Τρία προβλήματα γύρω από το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα

Η έκδοση του βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα σίγουρα αποτελεί αφορμή να αναδειχθούν προβλήματα – κανένα από τα οποία, όμως, δεν είναι η συγγραφή του βιβλίου καθαυτή ή η απόφαση ενός οίκου να το εκδώσει, κι ακόμη λιγότερο βέβαια η απόφαση ενός ανθρώπου....

να το προλογίσει…

Είναι προφανές ότι η καταγραφή της ιστορίας της 17 Νοέμβρη από έναν από τους πρωτεργάτες της είναι θέμα εξόχως ενδιαφέρον. Εκτός από ενδιαφέρον, είναι και χρήσιμο για καθέναν που ενδιαφέρεται για την πολιτική και την ιστορία. Όσο για τα φληναφήματα περί της «ηθικής» του εκδοτικού οίκου, που δεν θα έπρεπε να το είχε εκδώσει, ή των αναγνωστών, που δεν θα έπρεπε να το αγοράσουν, το μόνο άξιο λόγου είναι ότι εκστομίζονται και από ανθρώπους που κάποιοι τους αποτελούν «πνευματικούς», ενισχύοντας ίσως την ανάγκη διερεύνησης των λόγων που ένα μέρος της λεγόμενης «διανόησης» στην Ελλάδα είναι τόσο ανεκδιήγητα χαμερπές. Το βιβλίο επιβάλλεται να διαβαστεί –αν όλοι οι εκδοτικοί οίκοι είχαν αρνηθεί να το εκδώσουν, τούτο θα ήταν πλήγμα για την ιστορική και πολιτική μνήμη και θα όφειλε να αναλάβει σχολιασμένη έκδοση κάποιο πανεπιστημιακό ίδρυμα–  και η έκδοσή του δεν μπορεί να αποτελεί πρόβλημα για κανέναν διαυγή, δημοκράτη πολίτη.

Πρόβλημα, αντίθετα, αποτελεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί για άλλη μια φορά την τρομοκρατία για να στιγματίσει την αξιωματική αντιπολίτευση. Κι αυτό δεν είναι ούτε απλώς μια στιγμή καταγγελτικού οίστρου του –θυμίζω– πρώην επικεφαλής της νεολαίας της ΕΠΕΝ και των άλλων ακροδεξιών που κυβερνούν ούτε αφορά στενά την αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά εντάσσεται σε μια πάγια και εξελισσόμενη στρατηγική: τόσο η νομοθετική πρακτική όσο και οι λειτουργίες των δικαστικών και των διωκτικών αρχών υποτάσσονται ολοένα περισσότερο στις επιταγές της εκτελεστικής εξουσίας και υπηρετούν την ιδεολογία της, με ξεκάθαρο στόχο κάθε αντικαθεστωτικό λόγο ή ακόμη και κάθε επισήμανση της τεράστιας περιστολής των δημοκρατικών ελευθεριών, για την οποία ευθύνονται οι κυβερνήσεις της κρίσης.

Πρόβλημα, επίσης, είναι ότι οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «κεντρώοι», «κεντροαριστεροί», «ψύχραιμοι», «της ευθύνης» ή ό,τι άλλο, δημοσιολογούντες δεν θεωρούν ότι αποτελεί πράγματι ζήτημα η στρατηγική αυτή της κυβέρνησης και η έκπτωση της δημοκρατίας –είναι σαν τυφλοί μπροστά στην ανομία του σαμαρικού κράτους και στη βία των οργάνων του– αλλά θεωρούν εύλογο να πρέπει να παράσχει κάποιου είδους «εξηγήσεις» η αξιωματική αντιπολίτευση –ή, μετωνυμικά, συλλήβδην η «Αριστερά»– για το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα. Οι θιασώτες αυτοί του ακραίου κέντρου –το οποίο περιλαμβάνει, μάλιστα, και πολλούς που ομνύουν, δήθεν, στον πολιτικό φιλελευθερισμό– προδίδονται από τις προτεραιότητές τους: ανέχονται με ήπια ενόχληση τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα βασανιστήρια της ΕΛ.ΑΣ, αλλά τραβούν την κόκκινη γραμμή τους στην «πολιτική βία», η οποία, αναλόγως το προκείμενο, είτε υπάρχει αλλά «την καταδικάζουν από όπου και αν προέρχεται» είτε δεν υπάρχει και είναι απλώς βία του «κοινού ποινικού δικαίου».

Πρόβλημα, τέλος, είναι και η ίδια η επίσημη αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία στην επίθεση που δέχεται από τη Νέα Δημοκρατία για να «καταδικάσει» μετά τον Αντόνιο Νέγκρι και τον Νίκο Γιαννόπουλο, που προλόγισε το βιβλίο, απαντά ότι «ουδέποτε ήταν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ». Αυτό είναι το θέμα; Δεν είναι το θέμα ότι ως προοδευτική πολιτική δύναμη –ως Αριστερά! – υποστηρίζει την έκδοση ενός χρήσιμου πολιτικά και ιστορικά βιβλίου, έστω και αν διαφωνεί με τις πράξεις και τις ιδέες του συγγραφέα του, καθώς και την απόφαση ενός στοχαστή να το προλογίσει; Δεν είναι το θέμα ότι δεν δέχεται το ιδεολογικό εργαλείο που θέλει την τρομοκρατία «κοινό ποινικό δίκαιο» και ότι διεκδικεί να την αναγιγνώσκει ως πολιτικό φαινόμενο, έστω και αν «καταδικάζει» τις δολοφονίες; Δεν είναι το θέμα ότι οφείλει να παραγάγει λόγο αντίστασης σε αυτή τη μεταπολιτική σατραπεία των συγκυβερνώντων παλαιοεκσυγχρονιστών και ακροδεξιών, με τη συνεπικουρία των ΜΜΕ του ακραίου κέντρου, ο οποίος να μην εξουδετερώνεται κάθε φορά που κάποιος πρώην ΕΠΕΝίτης ή κάποιος αδιάβαστος σκράπας κλακαδόρος φωνάζει «τρομοκρατία»; Δεν γνωρίζω τον Νίκο Γιαννόπουλο κι ούτε έχω γενική άποψη για την πορεία του, από αυτή μόνη την συγκυρία, όμως, θλίβομαι που δεν είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ· αν ήταν, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν καλύτερος – και ίσως λίγο λιγότερο δειλός.

Αυτά είναι τα προβλήματα γύρω από το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα. Και, δυστυχώς, δείχνουν ότι το κρισιμότερο ζήτημα στη χώρα δεν είναι η «ασφάλεια», καταπώς θέλει η προπαγάνδα των σαμαρικών φανατικών, αλλά το αξιοθρήνητο επίπεδο του δημοσίου λόγου. Και αυτό είναι ευθύνη κυρίως της Αριστεράς, διότι από τους άλλους τι να περιμένει κανείς;

Αυγουστίνος Ζενάκος από unfollow