Ο Ευρωλιγούρης

Αμόρφωτος με τα ελληνικά γράμματα  με αποτέλεσμα να έχει  χάσει την ικανότητα θέασης της ελληνικότητας,  ο ευρωλιγούρης είναι καταδικασμένος να  προσπαθεί να “λύσει” αυτή την χώρα που δεν καταλαβαίνει.

   

Κι όμως, αυτή η ελληνικότητα δεν είναι τίποτα άλλο”από τρόπος για να βλέπεις και να αισθάνεσαι τα πράγματα “ . Μοναδικός τρόπος για να αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο είτε κοιτώντας τον Παρθενώνα είτε το λυχνάρι, είτε τα μικρά είτε...

τα μεγάλα.” Όπως έχει πει ο Οδυσσέας Ελύτης

     

Η ελληνικότητα είναι ταυτόχρονα ένας τρόπος  έκφρασης και μετάδοσης  στο χώρο και στον χρόνο, όλων όσων έχουν κάποιο νόημα για εμάς. Όλων όσων ανήκουν στο  εμπειρικό μας σύμπαν.

   

Η Ελλάδα του ευρωλιγουρη δεν είναι μια μοναδική στον κόσμο σύνθεση λαϊκού και σύγχρονου ανώτερου πολιτισμού, δομημένου με μια γλώσσα μέσα σε ενα διαρκώς εξελισσόμενο εμπειρικού πεδίο με συνεχεία από την αρχαιότητα. Ο ευρωλιγουρης είναι υποπροϊόν μια άθλιας παιδείας μέλος μιας χαμένης γενιάς που αντιλήφθηκε την Ελλάδα μόνο ως  το διαρκές και το μοναδικό πρόβλημα και βάλθηκε να το λύσει. Για αυτόν η Ελλάδα και τα σύγχρονα ελληνικά πολιτισμικά στοιχεία που την ορίζουν, είναι απλώς χαμηλά στην ιεράρχηση που αυθαίρετα  έχει κάνει σε σχέση με άλλα πολιτισμικά στοιχεία άλλων λαών.

   

Πλέον βιώνει την ζωή του ως πολιτισμικά “άστεγος” αλλά και θαμπωμένος από τα δυτικά φώτα. Και βάλει διαρκώς σε ότι δεν καταλαβαίνει. Με εκσυχρονισμό ή με “αναμορφωτισμό”  διάμεσου  των μνημονίων, με  αντιγραφή και παπαγαλία, με δέος για τον Ευρωπαίο, αλλά και με  χρυσαυγιτικο μίσος για αυτό που θεωρεί κατώτερο ή λαϊκό.

   

Ο δυστυχής! Δεν ξέρει ότι η μονή πιθνοτητα να τον δεχθούν ως ίσο δεν είναι να χαθεί εκεί έξω καθώς θα παριστάνει το καλό παιδί αλλά είναι να κάνει την Ελλάδα πολύ δυνατή.

   

Έτσι προσπαθεί να σβήσει την ταυτότητα του και να ενταχθεί, για να χαθεί σαν όμοιος στην ευρωπη, για να έχει μια πατρίδα που στερήθηκε με την άγνοια του.

  

Από papaioannou-giannis