορά την προβιά του ανενόχλητος.

Από την άλλη, ο χαμηλού μορφωτικού επιπέδου φασίστας, απλώς υποδέχεται τον φόβο και τον τρόμο που ο μορφωμένος φροντίζει να διοχετεύσει στην ατμόσφαιρα, συνδέοντας την επιβίωσή του με την μη ανατροπή του status quo. Όταν δε, υπάρχει από πριν το υπόβαθρο του φθόνου και της άρνησης για το διαφορετικό, η στρατολόγηση του είναι παιχνιδάκι.

Έτσι, ο καιρός περνάει με τον δεύτερο να απασχολείται με τις διαφορές του με τους υπόλοιπους τριγύρω του, την ώρα που οι κραυγαλέες διαφορές του με τον εξουσιαστή του καλύπτονται από την απειλή της πείνας και της φτώχιας.

Τελικά, δεν ξέρω πόσα είδη φασίστα υπάρχουν στη χώρα. Δεν ξέρω πόσα είδη φασισμού, αν και με μια πρόχειρη καταμέτρηση τα βγάζω πολλά. Φυλετικός, εργασιακός, κοινωνικός, σεξουαλικός, οικονομικός, οπαδικός, κομματικός και η λίστα μπορεί να μακρύνει πολύ.

Αυτό που έχω μάθει όμως είναι πως ο φασισμός πρέπει να πατάσσεται με κάθε τρόπο, σε κάθε ευκαιρία. με κάθε μέσο.

Έτσι, οφείλω να παραδεχθώ πως, παρόλο που έχω να συμμετάσχω σε παρέλαση από τα μαθητικά μου χρόνια, όταν το κράτος μας υποχρέωνε να συμμετέχουμε στην αναβίωση των τακτικών του φασιστικού καθεστώτος από τα μικρά μας όπως και σήμερα, θα ήθελα πολύ να είχα παρευρεθεί στην παρέλαση του δήμου Χαλανδρίου.

Ήταν μια γιορτή κατά του φασισμού. Και σε αυτήν συμμετείχαν όλοι. Συγχαρητήρια!

Κρίμα. Ο αφελής, δεν γνώριζα πως υπήρχε παρέλαση που δεν χρειαζόμουν πρόσκληση.

ΥΓ. Δια του λόγου το αληθές:

Από Ρεμπελίσκος