Σταύρος - Πα.Σο.Κ - Ηλεκτροσόκ

Αλλά επειδή όπως φαίνεται “οι εποχές Μάτσα - Καζαντζίδη, τελειώσανε κύριοι...” για το Ποτάμι και για τα υπόλοιπα κεντροαριστεροφιλευλευθεροπασοκογενή κόμματα, θα αργήσει  να βροντήξει ο Όλυμπος, να  αστράψει η Γκιώνα, και να ακουστεί ξανά δυνατά και ρωμαλέα το σύνθημα της επαναστάσεως: “Π.Α.Ο.Κ – ΠΑ.ΣΟ.Κ – ΗΛΕΚΤΡΟΣΟΚ“

Καλησπέρα καλησπέρα ... είπε ο μέγας μάγιστρος της δημοσιογραφίας και κοκάλωσε το πολιτικό σκηνικό, όπως ο Κοντοπίδης κοκαλώνει όταν...

βλέπει Stan. Κοκαλώσαμε εις διπλούν όταν είδαμε στην λίστα με τους 30 το όνομα Κοντοπίδης, αλλά τελικά ήταν ο αρχιτέκτονας. Ε ναι ρε φίλε! Επιτέλους ο Σταύρος κάνει κόμμα! Ήρθε να καλύψει το κενό στην κεντροαριστερά. Μέχρι στιγμής είχαμε το original Πα.Σο.Κ, το εκσυγχρονιστικό Πα.Σο.Κ (Δημ.Αρ) , το Πα.Σο.Κ που δεν βγήκε πρόεδρος του Πα.Σο.Κ (ΡΙ.Κ.Σ.ΣΥ. - Λοβέρδος) και το εκσυγχρονιστικό, αμιγώς σημιτικό Πα.Σο.Κ (58 – Ελιά). Όλοι οι ενεργοί και υγιώς σκεπτόμενοι πολίτες βλέπαμε ότι δεν υπήρχε το γιωργοπαπανδρεϊκό  Πα.Σο.Κ. Αυτό το κενό ήρθε λοιπόν να καλύψει “Το Ποτάμι”. Μας έλειπε από την πολιτική σκηνή το 18ο κόμμα ανάμεσα στον Σύριζα και την Νέα Δημοκρατία. Γιατί ο Σταύρος κομίζει το φρέσκο, αφού πρωτοεμφανίστηκε την εποχή που η έγχρωμη τηλεόραση ήταν ακόμα ένδειξη κοινωνικού στάτους. Γιατί ο Σταύρος κομίζει το άφθαρτο, αφού δεν είναι ένας ακόμα από την πλειάδα megaλοδημοσιογράφων, που χρόνια τώρα ταυτίζονται με την εξουσία.

Πριν ακόμα διαβάσουμε το “πρόγραμμα” του ποταμιού ξέραμε πως σίγουρα θα πρότεινε ρεαλιστικές λύσεις στα αδυσώπητα προβλήματα της κοινωνίας εν έτη 2014 : gay parades, ναρκομανείς, ιερόδουλες. Τι πιο hot. Τον είχε προλάβει ο Μπουτάρης, αλλά όσο να πεις τόσα χρόνια ρεπορτάζ , κάτι παραπάνω θα ξέρει. Βιαστήκαμε. Στην συνέντευξη - παρουσίαση δεν ασχολήθηκε με αυτά, αλλά με άλλα, ήσσονος βέβαια σημασίας θέματα, δείχνοντας ότι διαθέτει επιτελικά επεξεργασμένη και σχεδιασμένη πρόταση για κάθε πτυχή της ζωής.

Αλαλαγμοί και επευφημίες από τα στίφη των οπαδών του κόμματος – site - εκπομπής πρέπει να ακούστηκαν όταν ο Θεοδωράκης πρότεινε την αλλαγή του ορίου ηλικίας του εκλέγεσθαι στα 18. Αν και μινιμαλιστική η πρόταση δίνει γροθιά στο σύστημα. Δεν θα αναμένουμε λοιπόν 7 ολόκληρα χρόνια για να δούμε δημάρχους, περιφερειάρχες ή βουλευτές τα παιδιά , τα εγγόνια ή τα δισέγγονα του Μητσοτάκη. Γιατί να αναγκάζεται ο Κώστας Μπακογιάννης να βολοδέρνει από το Brown στο Harvard μέχρι να βγει δήμαρχος; Όμως, αν ήθελε πραγματικά να γίνει ο μπροστάρης της επανάστασης, αν ήθελε πραγματικά να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας, θα έπρεπε να προτείνει δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στα 12. Σε αυτήν την ηλικία ο νέος είναι σαφώς πολιτικά ώριμος για να ψηφίσει το Ποτάμι, και μάλιστα ο νόμος του δίνει ήδη το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στο 15μελές. Γιατί όχι και στην βουλή ή στο δημοτικό συμβούλιο;

Δεύτερη και πραγματικά καινοτόμος θέση, απαίτηση όσων αγωνίζονται χρόνια για περισσότερη δημοκρατία : εκλογές αυστηρά κάθε 4 χρόνια. Διότι, όπως εξηγεί, οι συχνές εκλογές προωθούν την διακίνηση μαύρου πολιτικού χρήματος. Η απόδειξη του συλλογισμού είναι προφανής. Από το 1996 μέχρι το 2007 που είχαμε περίπου ανά 4 χρόνια εκλογές δεν ελέγχεται κανείς για μίζες, λεφτά κάτω από το τραπέζι κ.α.  Ακολουθούν εξίσου πρωτότυπες προτάσεις, όπως η μείωση του αριθμού των βουλευτών  και η απλή αναλογική. Τον πρόλαβε πάλι, η πλειοψηφία των κομμάτων στο πρώτο , και το σύνολο της Αριστεράς στο δεύτερο, εδώ και κάτι δεκαετίες...

Το ρεσιτάλ πολιτικής πρωτοτυπίας  λαμβάνει τέλος με τις προτάσεις για τα διεθνή θέματα : αντιμετώπιση της κινεζικής οικονομικής εισβολής στην Ευρώπη με την βοήθεια των Η.Π.Α (γιωργοπαπανδρεϊκός άλλωστε) και την διαπίστωση πως “ακόμα και στην Ευρώπη οι πολιτικοί υπερασπίζονται τις γραφειοκρατικές ελίτ”. Ομολογουμένως πολύ προχωρημένος συλλογισμός, σε βαθμό που σε παρακινεί να πιστέψεις πως ο Θεοδωράκης διαβάζει Λιακόπουλο.

Σκέψεις διαφόρων ότι ο Θεοδωράκης έκανε κόμμα για να κόψει τα ποσοστά του Σύριζα κρίνονται ως αβάσιμες. Το Ποτάμι εκπροσωπεί όλους εμάς που ανήκουμε στον αριστεροδεξιό χώρο καθότι δανείζεται ιδέες και από την αριστερά και από τους φιλελεύθερους. Το Ποτάμι εκπροσωπεί όλους εμάς που πιστέψαμε στην “επανάσταση του αυτονόητου”. Αυτή η πίστη, γι αυτήν την επανάσταση απεικονίζεται και στα ρεπορτάζ του, π.χ. όταν πλησίαζε κάποιον βαρκάρη που καθάριζε ψάρια και ρωτούσε  με το λιτό και συνάμα οικείο ύφος “ψαράς;”.

Νομίζω ότι το κείμενο είναι ελαφρώς μεγαλύτερο από την ιδρυτική διακήρυξη και τις προγραμματικές θέσεις του κόμματος, οπότε κάπου εδώ πρέπει να τελειώσει. Με τον αέρα λοιπόν της ειρηνικής και πολιτισμένης “αλλαγής που φέρνει” ο Θεοδωράκης, πολλά site βιάστηκαν να τον βαφτίσουν ως τον “Ντέμη Νικολαΐδη” της πολιτικής, άσχετα αν η οργάνωση του όλου εγχειρήματος θυμίζει περισσότερο Θανόπουλο ή Αδαμίδη. Αλλά επειδή όπως φαίνεται “οι εποχές Μάτσα - Καζαντζίδη, τελειώσανε κύριοι...” για το Ποτάμι και για τα υπόλοιπα κεντροαριστεροφιλευλευθεροπασοκογενή κόμματα, θα αργήσει  να βροντήξει ο Όλυμπος, να  αστράψει η Γκιώνα, και να ακουστεί ξανά δυνατά και ρωμαλέα το σύνθημα της επαναστάσεως : “Π.Α.Ο.Κ – ΠΑ.ΣΟ.Κ – ΗΛΕΚΤΡΟΣΟΚ“.

Ιατρίδης Κοσμάς από politicaldoubts μέσω farmakoglwssa-kirki