Εκβιασμοί και εναλλακτικές

Υπάρχουν δύο τύποι εκβιασμού: ο επιθετικός και ο αμυντικός. Ο πρώτος εκδηλώνεται απ’ αυτόν που διαθέτει συντριπτική υπεροχή ισχύος και ελέγχει τα πράγματα. Σε μια ευνοϊκή για τα σχέδιά του συγκυρία, διατυπώνει το τελεσίγραφο ώστε και τα προσχήματα να κρατήσει, αφού ακόμη και ο πιο αδίστακτος θέλει μια επίφαση νομιμότητας, αλλά και να δώσει την ευκαιρία στον αντίπαλο να συναινέσει για να αποφύγει την καταστροφή.

Ο αμυντικός εκβιασμός γίνεται απ’ αυτόν που βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Ποντάρει...

στο συναίσθημα, επικαλείται μια αντίληψη δικαίου που τον βολεύει και επιχειρεί να περάσει την εντύπωση στην άλλη πλευρά ότι θα αναλάβει υψηλό ρίσκο αν επιμείνει στις απόψεις της.

Σε ποια κατηγορία ανήκει ο εκβιασμός του κ. Βενιζέλου; Προφανώς στη δεύτερη. Είναι σαφώς αμυντικού χαρακτήρα, ασχέτως αν η ρητορική που χρησιμοποιεί ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ είναι ιδιαιτέρως επιθετική. Ποιος είναι ο αποδέκτης; Μα, οι πολίτες. Τι τους λέει; Οτι αν η Ελιά καταποντιστεί στις ευρωεκλογές, το ΠΑΣΟΚ –πυλώνας σταθερότητας της κυβέρνησης και εγγυητής της πολιτικής ομαλότητας, όπως τονίζει διαρκώς– δεν θα μπορέσει να σταθεί στην εξουσία. Αρα, πτώση της κυβέρνησης, εκλογές, κατίσχυση των εχθρών της δημοκρατίας και περιπέτεια για τη χώρα.

Υπάρχουν όμως δύο εναλλακτικές. Η πρώτη: να συνεχίσει να στηρίζει το ΠΑΣΟΚ στο Κοινοβούλιο τη μονοκομματική πια κυβέρνηση, χωρίς όμως άμεση εμπλοκή σε κυβερνητικές ευθύνες. Το έχουν εισηγηθεί αρκετοί παράγοντες του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να διασκεδαστεί η περιρρέουσα αίσθηση (στα όρια της βεβαιότητας) ότι το κόμμα τους έχει καταντήσει παρακολούθημα της Δεξιάς.

Η δεύτερη: να πάμε σε νέα κυβέρνηση απ’ αυτή τη Βουλή, αλλά με άλλον πρωθυπουργό. Το συγκεκριμένο σενάριο υποστηρίζουν κάποιοι από το ΠΑΣΟΚ (π.χ. Κ. Σκανδαλίδης), το σκέφτονται ορισμένοι στη Νέα Δημοκρατία, αρέσει στη ΔΗΜΑΡ, αλλά δεν θέλει ούτε να το ακούσει ο Αντ. Σαμαράς. Χωρίς αυτόν δεν θα έχει καμία τύχη. Υπάρχει βεβαίως το προηγούμενο με τον Λ. Παπαδήμο. Μόνο όμως υπέρμετρα αφελείς μπορούν να πιστέψουν ότι ο κ. Σαμαράς θα παραδώσει την εξουσία αμαχητί και «αναίμακτα».

Ωστόσο, και η πρώτη εκδοχή μοιάζει με λύση ανάγκης χωρίς προοπτικές μακροημέρευσης. Ο στόχος του κ. Σαμαρά και των δανειστών ότι η κυβέρνηση πρέπει να εξαντλήσει την τετραετία θα αμφισβητηθεί εμπράκτως. Η αξιωματική αντιπολίτευση, και δικαίως, θα κάνει λόγο για απώλεια της δεδηλωμένης. Το κλίμα πόλωσης που θα επικρατήσει θα λειτουργήσει αρνητικά για τα συστημικά κόμματα, η κυβέρνηση θα σέρνεται βαλλόμενη πανταχόθεν και θα υποχρεωθεί να προκηρύξει εκλογές σε χρόνο που δεν θα έχει επιλέξει η ίδια και υπό συνθήκες που δεν θα έχει αυτή διαμορφώσει.

Συνεπώς, θα φλερτάρει με την ήττα. Για να μην φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο, λέει ο κ. Βενιζέλος, πρέπει να στηριχτεί η Ελιά, γιατί είναι το αμορτισέρ που έχει προγραμματιστεί να απορροφά τους κραδασμούς. Από την Ιστορία ξέρουμε ότι εκβιασμοί τέτοιου τύπου, πολλές φορές, γυρίζουν ανάποδα. Η νοσηρή πικρία του νικημένου που μετατρέπεται σε θράσος τιμωρείται καταλλήλως.

Του Τάσου Παππά από efsyn, μέσω nonews-NEWS