Ο Υπουργός Υγείας κ.Γεωργιάδης παραπέμπει ασθενείς στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού

Την ώρα που ο λαλίστατος υπουργός Υγείας κ.Γεωργιάδης τριγυρνάει από κανάλι σε κανάλι μιλώντας για τις "μεταρρυθμίσεις" του προς ένα δήθεν δικαιότερο και αποτελεσματικότερο εθνικό σύστημα υγείας, οι ίδιες του οι πράξεις συνεχίζουν να τον διαψεύδουν.

Για δεύτερη φορά το γραφείο του Υπουργού Υγείας, παραπέμπει ασθενείς στο...

Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού.

Παραθέτουμε το γράμμα που δημοσίευεσε ο γιατρός του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληλνικού, Γιώργος Βήχας.

"Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να μεταφέρω αυτό που έζησα πρίν από λίγο στο ΜΚΙΕ, δεν ξέρω πως να μεταφέρω την φόρτιση και το μεγαλείο μιας στιγμής, μιας στιγμής που είναι ικανή να σταματήσει τον χρόνο, να σε κάνει να αισθανθείς για λίγο την ανάσα του Θεού!

Το πρωί με πήραν τηλέφωνο από το γραφείο του Γεωργιάδη και μου είπαν πως έδωσαν το τηλέφωνο μου στους γονείς ενός νεαρού 31 ετών ο οποίος έχει μια πάθηση στο γαστεντερικό του σύστημα, σοβαρή και χρειάζεται επειγόντως ένα φάρμακο αξίας 2000 ευρώ. Ναι σωστά καταλάβατε έδωσαν το τηλέφωνο μου από το γραφείο του Γεωργιάδη ο οποίος για να μην ξεχνιόμαστε είναι ο Υπουργός Υγείας(;) στην χώρα μας. Παρεπιπτόντως είναι το δεύτερο περιστατικό σήμερα, που δίνουν δηλαδή το τηλέφωνο μου σε ανασφάλιστο ασθενή από το γραφείο του υπουργού.

Πράγματι μου τηλεφώνησαν οι γονείς του παιδιού και πρίν από λίγο συναντήθηκα μαζί τους στο ΜΚΙΕ. Το παιδί τους είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση σωματική και ψυχολογική, οι γονείς επίσης είναι σε ασχημη ψυχολογική κατάσταση και επιπλέον έχει καταρρακωθεί η αξιοπρέπεια τους από τις κλειστές πόρτες της πολιτείας.

Άρχισα αμέσως τις προσπάθειες για να βρώ το φάρμακο, δυστυχώς εμείς δεν το έχουμε και από την πρώτη στιγμή κατάλαβα πως είναι πολύ δύσκολη η εύρεση του.

Ενώ είμαι με τους γονείς απέναντι μου οι οποίοι έχουν ''κρεμαστεί'' στην κυριολεξία από πάνω μου, εγώ μέσα αισθάνομαι ανήμπορος να βοηθήσω προσπαθώ όμως να τους παρηγορήσω και να τους κάνω να νιώσουν αν μη τι άλλο αξιοπρέπεια και ελπίδα πως το φάρμακο θα βρεθεί, πως υπάρχουν άνθρωποι που είναι μαζί τους σε αυτή την αγωνιώδη προσπάθεια. ''Δεν έιστε μόνοι σας'' προσπαθούσα να τους πω και να τους πείσω με πολλούς τρόπους. Και τότε έγινε...Με φώναξαν από την γραμματεία πως κάποια κυρία με ήθελε επειγόντως στο τηλέφωνο. Πήγα αμέσως, ρωτάω τι θέλει και ακούω το εξής¨: '' είμαι από μια εθελοντική οργάνωση τάδε και μόλις μας πήρε τηλέφωνο ένας κύριος ο οποίος δεν μας είπε το όνομα του αλλά θέλει να βοηθήσει σε οποιοδήποτε ιατρικό θέμα του ιατρείου σας, να καλύψει αν υπάρχει κάποια ανάγκη στο ιατρείο σας τώρα και μου είπε να σας πάρουμε τηλέφωνο. Έχετε κάποια ανάγκη; '' Το ερώτημα της έμεινε μετέωρο προσμένοντας την απάντηση μου για αρκετά δευτερόλεπτα. Μόλις τα κατάφερα ψέλλισα ''ναι'' και της περιέγραψα την περίπτωση του νεαρού Σχεδόν αμέσως δρομολογήθηκε η αγορά του φαρμάκου από τον άγνωστο κύριο. Πρίν από λίγο έφυγαν από το ιατρείο οι γονείς του παιδιού, με δάκρυα στα μάτια αλλά αυτά τα δάκρυα ήταν δάκρυα συγκίνησης, χαράς, ασιοδοξίας, δάκρυα που μόνο το μεγαλείο της αλληλεγγύης μπορεί να γεννήσει. Και η τελευταία φράση της μάνας φεύγοντας: '' σήμερα δεν σώθηκε η ζωή του παιδιού μου, σήμερα κατάλαβα πως υπάρχει Ελλάδα, κατάλαβα γιατί δεν θα γονατίσουμε, σήμερα γεννήθηκε και πάλι η Ελπίδα μέσα μου. Σας ευχαριστώ!''

4/10/2014

Γιώργος Βήχας, Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού

Από solidarity4all