«Αντιφασίστες»

Tον Μάιο του 2010, όλο το σύστημα που συσπειρώθηκε γύρω από τους νεόκοπους κυβερνώντες αξιοποίησε λαίμαργα –αλήθεια, πόσο ανέλπιστο ήταν;- το έγκλημα στη Μαρφίν. Οι διωκτικές αρχές της μνημονιακής Ελλάδας, τόσο έτοιμες κατά τα άλλα να ασκήσουν βία παντού, ακόμη και στην πιο απαραβίαστη ιδιωτικότητα της αρρώστειας, ακόμη και σε ανθρώπινα ερείπια στους δρόμους, ποτέ δεν  εντόπισαν τους δολοφόνους, κι ας πέρασαν πάνω από τρία χρόνια. Το καθεστώς που τότε εδραιωνόταν επιστράτευσε με λύσσα το έγκλημα για να ενσταλάξει στη συνείδηση των πολιτών το κάλπικο δίλημμα «σωτηρία ή χάος». Kι ο φόβος έμεινε να πλανάται, αόριστος ως προς τους αυτουργούς αλλά οριστικός ως προς το ίχνος του: ματαίωσε την κυοφορούμενη αφύπνιση, έπνιξε στο αίμα των δολοφονημένων την κοινωνική οργή.

Σήμερα το καθεστώς, εδραιωμένο πια στη φτωχοποίηση των πολιτών αλλά έντρομο για το μέλλον που του επιφυλλάσεται, ανανεώνει το πολιτικό του κεφάλαιο πράττοντας αυτό που μπορούσε να είχε κάνει από καιρό αλλά το απέφευγε: εξαρθρώνει τη Χρυσή Αυγή. Αυτοί που έστρωσαν το δρόμο στον φασισμό, περιπαίζοντας τους δημοκρατικούς θεσμούς, αυτοί που εφάρμοσαν...

φασιστικές πολιτικές, αυτοί που ζύγιζαν σενάρια συγκυβέρνησης με τη νεοναζιστική συμμορία ως ύστατο τρόπο να μείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία, διαγκωνίζονται τώρα για το ποιος θα ξαναγεννηθεί πιο «αντιφασίστας» από τον άλλον, σπρώχνοντας κάτω από το χαλί του κίβδηλου αντιφασισμού τους την τοξική σκόνη του συστήματος που οικοδόμησαν χέρι χέρι με τη Χρυσή Αυγή, του συστήματος της κοινωνικής δυστυχίας, του μαφιόζικου ξεπουλήματος, του τρομοκρατικού κράτους, της οργάνωσης του φόβου.

Η αρχή του εξανδραποδισμού σηματοδοτήθηκε με ένα έγκλημα, με ένα έγκλημα σηματοδοτείται και η κορύφωσή του. Αυτό που τα ενώνει είναι η προσπάθεια του καθεστώτος να μας επιβληθεί ως ο προστάτης μας απέναντι στον τρόμο που το ίδιο γέννησε, εξέθρεψε και χρησιμοποιήσε. Εκεί έξω υπάρχουν τέρατα, μας λένε. Για να μην δούμε τα τέρατα που υπάρχουν μέσα.

Eντιτόριαλ - UNFOLLOW 22