Ο καθένας χρειάζεται τον Ξηρό του;

Θα αφήσουμε σε άλλους τo θαυμασμό, τα αναθέματα, τις κατάρες και τις κοινωνιολογικές αναλύσεις του ψυγείου.

Θα ξεκινήσουμε από αυτά που επιχειρεί να εξαφανίσει η σκόνη του ξηρού ψεκασμού. Γράφαμε πριν λίγες μέρες εδώ:

‘’Το πρόβλημα της ΝΔ δεν είναι απλό. Θα ήθελε ένα χρυσαυγιτισμό χωρίς Χρυσή Αυγή. Απαγόρευση διαδηλώσεων, οι απεργίες παράνομες, ελεύθερες απολύσεις, λευκά κελιά...

''υψίστης ασφαλείας'', μια ΥΕΝΕΔ με χακί, οι μετανάστες στο βυθό της θάλασσας, η ελληνική νεολαία στον αγύριστο της ξενιτιάς. Έλα όμως που  η φασιστική Χρυσή Αυγή διεκδικεί ανεξαρτησία, δικό της μαγαζί, δικά της τα κλεμμένα! Στη ΝΔ ενοχλούνται σφόδρα όχι από άποψη ουσίας, αλλά επειδή από αυτή τη μετάγγιση, κινδυνεύουν να χάσουν την κουτάλα της κυβερνητικής εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑ.  Θα δούμε πολλά σε αυτό το διαγωνισμό  χρυσαυγιτισμού μεταξύ ΝΔ, ΧΑ, Πολύδωρα, Νικολόπουλου και ποιος ξέρει και ποιων άλλων. Ούτε και μια προβοκάτσια ολκής με νεκρούς δεν μπορεί να αποκλείεται’’ (ΝΔ: Αχ και νάχαμε χρυσαυγιτισμό χωρίς ΧΑ!).

Όχι δε θα καυχηθούμε πως έχουμε καμία πληροφορία. Δεν είναι αυτό που λείπει για να έχει νεύρο η σκέψη και χρώμα ελπίδας  η δράση. Το ζητούμενο είναι η τόλμη να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα, χωρίς να τρομάζουμε. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε να βλέπουμε εκείνες τις σκιές και ρυτίδες της, που αναδεικνύουν την πρόκληση του θρυμματίσματός της.

Ας μη πει κανείς ότι αυτά είναι μια συζήτηση της αριστεράς, που δεν ενδιαφέρει τον παρά έξω κόσμο. Μα πρωτίστως αφορά τον κάθε εργαζόμενο! Αυτόν που θα ήθελαν να επιχαίρει από τον καναπέ για ‘’ευγενείς ιππότες’’ που θα δρουν στο όνομά του. Τη ίδια στιγμή που θα λέει πως όλα τα άλλα ‘’είναι κοροϊδία’’.  Όταν ο ίδιος θα θεωρεί τη δική του δράση, την απεργία, τη διαδήλωση, το συλλογικό μοίρασμα της σκέψης και της πράξης, το υπερ-όπλο του μαζικού αγώνα για την ανατροπή, χωρίς νόημα.

Δε ζούμε τυχαίες στιγμές. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο φτηνό και γελοίο από το να πει κανείς πως απλά υπάρχει μια ένταση επειδή βρισκόμαστε σε διαρκή προεκλογική περίοδο. Σε συνθήκες εργατικής γενοκτονίας που έχει επιβάλλει η χούντα κυβέρνησης, κεφαλαίου και Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και απρόβλεπτου κοινωνικού κοχλασμού, το αστικό καθεστωτικό ρεύμα, δεν έχει άλλο δρόμο, παρά να πολώσει μέχρι τέλους τα πράγματα.

Ποιο μήνυμα εκπέμπουν; ‘’Είμαστε η τάξη, μέσα σε ένα γενικό κίνδυνο αταξίας. Αποτελούμε το σύστημα, ναι, το γνωστό, το δεδομένο, αυτό που έχει αρχή και τέλος και όχι μια κατάσταση αναρχίας. Είμαστε το καθεστώς όπως το ξέρουμε, με το μονοπώλιο της ένοπλης βίας στην εξουσία, της οικονομικής και πολιτικής βίας, μιας και αλλιώς θα γίνουμε Φαλούτζα. Αντιπροσωπεύουμε την ΕΕ, ναι, εκείνη την περίκλειστη κόλαση, αλλιώς έξω από αυτήν θα μας καταπιεί ο άναρχος κόσμος, οι πεινασμένοι, οι γείτονες. Είμαστε, ναι, το γνωστό, ίσως άθλιο παρόν, αλλά είμαστε η μόνη λύση απέναντι  σε ένα άγνωστο, άρα τρομακτικό και εφιαλτικό μέλλον. Και, επιτέλους, το παρακάναμε με τη δημοκρατία…’’

Σε μια κοινωνία που όλο και πιο καθολικά δείχνει με το δάχτυλο τα κόμματα και το σύστημα εξουσίας, ως υπεύθυνο για την ανεργία, τη φτώχεια και τη μπόχα, χρειάζονται ‘’χειροβομβίδες’’ στην πίσω μεριά του κήπου, ώστε, επιτέλους, τα πρόσωπα να κοιτάξουν αλλού. Ο Ξηρός είναι μια κάποια λύση. Η εικόνα, η γελοιογραφία του Ξηρού, είναι χρήσιμη. Είναι ένας ορατός, συγκεκριμένος άλλος εχθρός. Από τους άπειρους που κατασκευάζουν  κάθε μέρα, πληρωνόμενοι αδρά,  ο Μουρούτης, ο Γεωργιάδης, ο Λαζαρίδης, ο κύριος Μπάμπης και άλλοι τσόγλανοι. Δε μιλάμε για το Χριστόδουλο. Αλλά για τον κάθε Ξηρό ως σκιάχτρο και φόβητρο που είναι χρήσιμο για την στροφή των προσώπων. Όχι, όλοι αυτοί οι κομπάρσοι, που δηλώνουν τον αποτροπιασμό τους για τον ‘’κίνδυνο ενός νέου κύκλου αίματος’’, αυτοί που έχουν βαμμένα σε αυτό τα χέρια και τα λόγια τους, δεν φοβούνται ούτε τον Ξηρό, ούτε κανένα Ζορό. Μα τα θανατερά βλέμματα των ανέργων, των φτωχών και των ταπεινωμένων που έχουν δημιουργήσει.

Αίφνης η Ελλάδα γέμισε Καλάσνικοφ, χειροβομβίδες, διαμελισμένα πτώματα, άθεους, τρομοκράτες, παρά-τρομοκρατικές πολιτικές οργανώσεις, φυγόδικους, δραπέτες, τερατώδεις Μολδαβούς απαγωγείς, αδίσταχτους Πακιστανούς δολοφόνους! Εξαφανίστηκαν ξαφνικά οι άνεργοι, αυτοί που πνίγονται από τα μαγκάλια, αυτοί που ετοιμάζουν βαλίτσες. Έπαψαν να είναι τρομακτικά διαγγέλματα οι λογαριασμοί και οι πλειστηριαμοί. Μα και σε ότι αφορά τις συναθροίσεις των ανθρώπων, άλλαξαν με μαγικό τρόπο πολλά.  Είναι σα να μην υπάρχει πλέον ο συνωστισμός στις διανομές τροφίμων για μια τσάντα πατάτες, ή οι ουρές στον ΟΑΕΔ για το επίδομα των 200 ευρώ ή για τις θέσεις του πεντάμηνου ξεροκόμματου. Υπάρχουν μόνο επικίνδυνες για την πολιτική ασφάλεια συγκεντρώσεις που απαγορεύονται και απεργίες που κηρύσσονται παράνομες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εισπράττει αυτή την πίεση, την πόλωση από το αστικό ρεύμα. Αδυνατεί όμως να δει σε αυτήν κάτι περισσότερο από την αμφισβήτηση των κυβερνητικών φιλοδοξιών του. Πως αμύνεται; Είναι σα να λέει κάθε φορά: ‘’Όχι κύριοι, μη κινδυνολογείτε. Δεν αποτελούμε καμία μεγάλη τομή. Δε θα αλλάξουμε το σύμπαν. Θα μείνουμε στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Καλοδεχούμενοι και οι επενδυτές με άλλους όρους. Θα τηρηθεί και η ‘’συνέχεια των κρατικών υποχρεώσεων και δεσμεύσεων’’. Αλλά, θα κάνουμε και κάτι για τους ρημαγμένους. Τουλάχιστον για τους πιο φτωχούς…’’. Και αυτό το κάτι, ενώ το εκλογικό ρεύμα δυναμώνει, όλο και σμικρύνεται  και μετατρέπεται σε αόρατο.

Ποιος έκανε τον κόπο να διαβάσει την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τον Ξηρό; ‘’Χρησίμευσε’’ το διάγγελμα Ξηρού, για να δηλωθεί και πάλι η πίστη σε μια δημοκρατία που δεν υπάρχει και σε μια νομιμότητα που έχει συνταυτιστεί με την αδικία και την εκμετάλλευση.

Δε θα λείψουν και τα ολόσωστα μαθήματα για τη σχέση κομμουνιστικής αριστεράς και ατομικής τρομοκρατίας, για το πόσο ασύμβατες είναι. Μα όταν αυτά αναπτύσσονται από μια αριστερά σκυμμένη και ηττοπαθή, δεν πείθουν κανένα. Το ΚΚΕ δηλώνει απών από την κοινωνική και πολιτική σύγκρουση, τονίζοντας πως παίζει σε άλλη πίστα και σε άλλο χρόνο. Απαξιεί να ασχοληθεί με τη χουντική απαγόρευση μιας διαδήλωσης κατά της ΕΕ, την ώρα που διατείνεται πως έγινε ‘’κόμμα παντός καιρού’’, έτοιμο και για παρανομία. Δε θα έχει καν πρόθυμους να το ακούσουν, όταν θα χρησιμοποιεί από τη μεριά του αυτή την ιστορία, για να ‘’αποδεικνύει’’ ότι  κάθε συγκρουσιακή λογική σήμερα, οδηγεί μοιραία σε ατομική τρομοκρατία.

Η ιστορία με τον Ξηρό, όχι,  δεν φανέρωσε τον κίνδυνο της τρομοκρατίας! Παρά την ειδική σημασία που έχει η συζήτηση αυτή μέσα στον κόσμο της επαναστατικής αριστεράς, μιλώντας με όρους κοινωνίας και γενικής πολιτικής αντιπαράθεσης, δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Δε βρισκόμαστε ούτε στην Ιταλία των Ερυθρών Ταξιαρχιών, ούτε στην εποχή της RAF, ούτε καν στα χρόνια της 17Ν. Ούτε ο Λαζαρίδης δεν τα πιστεύει αυτά.

Ωστόσο, η πολλαπλή χρήση της υπόθεσης Ξηρού, σε μια κατεύθυνση νομιμοποιητική είτε της εξουσίας  είτε της νονιμόφρονης στάσης, μαζί και οι αφελείς θαυμασμοί σε διαγγέλματα ‘’αντάρτικου’’ που ξεκινούν με την ‘’καταστροφή της μεσαίας τάξης’’, καθώς και το φούσκωμα ειδικά των μηδενιστικών αναρχικών ομάδων,  αναδεικνύουν, αποδεικνύουν και φωνάζουν δυνατά για  το έλλειμμα μιας εργατικής λαϊκής επαναστατικής αριστεράς.

Ο παλλαϊκός ξεσηκωμός, η εξέγερση, με στόχο την ανατροπή της χούντας, έχουν μια ιδιόμορφη παρανομοποίηση μέσα στην πολιτική ζωή και συζήτηση της αριστεράς. Η  ίδια η επανάσταση, ‘’το πάλεμα, το μάτωμα για την καινούργια γέννα’’, για να ζήσει ο λαός, οι εργάτες, οι άνεργοι, οι φτωχοί, σαρώνοντας την εξουσία του κεφαλαίου και γκρεμίζοντας τη φυλακή της ΕΕ,  είναι πράγματα εξορισμένα από την τρέχουσα ζύμωση και πρακτική. Δεν είναι ‘’της ώρας’’, ούτε και ‘’επίδικα’’. Ίσως μόνο για θεωρητικούς ομίλους…. Λες και η αντικαπιταλιστική ανατροπή με στόχους δουλειά για όλους τώρα, ψωμί και μισθό, ενάντια στην κλοπή, δημοκρατία ενάντια στον ολοκληρωτισμό δεσποτισμό του κεφαλαίου και την απολυταρχία της ΕΕ και δημόσια αγαθά ενάντια στη ληστεία, δεν αποτελεί το πιο θεμελιακό και το πιο άμεσο δημοκρατικό δικαίωμα και καθήκον της κοινωνικής πλειονότητας.

Η ατομική τρομοκρατία, δεν αποτελεί μια απλή ‘’παρεκτροπή ένοπλων συντρόφων’’, την οποία απλώς δε συμμεριζόμαστε.

Να πως τοποθετούσε το ζήτημα ο Λένιν, σε μια χώρα που η πρακτική της ατομικής τρομοκρατίας είχε μεγάλο ιστορικό βάθος, αλλά και πλατύ λαϊκό έρεισμα:

‘’Κατά την γνώμη των ανθρώπων που κρίνουν επιφανειακά , κατά τη γνώμη των πολυάριθμων εχθρών της επανάστασης μας η εκείνων που ταλαντεύονται και μέχρι τώρα ανάμεσα στην επανάσταση και τους αντιπάλους της-κατά την γνώμη αυτών των ανθρώπων κτυπάει στα μάτια περισσότερο εκείνο το γνώρισμα της επανάστασης που εκδηλώθηκε στην αποφασιστική -σκληρή βία απέναντι στους εκμεταλλευτές του εργαζομένου λαού. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χωρίς αυτό το γνώρισμα -χωρίς επαναστατική βία- το προλεταριάτο δεν θα μπορούσε να νικήσει, όμως δεν μπορεί να υπάρχει αμφιβολία και ότι η επαναστατική βία αποτελούσε απαραίτητη και δικαιολογημένη μέθοδο της επανάστασης σε ορισμένες στιγμές της ανάπτυξης της , μόνο όταν υπήρχαν ορισμένες και ειδικές συνθήκες, ενώ η οργάνωση των προλεταριακών μαζών, η οργάνωση των εργαζόμενων ήταν και παραμένει η πολύ βαθιά, μόνιμη ιδιότητα αυτής της επανάστασης και όρος της νίκης της. Να σε αυτή την οργάνωση των εκατομμυρίων εργαζόμενων βρίσκονται οι καλύτεροι όροι της επανάστασης η πιο βαθιά πηγή των νικών της’’ (18 Μόρτη 1919, λόγος στη μνήμη του  Γ.Μ.Σβερντλόφ).

Δεν έπεισε ωστόσο, μόνο επειδή έκανε σωστή θεωρητική τοποθέτηση, αλλά επειδή την εννοούσε, διαμορφώνοντας επαναστατική πολιτική και κάνοντας επανάσταση.

Παναγιώτης Μαυροειδής από aristeroblog