Ο Σημίτης με σακίδιο και T-shirt

Η Αποδόμηση του Ποταμίσιου Θεοδωράκη

Από την ημέρα που ο Σταύρος Θεοδωράκης ανακοίνωσε την δημιουργία του Ποταμιού ξεκίνησε μια προσπάθεια αποδόμησης του πολιτικού εγχειρήματος αλλά και της προσωπικότητας του πρώην δημοσιογράφου. Τα εργαλεία της αποδόμησης ήταν κυρίως παραπολιτικά και ad hominem.

Με αιχμή του δόρατος τους αριστερούς σχολιαστές των social media αλλά και την σάτυρα του Γιώργου Μητσικώστα, ο Σταύρος Θεοδωράκης παρουσιάστηκε ως ένας χαρακτήρας γραφικός (με το κολλημένο σακίδιο στην πλάτη), απολιτίκ (με νεφελώδες ιδεολογικό στίγμα), νάρκισσος (ο ‘’Πρωταγωνιστής’’ και το κόμμα του ενός ανδρός), πνευματικά ρηχός (μεγάλες παύσεις που ακολουθούνται από...

πλαστή ενσυναίσθηση και επιτηδευμένες μονολεκτικές ερωτοαπαντήσεις)

Επίσης, η ίδρυση του Ποταμιού αντιμετωπίστηκε με συνωμοσιολογική καχυποψία. Η κυρίαρχη αφήγηση αποδίδει στο Ποτάμι χαρακτηριστικά πολιτικού αναχώματος ώστε να αναχαιτιστεί η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ στους νέους-αναποφάσιστους ψηφοφόρους. Ακόμα και η επιλογή της ημέρας αναγγελίας του Ποταμιού -αμέσως μετά την απόσυρση των ‘’58’’- έδωσε την αίσθηση συνεννόησης και συνέχειας στο εγχείρημα της κεντροαριστερής συσπείρωσης.

Παρά το γεγονός ότι η κριτική και η σάτυρα προς τον Θεοδωράκη και το Ποτάμι μου φαίνεται δίκαιη (και εύστοχη), εδώ θα επιχειρήσω να αποκρυπτογραφήσω την ιδεολογική ταυτότητα του Ποταμιού.

ΠΟΤΑΜΙ με πατσουλί Νεοφιλελευθερισμού

Ο Θεοδωράκης επέλεξε να κεφαλαιοποιήσει την αναγνωρισιμότητά του αποφεύγοντας τις συχνές εμφανίσεις των στελεχών του στα ΜΜΕ. Ξεκάθαρα, η στρατηγική επικοινωνιακή επιλογή στόχευε σε ένα Ποτάμι που θα δοξαστεί κρυπτόμενο αλλά και κρύβοντας τα ιδεολογικά του ίχνη.

Μέχρι σήμερα οι εμφανίσεις του Σταύρου Θεοδωράκη και των συνεργατών του στα ΜΜΕ είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Στις εμφανίσεις του ως αρχηγός κόμματος, ο Σταύρος Θεοδωράκης αποφεύγει επιμελώς να δώσει το ιδεολογικό στίγμα του Ποταμιού. Όπως έχει δηλώσει χαρακτηριστικά: Το Ποτάμι κλέβει ιδέες από την Αριστερά και από την Φιλελεύθερη παράταξη.

Συγκεκριμένα όμως, ποια στοιχεία θέλει να κλέψει το Ποτάμι από την Αριστερά και ποια από την Φιλελεύθερη παράταξη;

Θα ξεκινήσω από το δεξιό άνοιγμα στην ‘’Φιλελεύθερη παράταξη’’. Εδώ ο Θεοδωράκης αναφέρεται στον οικονομικό (νεό)Φιλελευθερισμό. Όπως έχει κατ’επανάληψη δηλώσει είναι υπέρ ενός ‘’μικρού και ευέλικτου κράτους’’ αλλά και υπέρ μια ‘’ανοιχτής αγοράς’’.

Η έμφαση του Θεοδωράκη στην ανάγκη περιορισμού του κράτους και της ταυτόχρονης στήριξης της ανοιχτής-νεοφιλελεύθερης αγοράς είναι σε γλυκειά αρμονία με τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό που ευαγγελίζεται η Νέα Δημοκρατία. Απλά, ο Θεοδωράκης θέλει να μας πείσει ότι ο ίδιος και τα στελέχη του είναι πιο ικανοί νεοφιλελεύθεροι ώστε να προσωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις μείωσης του Κράτους και στήριξης της ελεύθερης αγοράς.

Σημείωση: Οι φράσεις ‘’φιλελεύθερη παράταξη’’ και ‘’ανοιχτή αγορά’’ = ‘’Δεξιά’’ και ‘’νεοφιλελευθερισμός’’. Όπως πολύ εύστοχα είχε παρατηρήσει ο γιατρός Ανευλαβής σε αντιδικία με τον Άδωνη Γεωργιάδη, πολλές φορές μας ενοχλεί να ακούμε την λέξη ‘’σκατά’’ αλλά δεν μας ενοχλεί να τα τρώμε.

Οι όρκοι αιώνιας αγάπης με την Ευρώπη

Όπως διαβάζουμε στην διακύρηξη θέσεων του Ποταμιού, το κόμμα του Θεοδωράκη τάσσεται κατά της εξόδου από την ευρωζώνη, *με οποιοδήποτε κόστος* είναι η φράση κλειδί που λείπει αλλά εννοείται. Αντιθέτως, προκρίνει την περαιτέρω σύσφιγξη των δεσμών μεταξύ των εταίρων, που θα οδηγούσε ακόμη και σε ομοσπονδοποίηση. Επίσης, ζητάει την περαιτέρω ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αλλά και την ταχεία εφαρμογή της τραπεζικής ένωσης της ΕΕ per mare per terram.

Στον αντίποδα του Ευρωσκεπτικισμού, το Ποτάμι εκδηλώνει έναν παρωχημένο Ευρωφανατισμό που όμοιό του είχαμε να ζήσουμε από την εποχή του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ, του Παπαδήμου, του Στουρνάρα, κλπ. Ο Σταύρος Θεοδωράκης επιθυμεί να κάνει ανάληψη από το ίδιο ΑΤΜ που έβγαλε τα πρώτα ευρώ ο Κώστας Σημίτης. Πλανάται πλάνην οικτράν όμως εάν πιστεύει πως στην Ευρώπη της σημερινής κρίσης ο Ευρωφανατισμός μπορεί να οδηγήσει σε ανάληψη ψήφων ανάλογη με αυτήν που είχε καταφέρει ο Κώστας Σημίτης.

Οι όρκοι αιώνιας πίστης με το Ευρωπαικό όραμα πρέπει να τεθούν στην βάση των σημερινών Ευρωπαικών δεδομένων με την ανεργία στον ουρανό, τους απανταχού ακροδεξιούς σε παραληρηματική έξαρση και το χρέος των περισσότερων κρατών να μην είναι βιώσιμο. Απ’ ότι φαίνεται η (Ευρωπαική) αγάπη άργησε μια μέρα για τον Σταύρο και το Ποτάμι.

Σημιτικό ΠΑΣΟΚ Reloaded

 Ας κλείσουμε περιγράφοντας σχηματικά τι θέλει να κλέψει το Ποτάμι από την Αριστερά. Σίγουρα όχι τον κρατισμό, τον πιθανό ευρωσκεπτικισμό, την αντιμνημονιακή ρητορική, την νεομαρξιστική οικονομική ανάλυση, την μεγιστοποίηση του κοινωνικού κράτους. Το κλέψιμο από τα Αριστερά και από τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ εντοπίζεται σε αυτό που ονομάζουμε ‘’Κοινωνικός Φιλελευθερισμός’’.

Το Ποτάμι, ευαγγελίζεται μια πιο φιλελεύθερη κοινωνία όπου η χρήση μαριχουάνας δεν είναι ποινικό αδίκημα, το κράτος έχει χωριστεί από την εκκλησία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών έχουν κλείσει, οι ομοφυλόφιλοι έχουν το δικαίωμα γάμου, κλπ.

Το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ προσπάθησε επίσης να αφήσει στίγμα κοινωνικού φιλελευθερισμού αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να βγει το θρήσκευμα από τις ταυτότητες -σε μια περίοδο όπου συσπειρώθηκε η (ακρο) δεξιά παράταξη γύρω από την πιο σκοταδιστική συλλογή υπογραφών που γνώρισε η χώρα τα τελευταία 40 χρόνια.

Εν κατακλείδι, το Ποτάμι, (όπως ακριβώς και το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ) θέλει να κατακτήσει το κέντρο της πολιτικής σκηνής. Ο Θεοδωράκης πιστεύει πως βαδίζοντας στα χνάρια του ‘διαχειριστή-(ορθο)λογιστή’ Σημίτη μπορεί να πετύχει αυτά που πέτυχε (εκλογικά) ο Σημιτής. Νομίζει πως αν από τα δεξιά της τραμπάλας τοποθετήσουμε δεξιο νεοφιλελευθερισμό και από τα αριστερά κοινωνικό προοδευτισμό η προσδοκούμενη ισορροπία θα οδηγήσει στην προσέλκυση των κεντρώων ψηφοφόρων. Η βάση της τραμπάλας που οραματίζεται ο Θεοδωράκης (πάλι στα χνάρια του Σημίτη) είναι ο Ευρωφανατισμός.

Θέλει να φτιάξει ένα Σημιτικό ΠΑΣΟΚ από τις ιδεολογικές στάχτες του. Νεοφιλελεύθερο στην οικονομία, Ευρωφανατικό και με ρητορική κοινωνικού προοδευτισμού.

Αυτό που φαίνεται να μην καταλαβαίνει ο Θεοδωράκης είναι πως χωρίς την κομματική δομή, τα έμπειρα στελέχη και την ευνοική για την Ευρώπη συγκυρία, αυτό που θα καταφέρει είναι να γυρίσει ένα βαρετό εκσυγχρονιστικό σίκουελ που θα απογοητεύσει ακόμα και τους πιο φανατικούς οπαδούς της αυθεντικής Σημιτικής ταινίας.

Του Θωμά Γιούργα από nostimonimar