Σημιτο-βενιζελικά μοιραία «λάθη»

Το κατά δήλωσιν «εκσυγχρονιστικό» δίδυμο Σημίτη-Βενιζέλου, οσοδήποτε και αν ολοφύρεται για τη διασπορά, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, των βασικών δυνάμεων της Κεντροαριστεράς, δεν θα φτάσει στο ποθούμενο αποτέλεσμα της επανασυσπείρωσης, εάν με μια γενναία αυτοκριτική δεν παραδεχτεί κάποιες επιπόλαιες, ή και προμελετημένες πράξεις και παραλείψεις, όπως:

* Τη μεθοδική και λυσσαλέα αποπαπανδρεοποίηση του ΠΑΣΟΚ, που χρονολογείται, για μεν τον Κ. Σημίτη, από την εποχή που με διλημματικούς εκβιασμούς ανέλαβε την πρωθυπουργία, αλλά και την προεδρία του κινήματος (1996). Και για τον Ε. Βενιζέλο, από τις αναμετρήσεις...

με τον Γ. Α. Παπανδρέου, για την προεδρία του κινήματος.

* Τη διάλυση όλων των τοπικών και νομαρχιακών οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ, αλλά και το κλείσιμο του κομματικού δημοσιογραφικού οργάνου «Εξόρμηση» από τον Κ.Σ. και την «ανασυγκρότηση» της λαϊκής βάσης του κινήματος, αλλά και του κρατικού μηχανισμού, με εμβόλιμα στοιχεία του Συνασπισμού, ως «εγγύηση» για την τελική εξαέρωση και του τελευταίου υπολείμματος της ιστορικής παπανδρεϊκής ηγεσίας. Εδώ μιλάμε για ρωμαϊκό τύπου προγραφές, κυρίως στην ΕΡΤ Α.Ε., που ο Κ. Σ. τη στελέχωσε με ψευδοεκσυγχρονιστικούς, νεοσταλινικούς εκκαθαριστές, των σοσιαλδημοκρατικών πυρήνων, στη δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Στόχος όλων των παραπάνω διαλυτικών σημιτοβενιζελικών ενεργειών δεν ήταν, βεβαίως, η αναδιοργάνωση σε «εκσυγχρονιστικές» βάσεις του Κινήματος, αλλά η σταδιακή μετάβαση, από την κλυδωνιζόμενη από τα σκάνδαλα ελληνική σοσιαλδημοκρατία, στο πιο γελοίο, κατοπινό «σοσιαλφιλελεύθερο» σημιτικό μόρφωμα, που ήταν και το στρωμένο χαλί για το άνετο πέρασμα του σημερινού κεντροδεξιού σχήματος. Ενός μορφώματος, στο οποίο ο Ε. Βενιζέλος χαραμίζει το ρητορικό του ταλέντο...

Αποτέλεσμα όλων αυτών των μεταλλάξεων ήταν το ολοένα και μεγαλύτερο βάθεμα του ρήγματος του σημιτοβενιζελικού μετώπου με το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, αλλά και η δημοσκοπική κατακρήμνιση του βενιζελοκρατούμενου ΠΑΣΟΚ, σε ποσοστά καλπάζουσας αυτοδιάλυσης.

Η χαριστική βολή στο ψευδεπίγραφο «εκσυγχρονιστικό» εγχείρημα του διδύμου Σημίτης-Βενιζέλος δόθηκε με τον αήθη εμπαιγμό της κίνησης των 58, που κατέληξε στην άκαρπη «Ελιά». Ο Ε. Βενιζέλος, έστω και την ύστατη αυτή στιγμή, υποχρεούται ν' αφιππεύσει από το ηγεμονικό, αυτοδιαλυτικό άρμα του Φαέθοντος, εάν στοιχειωδώς σέβεται το πολιτικώς άστεγο κοινωνικό ΠΑΣΟΚ. Μόνον έτσι θα συγκλίνουν όλα τα συγγενή ρεύματα, στην κεντρική κοίτη της σοσιαλδημοκρατίας.

Του ΠΕΤΡΟΥ ΜΑΚΡΗ   από enet