Εκκαθαριστές

Όταν ένα Κράτος φθάνει στο σημείο να αυτοπροσδιορίζεται ως καθαρός εισπρακτικός μηχανισμός χωρίς καμία παροχή απέναντι στους πολίτες του έχει ξεπεράσει το επίπεδο του αποικιοκρατικού κράτους και έχει περάσει στο επίπεδο του εκδικητικού κράτους. Θεωρεί ότι οι εχθροί του είναι οι ίδιοι πολίτες που το απαρτίζουν αλλά και ό,τι μέχρι σήμερα αποκτήθηκε με αίμα, και σωστά είχε ταυτότητα «Κοινό» (δηλαδή Δημόσιο), πωλείται άνευ αιτίας.

Δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα από την πλευρά των Εκδικητών που εξουσιάζουν ότι όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα είναι μέρος ενός προγράμματος εξυγίανσης, ανάπτυξης και ευρωπαϊκού οράματος. Από την στιγμή που το ίδιο το Κράτος εισπράττει δύο αιώνες έμμεσους και άμεσους φόρους...

με μόνη υποχρέωση την υπεράσπιση της ζωής των πολιτών, την εστία των πολιτών, την απόδοση δικαιοσύνης στους πολίτες αλλά αντιθέτως τους έχει στερήσει αυτά τα τρία βασικά που ορίζουν το Κράτος, τότε παύει να είναι Κράτος ακόμα και αποικιακό.

Δεν είναι θέμα καθεστώτος. Διότι ακόμα και από τα πολλά δικτατορικά καθεστώτα που πέρασαν από την χώρα θεωρούνταν εχθρός της πατρίδας αυτός που ιδεολογικά ήταν απέναντι, αλλά όχι αυτός που άνευ λόγου καταδικάζεται άνευ κατηγοριών. Ακόμα και στην περίπτωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η περιούσια του κάθε Έλληνα Οθωμανού πολίτη ήταν κάτω από την προστασία του Σουλτάνου. Αντίθετα, αυτό που διαδραματίζεται σήμερα στην Ελλάδα είναι πέρα από κάθε λογική και δεν υπάρχει σημείο σύγκρισης ακόμη και με τα πιο σκληρά καθεστωτικά πολιτεύματα. Άλλο να πας στην φυλακή και στο ξερονήσι για τις ιδέες σου και άλλο να πας φυλακή για τον επιβαλλόμενο και άνευ αιτίας πρόστιμο που σου επιβάλλει το Κράτος της Ελλάδας.

Πραγματικά θα έπρεπε να δώσει μία απάντηση η κυβέρνηση σε ποιο άλλο κράτος μέλος της ΕΕ ο πολίτης να έχει μόνο υποχρεώσεις και καθόλου δικαιώματα. Σε ποιο άλλο κράτος φορολογήσε ενώ σού έχει απαγορευτεί η εργασία και μπαίνεις φυλακή για χρέη στο Κράτος που σου επέβαλλε με το έτσι θέλω το ίδιο το Κράτος.

Με την επικοινωνιακή «καραμέλα» ότι οι Έλληνες πήραν δάνεια και χρωστάνε κατάφεραν να επιβάλλουν ως μοναδική λύση αυτό το καθεστωτικό έκτρωμα που κυβερνά την χώρα από το 2009. Κατένειμαν αυθαιρέτως τα χρέη του Κράτους σε όλους τους πολίτες και κουνάνε τιμολόγια επί πιστώσει που κοπήκαν από τις διεθνείς τράπεζες και την Ε.Ε ως αποδεικτικά στοιχεία. Αυτό όμως που πρέπει να βάλουμε στο μυαλό μας είναι ότι οι τράπεζες και η ΕΕ είναι οι δάσκαλοι όλων των μικροπολικάντιδων των χωριών της Ελλάδας. Ένα έργο αντικειμενικής αξίας 10,000 ευρώ, κοστολογείται για 100,000 ευρώ και στην τσέπη των λαμογιών μπαίνουν τουλάχιστον τα 90,000 ευρώ. Οι μεγάλοι δάσκαλοι αυτών των αισχρών πολιτικάντιδων-εργολάβων δεν είναι άλλοι από τους ίδιους τους Τραπεζίτες και Ευρωπαίους εταίρους. Έκοβαν τιμολόγια 300 δις ευρώ, στο Κράτος έμπαιναν 10 δις ευρώ, τα υπόλοιπα στις τσέπες των ίδιων των δανειστών και χρεώνουν τον δούλο Έλληνα με όλο το ποσό.

 
 Το οτι έφαγαν και οι διαχειριστές των χρημάτων στην Ελλάδα μαζί με τα κομματόσκυλά τους είναι γνωστό. Εδώ τρώνε οι «καλοί χριστιανοί» από την παραγγελία και αγορά κεριών στις εκκλησίες αιώνες τώρα. Αυτά είναι γνωστά, αλλά όλοι τους έτρωγαν ψίχουλα μπροστά στο φαγοπότι χρημάτων που έφαγαν οι δανειστές εις το όνομα της εξυγίανσης και εξευρωπαϊσμού της Ελλάδας.

Τι θέλει λοιπόν αυτό το υβριδικό νέο «ελληνικό» Κράτος; Πολύ απλά να ξεφορτωθεί τους πολίτες του. Είναι ένα νέου είδους εκκαθαριστής σαν αυτούς που έστελναν τα διεθνή κοράκια σε χώρες υπό χρεοκοπία. Στην Ελλάδα τα κοράκια που κάνουν αυτή την δουλειά δεν είναι άλλοι από την εκλεγμένη εξουσία. Κάνουν ολική εκκαθάριση τόσο της ακίνητης περιουσίας των πολιτών, όσο και της δημοσίας περιουσίας που αγοράστηκε, όχι από τα ευρωπαϊκά δάνεια αλλά από τους φόρους των ίδιων των πολιτών. Ο κάθε ένας από εμάς είναι σε μια λίστα στα χέρια του κάθε εκλεγμένου εκκαθαριστή.

Οι λίστες αυτές ξεκινούν από τους Καλλικρατικούς Δήμους και φθάνουν μέχρι το Μαξίμου και από το Μαξίμου φθάνει στην έδρα της Ε.Ε. Ό,τι και να κάνει ο πολίτης, ό,τι και να ψηφίσει ο πολίτης, ό,τι και να πληρώσει ο πολίτης ένα μόνο έχει σίγουρο. Μία ταμπέλα 100 χρόνια μετά που θα λέει: «Εδώ κάποτε ζούσε μία φυλή, που λεγόταν Έλληνες».-

Του Γιάννη Λαζάρου