Ένας χρόνος από την δολοφονία του Π. Φύσσα

Ένας χρόνος πέρασε από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ένας χρόνος στον οποίο έγιναν πολλά, όμως τίποτα δεν άλλαξε. Προφυλακίσεις, δικαστική έρευνα για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, Μπαλτάκος, εκλογές και άλλα πολλά που έμμεσα ή άμεσα έβαζαν στο επίκεντρο τη νεοναζιστική συμμορία.

Εκφράστηκε περισσότερο από ποτέ η ανάγκη να δημιουργηθεί ένα ισχυρό αντιφασιστικό κίνημα. Ή καλύτερα, να αποκτήσει αντιφασιστικά χαρακτηριστικά το εργατικό κίνημα, όπως αυτό υπάρχει στις μέρες μας. Στην πράξη όμως, ο...

αντιφασισμός δεν έχει αποκτήσει ακόμα τα μαζικά χαρακτηριστικά που απαιτούνται για να αντισταθεί στην φασιστικοποίηση της κοινωνίας, σε ένα διεθνές περιβάλλον που γέρνει προς τα ακροδεξιά.

Μόλις ένας χρόνος πέρασε από τότε που τα συστημικά ΜΜΕ έσκιζαν τα ιμάτιά τους από αντιφασιστικό ερεθισμό, μας «αποκάλυπταν» τι εστί χρυσή αυγή και πάσχιζαν να μας πείσουν πόσο καλή είναι η δημοκρατία τους. Και πριν στεγνώσει το χώμα του Παύλου και των άλλων θυμάτων της ναζιστικής βίας, αρχίζει πάλι μια προσπάθεια καλουπώματος του προφίλ της χρυσής αυγής. Η «σοβαρή Χρυσή Αυγή» επανέρχεται σιγά σιγά, όχι με τη μορφή που είχε, αλλά με την προσπάθεια να περάσει υπόρρητα η συζήτηση για την ατζέντα της.

Οι «πέραν πάσης υποψίας» ιστοσελίδες δημοσιεύουν κάθε λίγο και λιγάκι θέματα για το πόσο φιλόζωος ήταν ο Χίτλερ, μας ενημερώνουν ότι τα ναζιστικά σύμβολα είναι στη μόδα σε πολλές χώρες, υπάρχουν ακόμα και ναζιστικές καφετέριες. «Έγκριτα» κανάλια σβήνουν σβάστικες on air, αντιμετωπίζουν τους δήθεν μετανοημένους χρυσαυγίτες περίπου ως ήρωες της δημοκρατίας και άλλα πολλά παραδείγματα που ο καθένας μας έχει να παραθέσει.

Το ζητούμενο για αυτούς που κάνουν κουμάντο είναι να διατηρηθεί ζωντανή η ιδεολογία της χρυσής αυγής. Τα κύρια ιδεολογήματά της είναι ακόμα εδώ και ποτέ δεν χτυπήθηκαν από το σύστημα, ακριβώς γιατί θα χρειαστούν όταν τα πράγματα χειροτερέψουν. Εκεί θα χρειαστεί ένα νέο μόρφωμα που θα έχει καθαρίσει από τις αμαρτίες των χρυσαυγιτών, αλλά θα υπάρχει για να κάνει ακριβώς αυτό που εξαγγέλει σε όλους τους τόνους η χρυσή αυγή εδώ και χρόνια: να βάλει στο γύψο τον λαό, να χτυπήσει τους κάθε εθνικότητας εργάτες από το Πέραμα ως τη Μανωλάδα και να δώσει στο σύστημα την απαραίτητη χείρα βοηθείας προκειμένου αυτό να ορθοποδήσει.

Η ιστορία μας διδάσκει ότι η ιδεολογία του εθνικισμού είναι πολύ ευπρόσληπτη στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις, ιδιαίτερα όταν αυτές υποφέρουν από τις καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις. Είναι εύκολο τότε αυτός που δεν έχει να χάσει παρά μόνο τις αλυσίδες του να ταυτιστεί με αυτούς που θεωρεί δικούς του, να βρει τον κοινό εχθρό, να ταυτιστεί με αυτό που τελικά απαιτεί και από τον ίδιο την λιγότερη δυνατή προσπάθεια: αφού δεν θέλω να απελευθερωθώ, ας διαλέξω καλύτερο αφέντη.

Η πάλη με τον φασισμό απαιτεί διάρκεια, επιμονή, κουράγιο και αυταπάρνηση. Κυρίως όμως απαιτεί να γίνεται στην ουσία της. Ο δήθεν αντιφασισμός του συστήματος συναντιέται με τον καλοπροαίρετο, αλλά ανίκανο να χτυπήσει τον φασισμό, αντιφασισμό μιας μάζας κόσμου που δεν αναγνωρίζει ότι πίσω από τα φουσκωμένα κορμιά των ναζί, πίσω από τις απεχθείς σβάστικες κρύβεται ένας ολόκληρος καταρρέων καπιταλιστικός κόσμος. Αυτός ο αντιφασισμός πορεύεται με χαλασμένη πυξίδα και αν δεν αλλάξει ρότα σύντομα θα συγκρουστεί στα βράχια του συστήματος.

Ας τιμήσουμε τον Παύλο Φύσσα με αγώνες ταξικούς, πολιτικούς, αντιφασιστικούς. Όχι κάθε 18η Σεπτέμβρη. Κάθε μέρα…

Από 2310net