Μέσα σ' ένα δεκαπενθήμερο πήγαμε από το τρίο στο ντούο ξεφτίλα και από την κυβέρνηση της ΝΔ με «εσάνς» ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (με ετεροβαρή υπέρ της ΝΔ σύνθεση). Για κάποιες ώρες, όταν ο Κουβέλης την έκανε από την τρικομματική συμμαχία, η προοπτική μιας ανεπιθύμητης εκλογικής μάχης διαγραφόταν ζωηρά στον ορίζοντα. Τελικά, Βενιζέλος και Σαμαράς στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, σχημάτισαν δικομματική κυβέρνηση και οι εκλογές προς το παρόν αποφεύχθηκαν.
Λέμε ότι στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων γιατί αυτό απαιτούσαν οι παράγοντες του συστήματος, στην...
Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ακόμα κι ο Κουβέλης που την έκανε, φρόντισε να μη σηκώσει πολεμικούς τόνους και να δηλώνει πάντα διαθέσιμος να στηρίξει την κυβέρνηση, ειδικά σε όλα τα θέματα που αποτελούν προαπαιτούμενα του Μνημόνιου. Ιδιαίτερα προσεκτικός ήταν απέναντί του και ο Σαμαράς, γιατί τον έχει ανάγκη, ενώ ο Βενιζέλος υπήρξε πιο δηκτικός, επειδή υπάρχει ο μεταξύ τους ανταγωνισμός για την Κεντροαριστερά. Και αυτός, πάντως, δεν δημιούργησε σκηνικό ρήξης με τη ΔΗΜΑΡ, αν και για μια φορά ακόμη αισθάνθηκε πόσο αδίστακτος στο φραξιονισμό είναι ο Κουβέλης.
Γράφτηκε και λέχτηκε κατά κόρον, ότι ο Σαμαράς δεν πήγε στις εκλογές, γιατί το απαίτησε η Μέρκελ, που θέλει πανευρωπαϊκή ησυχία μέχρι τις γερμανικές εκλογές. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Μέρκελ του είπε τα «γαλλικά» της, όμως και ο ίδιος δεν μπορούσε να πάει σε εκλογές, έτσι όπως τα είχε καταφέρει. Πήγε να παραστήσει τον Βοναπάρτη και βρέθηκε δεμένος χειροπόδαρα. Με τι κѠλ⓪ θα πήγαινε σε εκλογές; Ρισκάροντας να χάσει την πρώτη θέση από το ΣΥΡΙΖΑ; Κι αν κατάφερνε τελικά να κερδίσει στο νήμα, ρισκάροντας να μην έχει συμμάχους για να σχηματίσει κυβέρνηση, αφού ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ είναι στο όριο της εκλογικής επιβίωσης;
Λογικό ήταν, αφού δεν μπορούσε να πάει σε εκλογές, να δώσει στον Βενιζέλο τον ανασχηματισμό, μια περίοπτη θέση για τον ίδιο και 10 θέσεις στην κυβέρνηση (με τέσσερα, όμως, μόνο υπουργεία). Το αποτέλεσμα ήταν να δυσαρεστήσει αρκετούς δεξιούς βουλευτές που περίμεναν υπουργοποίηση, αλλά όσο είναι πρωθυπουργός αυτοί δεν μπορούν να του κάνουν ζημιά. Οι γκρίνιες ενόψει συνέδριου είναι καλές για να γεμίζουν τις παραπολιτικές σελίδες των εφημερίδων, όμως ο Σαμαράς δεν ανησυχεί. Το πολύ να εκτονωθούν μην εκλέγοντας κάποιους από τη λίστα που θα προωθήσουν οι άνθρωποι του Μαξίμου. Μικρό το κακό, από τη στιγμή που ο Σαμαράς ελέγχει την κυβέρνηση, την κοινοβουλευτική ομάδα και το κόμμα.
Κάποιοι Πασόκοι την πέφτουν επίσης στον Βενιζέλο για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση. Δεν αναφερόμαστε μόνο στον Παναγιωτακόπουλο που όλο φεύγει από το ΠΑΣΟΚ αλλά όλο εκεί τον βρίσκουμε, αλλά και στα υπολείμματα του παπανδρεϊσμού, με επικεφαλής τον Καρχιμάκη, ο οποίος αναρωτιέται «στις επόμενες εκλογές ποιο θα είναι το ιδεολογικό και το πολιτικό πρόσημο της διαφοροποίησης της Δημοκρατικής Παράταξης από την δεξιά;». Οταν ήρθε η ώρα ν’ αποφασίσουν, όμως, όλοι εξουσιοδότησαν τον Βενιζέλο να κάνει τους χειρισμούς κι όταν αυτός συμφώνησε με τον Σαμαρά για κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, όλοι συμφώνησαν μαζί του, έστω και με… κριτικό τρόπο. Ακόμη και η… Θεοδώρα Τζάκρη. Βλέπετε, αν γίνονταν εκλογές, πολλοί από δαύτους θα έβλεπαν τη βουλευτική τους θητεία να τερματίζεται πρόωρα, ενώ τώρα και το παραδάκι θα εξακολουθήσουν να εισπράττουν και τις ελπίδες τους να θρέφουν.
Μπορεί η δικομματική κυβέρνηση να «σηκώσει» το ΠΑΣΟΚ; Αστεία πράγματα. Με τι πολιτική; Οταν βρίσκονται σε εντατικά παζάρια με την τρόικα για να βρουν τους τομείς από τους οποίους θα κόψουν κονδύλια για να καλύψουν τη «μαύρη τρύπα», χωρίς να χρειαστεί να χτυπήσουν ξανά μισθούς και συντάξεις ή να βάλουν νέο χαράτσι, είναι δυνατόν να μιλάμε για οριακή έστω ελάφρυνση του λαού από τα βάρη που τον ανάγκασαν να σηκώνει; Εδώ ακόμη και η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, στην οποία τόσο είχε ποντάρει ο κυβερνητικός συνασπισμός, παραπέμφθηκε στις ελληνικές καλένδες. Εδώ ο ίδιος ο Σαμαράς, στην πρώτη συνεδρίαση του νέου υπουργικού συμβούλιου καθόρισε ως πρώτιστο στόχο τη συμφωνία με την τρόικα για να παρθεί η δόση!
Δεν μπορεί να μακροημερεύσει (και) αυτή η κυβέρνηση κι αυτό το ξέρουν καλά όλοι τους. Δεν έχουν όμως άλλη λύση. Τι μπορούσε να κάνει ο Βενιζέλος; Ν’ ακολουθήσει τον Κουβέλη, να ρίξει την κυβέρνηση και να ξεκινήσει… πορεία στο λαό, με όλο το μιντιακό σύστημα να τον λοιδορεί και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες να τον ανακηρύσσουν σε persona non grata; ‘Η μήπως μπορούσε να παζαρέψει με τον Σαμαρά τίποτα καλύτερο από την προσωπική του βόλεψη, με την παραχώρηση θέσεων αντιπροέδρου και ΥΠΕΞ;
Οταν έριξε όλο το βάρος στην προσωπική του βόλεψη, ευνόητο είναι να μην μπορέσει να πάρει όλες τις θέσεις υπουργών που ήθελε. Κάπου πάτησε πόδι και ο Σαμαράς. Το μάξιμουμ που διεκδικεί αυτή την περίοδο ο Βενιζέλος είναι η στήριξη από το μιντιακό σύστημα και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έναντι του Κουβέλη, ώστε να ξαναμπεί στη Βουλή (όποτε κι αν γίνουν εκλογές) και να δει μετά
τι μπορεί να κάνει. Γι’ αυτό και έτρεξε να μπει στην κυβέρνηση του Σαμαρά.
Σε επίπεδο πρακτικής πολιτικής τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ούτε πρόκειται ν’ αλλάξει. Το πολύ που μπορεί να ανεχτούν οι αποικιοκράτες της ΕΕ είναι να μη ζητήσουν νέα μέτρα για μισθούς-συντάξεις-φόρους και να χορηγήσουν κάποιο συμπληρωματικό δάνειο. Δε θα δεχτούν, όμως, και να ελαφρύνει το βάρος στις πλάτες του λαού. Ούτε σε συμβολικό επίπεδο. Αυτά τα ξεκαθάρισε και πάλι ο Σόιμπλε την περασμένη Τετάρτη, παρουσιάζοντας στο Βερολίνο το σχέδιο του γερμανικού προϋπολογισμού για το 2014.
Επομένως, η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα βαδίζει συνεχώς επί ξυρού ακμής και ο ΣΥΡΙΖΑ θα περιμένει να σαπίσει εντελώς για να τη διαδεχτεί στην αστική εξουσία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου