Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

Όταν ψηφίζει η τηλεόραση

Στο 6,4% το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη σύμφωνα με δημοσκόπηση της Alco για το News It.

Στο 6,4 και μάλιστα την στιγμή που ο άνθρωπος, ο κ. Θεοδωράκης, δεν έχει μιλήσει ακόμα.

Απλά σε μια συνέντευξη τύπου ανακοίνωσε την δημιουργία του νέου κόμματος και παρουσίασε μάλιστα και το λογότυπο.

Τους αγαπάμε λοιπόν οι Έλληνες τους τηλεαστέρες και δεν θέλουμε να τους πικραίνουμε.

Τηλε-βιβλιοπώλης  ο Άδωνης, τον κάναμε και Υπουργό, ο κ. Λιάτσος, ο κ. Πάνος Παναγιωτόπουλος και αυτός Υπουργός, η οικογένεια Καψή, ο κ. Ρουσόπουλος, ο κ. Κεδίκογλου, ο κ. Ψυχάρης (όχι τόσο τηλεοπτικός αλλά με βαθιές ρίζες), και τόσοι άλλοι.

Έτσι λοιπόν όποιος τολμά να κατέβει από το ύψος του μαγικού κουτιού και να συναντά...
την καθημερινότητά μας είμαστε πρόθυμοι να τον επιβραβεύσουμε.

Γιατί δηλαδή χωρίς λόγο ο κ. Θεοδωράκης ( και αναφέρομαι στον κ. Θεοδωράκη γιατί είναι το πρόσωπο των ημερών) χωρίς λόγο λοιπόν με κρατούσε  σε αγωνία μια ολάκερη εβδομάδα με το ερώτημα να πλανάται:

«Θα τολμήσει ο κ. Θεοδωράκης και το MEGA, να αγνοήσουν εισαγγελική εντολή και να φέρουν στις οθόνες μας, στα σπίτια μας μέσα, την αλήθεια για την τραγωδία στο Φαρμακονήσι;»

Φυσική συνέπεια λοιπόν η γέννηση του νέου πολιτικού φορέα.
Η τηλεόραση μας αγαπάει.

Αν δεν δούμε κάτι σε αυτήν δεν υπάρχει.

Ότι μας δείχνει είναι αληθινό.

Μας βοηθάει να επιλέγουμε ανάμεσα στο α’ ή το β’ προϊόν.

Μας έμαθε να προσπερνάμε την βία, την φτώχεια, τον αυταρχισμό.

Μπορεί  μάλιστα να ζούμε και μέσω αυτής.

Η μαγεία του εικονικού της κόσμου να γίνεται η πραγματικότητά μας.

Νοιώθουμε χαρούμενοι ακολουθώντας τις προτροπές της.

Γινόμαστε τμήμα ενός μεγάλου συνόλου, μιας μεγάλης παρέας.

Μας δείχνει και μας καθοδηγεί από την επιλογή της περισσότερο άνετης σερβιέτας, από το πόσο οικολόγοι και φίλοι με την Γή είμαστε, μέχρι και την ανάδειξη του καταλληλότερου Πρωθυπουργού.

Επιλέγει και προτείνει για εμάς.

Άλλωστε το δείχνει και η θέση της.

Την βάλαμε στο σαλόνι μας στην κουζίνα, στην κρεβατοκάμαρα μας.

Το είχε πει και η προγιαγιά μου:

«Θα έρθει ο καιρός που το κάθε σπίτι θα έχει από πάνω ένα κέρατο για να μας λέει τι να κάνουμε.»