Ο Μπαλτάκος πιέζει τα spread

 «Τώρα, ρε Mπαλτάκο; Τώρα που βγαίναμε στις αγορές; Mα τώρα;». Έξυπνο το καλαμπούρι που διάβασα χθες στο twitter, αλλά ο Γ. Στουρνάρας, αυτός ο Μπαλτάκος της οικονομίας, διατύπωσε -με εντολή Σαμαρά- εντελώς διαφορετική άποψη.

Ο καλός συνάδελφος που τουιτάρισε το χιουμοριστικό μήνυμα, ο Θανάσης Τσίτσας από την Ουάσινγκτον, έπεσε έξω. Τώρα είναι που θα βγούμε στις αγορές, τώρα είναι που...

θα (ξε)πουληθεί το Ελληνικό στη Lamda Development, τώρα θα μοιραστούν εσπευσμένα τα λεφτά του ΕΣΠΑ, τώρα θα γίνουν οι πιο μεγάλες αρπαχτές. Όσο είναι ακόμα καιρός, δηλαδή.

Νόμισες, φίλε, ότι οι αγορές νοιάζονται αν ο γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου στην Ελλάδα βυσσοδομεί με τους ναζιστές ή αν ο Έλληνας πρωθυπουργός βρίσκεται στριμωγμένος στα ολοένα αυξανόμενα αδιέξοδα της πολιτικής του και στην ισορροπία τρόμου μέσα στην οποία παραπαίει η κυβέρνησή του. Λάθος και πάλι λάθος. Προτού στεγνώσει το «μελάνι» του μηνύματος, ο Γιάννης Στουρνάρας, αυτός ο Μπαλτάκος της Εθνικής Οικονομίας, βγήκε με περίσσια σπουδή και ανακοίνωσε -με εντολή Σαμαρά πάντα- ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη, με βάση τα τελευταία καλά νέα (sic), να βγει στις αγορές ίσως και στο πρώτο εξάμηνο του 2014, όταν οι συνθήκες θα είναι κατάλληλες.

Πρόκειται για σειρά ευφημισμών και ψεμάτων. Ούτε η Ελλάδα είναι έτοιμη, ούτε καλά νέα υπάρχουν, ούτε η απόφαση θα παρθεί με βάση τις συνθήκες της αγοράς. Την ώρα που η κυβέρνηση προέβαινε σ’ αυτές της τις ανακοινώσεις, το ρεπορτάζ έλεγε με σαφήνεια ότι είναι θέμα ημερών η απόπειρα εξόδου στις αγορές. Η μόνη κατάλληλη συνθήκη για την κυβέρνηση είναι να προλάβει ασθμαίνοντας τις εκλογές, να παραστήσει ότι η κρίση πέρασε και πάει, ότι βγαίνουμε και πάλι στις αγορές όπως τον καιρό των παχιών αγελάδων και μοιράζουμε τα αιματοβαμμένα ευρώ του πρωτογενούς πλεονάσματος εν είδει προεκλογικής παροχής όπως τότε.

Και μη ρωτήσεις κανείς γιατί οι Ευρωπαίοι εταίροι και πιστωτές το επιτρέπουν, πιθανότατα δεν τους αρέσει καθόλου αυτή η εξέλιξη αλλά η δική τους δουλειά έγινε με το πολυνομοσχέδιο, το να αφήσουν την κυβέρνηση να παίξει λίγο με τα παλιά λογιστικά κόλπα, με τα δανεικά, με τα επιτόκια και με τις διεθνείς αγορές δεν τους πολυπειράζει, άσε που οι τράπεζές τους όλο κάτι θα κονομήσουν και πάλι, εκείνοι έτσι κι αλλιώς δεν έχουν να χάσουν και πολλά πράγματα, εμείς θα σπάσουμε τα μούτρα μας και θα ’ρθουν έπειτα πάλι να μας σώσουν, αλλά εν τω μεταξύ θα έχουν δώσει μια χείρα βοηθείας στον παραπαίοντα Σαμαρά μήπως και τις πηδήξει κι αυτές τις εκλογές και μετά βλέπουμε.

Ο Σαμαράς νοιάζεται μονάχα για την επιβίωσή του (πώς το είπε ο άνθρωπός του στον Κασσιδιάρη, «φοβάται για τον εαυτό του»), και η υπόθεση Μπαλτάκου δεν πρόκειται να τον εμποδίσει να σπρώξει τη χώρα σ’ ένα πρόωρο άλμα στο κενό. Ίσα ίσα, τώρα είναι που σπεύδει να προχωρήσει, ν’ αλλάξει κάπως η ατζέντα και το προεκλογικό μομέντουμ, να πουλήσει λίγη ελπίδα ότι «τα δύσκολα είναι πίσω» κι ότι πάμε σαν άλλοτε, ότι οι ξένοι μας εμπιστεύονται, τα ξένα κεφάλαια είναι προ των πυλών και το ατύχημα με τον Μπαλτάκο είναι μια λεπτομέρεια, μια παράπλευρη απώλεια, ένα καπρίτσιο του συνεργάτη του που «αυτονομήθηκε» και άρχισε ξαφνικά να υπηρετεί τη δική του ατζέντα.

Εγώ σε ρωτάω, μια κυβέρνηση που παίζει επικίνδυνα παιχνίδια με τους ναζιστές, μαστίγιο και καρότο, διγλωσσία, καλός και κακός μπάτσος, νομίζεις ότι θα διστάσει να βγάλει αρπακολατζίδικα τη χώρα στις αγορές και να επιβαρύνει το δημόσιο χρέος και το μέσο επιτόκιο δανείσμού, αν πρόκειται για ένα από τα τελευταία της χαρτιά προκειμένου να σώσει το τομάρι της; Αυτό είναι το βασικό μήνυμα της υπόθεσης Μπαλτάκου, και όχι όλα τα άλλα τα σου ’πα και τα μου ’πες που πλασάρουν στα τηλεοπτικά δελτία, ζουμάροντας στα λόγια και όχι στα έργα του Μπαλτάκου, εστιάζοντας στον γραφικό ταγματασφαλίτη και όχι στην επικίνδυνη κυβέρνηση, υπερτονίζοντας τις παραπολιτικές πτυχές για να αποκρύψουν τις πολιτικές και, βέβαια, τις παρακρατικές διαστάσεις του φαινομένου.

Και μην ξεχνάς πως ουδέποτε η κρίση εμπόδισε τις μπίζνες υψηλού επιπέδου, αντιθέτως πολύ συχνά τις ευνοεί κιόλας. Τα υποκαταστήματα των κυπριακών τραπεζών ξεπουλήθηκαν μέσα σ’ ένα σαββατοκύριακο για ένα κομμάτι ψωμί πάνω στα ερείπια της κυπριακής οικονομίας, αλλάζοντας τις ισορροπίες στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Ο ΟΠΑΠ δόθηκε μπιρ παρά εν μέσω της μεγαλύτερης κυβερνητικής κρίσης της τριετίας. Η Πανγαία αγοράζει και πουλιέται πάνω στο κουφάρι της άλλοτε κραταιάς Εθνικής Τράπεζας, υπό την πεφωτισμένη καθοδήγηση του πρώην υπουργού Χρήστου Πρωτόπαππα. Και να τώρα που ο Μπαλτάκος σπρώχνει την Ελλάδα ταχύτερα στα νύχια του διεθνούς δανεισμού, γράφοντας ιστορία.

Και μετά αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε μέχρι εδώ, παρότι έχουμε μπροστά μας και τους ανθρώπους, και τους μηχανισμούς και τη διαπλοκή και την ίδια φιλοσοφία, να μεγαλουργούν σε βάρος μας, με κάθε δυνατό πρόσχημα, μπροστά στα μάτια μας.

Χριστόφορος Κάσδαγλης από ThePressProject