Η Μνήμη και η Λήθη

Χτες έγιναν στην Αθήνα δυο συναυλίες με πολύ κόσμο. Στο Σύνταγμα έγινε η αντιφασιστική συναυλίa στη μνήμη του Παύλου Φύσσα και στο ΟΑΚΑ η συναυλία της Lady Gaga. Δεν θα συγκρίνω, βέβαια, αυτές τις δυο συναυλίες -αυτό θα με έκανε κάπως γραφικό- αλλά έκανα μερικές σκέψεις, με αφορμή αυτές τις δυο συναυλίες που έγιναν την ίδια μέρα:

Στο Σύνταγμα βρέθηκαν χτες άνθρωποι που δεν θέλουν να ξεχάσουν. Η συναυλία αφορούσε την μνήμη ενός ανθρώπου που δολοφονήθηκε από έναν νεοναζιστή.

Στο ΟΑΚΑ, βρέθηκαν, κυρίως, άνθρωποι...

που θέλουν να ξεχάσουν και να ξεχαστούν.

Η μνήμη και η λήθη.

Υπήρξαν εποχές που οι Έλληνες ήθελαν να θυμούνται.

Όταν η Ελλάδα και οι Έλληνες είχαν μνήμη, δημιουργήθηκαν μεγάλα λαϊκά έργα.

Σε όλες τις τέχνες. Κυρίως, στη μουσική.

Τα μεγάλα λαϊκά μας τραγούδια, τα τραγούδια του Βαμβακάρη, του Τσιτσάνη, του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη και άλλων σπουδαίων συνθετών και στιχουργών, είναι τραγούδια μνήμης.

Είναι τραγούδια από μια εποχή που η Ελλάδα ήθελε να θυμάται.

Σήμερα, ή μάλλον τις τελευταίες δεκαετίες, οι Έλληνες θέλουν να ξεχάσουν.

Θέλουν να ξεχάσουν και να ξεχαστούν.

Θέλουν να ξεχαστούν από τα προβλήματά τους.

Αλλά κινδυνεύουν να ξεχαστούν οι ίδιοι.

Και να χαθούν.

Η μόνη μας περιουσία είναι η Μνήμη.

Μην το ξεχνάς.

Εγραψε ο Pitsirikos