Πόσο παράξενη είναι αυτή η αίσθηση της θλίψης που σου αφήνει ο χαμός ενός καλλιτέχνη, όμως ε;
Άνθρωποι που ουδέποτε τους έχουμε μιλήσει ή συναναστραφεί, άνθρωποι που δεν έχουμε ανταλλάξει μαζί τους ούτε δυο ματιές ή δυο κουβέντες...
κι όμως όταν χάνονται προκαλούν ένα συναίσθημα λύπης, σα να χάθηκε ένας συμπαθής γείτονας, που μας έλεγε κάθε μέρα μια χαμογελαστή καλημέρα!
Μοιάζει παράξενο να στενοχωρηθείς για κάποιον που δεν είναι στον ευρύτερο κύκλο αυτών που ονομάζουμε...
Και μάλιστα τις πιο έντονες και προσωπικές μας στιγμές;
Γλεντάμε, χαιρόμαστε, χορεύουμε, διασκεδάζουμε με τις φωνές τους, τραγουδάμε... "ντουέτο" μαζί τους τα τραγούδια τους στο αυτοκίνητο.
Συγκινούμαστε, αναπολούμε, μελαγχολούμε, δακρύζουμε με τη φωνή τους τα βράδια, παρέα με ένα ποτήρι ουίσκυ κι ένα πακέτο τσιγάρα.
Γελάμε μέχρι δακρύων με τις ταινίες τους ή συγκινούμαστε, ταυτιζόμαστε και συναρπαζόμαστε με τους ρόλους τους.
Εκεί που πολλές φορές δεν υπάρχει κανεις άλλος άνθρωπος δικός μας, βρίσκονται αυτοί οι χαρισματικοί ανθρωποι, που έχουν το χάρισμα να μπορούν να μας κάνουν να γελάμε και να κλαίμε, να γλεντάμε και να μελαγχολούμε.
Παρέα μας είναι αυτοί.
Δενόμαστε με τις φωνές τους, τις φάτσες τους, την παρουσία τους εν τέλει.
Είναι τελικά κι αυτοί "δικοί μας άνθρωποι".
Μα αυτοί οι δικοί μας άνθρωποι, σε αντίθεση με τους φυσικώς δικούς μας ανθρώπους, συνεχίζουν να μας κάνουν την ίδια παρέα, ακόμη και μετά το χαμό τους.
Γιατί δεν είμαστε φίλοι τόσο με το πρόσωπο, αλλά με το έργο τους.
Με αυτό που αφήσαν πίσω.
Κι αυτό μένει για πάντα να μας συντροφεύει, σαν την πιο καλή παρέα.
Άνθρωποι που ουδέποτε τους έχουμε μιλήσει ή συναναστραφεί, άνθρωποι που δεν έχουμε ανταλλάξει μαζί τους ούτε δυο ματιές ή δυο κουβέντες...
κι όμως όταν χάνονται προκαλούν ένα συναίσθημα λύπης, σα να χάθηκε ένας συμπαθής γείτονας, που μας έλεγε κάθε μέρα μια χαμογελαστή καλημέρα!
Μοιάζει παράξενο να στενοχωρηθείς για κάποιον που δεν είναι στον ευρύτερο κύκλο αυτών που ονομάζουμε...
"δικούς μας ανθρώπους".
Αλλά μπορεί και να μην είναι τόσο παράξενο.
Γιατί στο κάτω-κάτω τι σημαίνει "δικοί μας άνθρωποι";
Δικοί μας άνθρωποι δεν είναι αυτοί με τους οποίους μοιραζόμαστε τις όμορφες και άσχημες στιγμές μας;
Ε λοιπόν, με τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες δε μοιραζόμαστε όλες αυτές τις στιγμές;Και μάλιστα τις πιο έντονες και προσωπικές μας στιγμές;
Γλεντάμε, χαιρόμαστε, χορεύουμε, διασκεδάζουμε με τις φωνές τους, τραγουδάμε... "ντουέτο" μαζί τους τα τραγούδια τους στο αυτοκίνητο.
Συγκινούμαστε, αναπολούμε, μελαγχολούμε, δακρύζουμε με τη φωνή τους τα βράδια, παρέα με ένα ποτήρι ουίσκυ κι ένα πακέτο τσιγάρα.
Γελάμε μέχρι δακρύων με τις ταινίες τους ή συγκινούμαστε, ταυτιζόμαστε και συναρπαζόμαστε με τους ρόλους τους.
Εκεί που πολλές φορές δεν υπάρχει κανεις άλλος άνθρωπος δικός μας, βρίσκονται αυτοί οι χαρισματικοί ανθρωποι, που έχουν το χάρισμα να μπορούν να μας κάνουν να γελάμε και να κλαίμε, να γλεντάμε και να μελαγχολούμε.
Παρέα μας είναι αυτοί.
Δενόμαστε με τις φωνές τους, τις φάτσες τους, την παρουσία τους εν τέλει.
Είναι τελικά κι αυτοί "δικοί μας άνθρωποι".
Μα αυτοί οι δικοί μας άνθρωποι, σε αντίθεση με τους φυσικώς δικούς μας ανθρώπους, συνεχίζουν να μας κάνουν την ίδια παρέα, ακόμη και μετά το χαμό τους.
Γιατί δεν είμαστε φίλοι τόσο με το πρόσωπο, αλλά με το έργο τους.
Με αυτό που αφήσαν πίσω.
Κι αυτό μένει για πάντα να μας συντροφεύει, σαν την πιο καλή παρέα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου