Ελλάδα εν Ταύροις

Σε μια χώρα δεν μπορούν να συγκατοικούν η Υβρις και η Νέμεσις.

Ή η μια θα κατέχει του Ανακτος το Μέγαρο ή η άλλη θα το ξεθεμελιώνει.

Μπορούν όμως να αλληλοδιαδέχονται ή μία την άλλη σε ένα σπιράλ θανάτου που, αν δεν το διακόψει η Κάθαρση, οδηγεί στα Τάρταρα.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που προσπαθεί νεκροζώντανη να επιβιώσει, αποφεύγοντας την Κάθαρσή της.

Τα γένη του δικομματισμού μίαναν τη χώρα υπεράγαν. Από άγος σε άγος πορεύτηκαν, δίνοντας ο ένας ταγός στον άλλον την όλο και πιο σάπια σκυτάλη. Τα ίδια γένη του δικομματισμού έχουν τώρα ανεβάσει (ξανά)  στη σκηνή την ίδια Υβριν ως είδωλο Κάθαρσης. Τους ίδιους...

φόνους κάνοντας, τώρα τους ονομάζουν θυσίες.

Οι ίδιοι ληστές με τις ίδιες κι ακόμα μεγαλύτερες κοιλιές, το ίδιο και πιο πολύ ακόμα αίμα χύνουν, εξιλεώνοντας (τάχα μου) τα έργα τους με παρενδεδυμένες λέξεις: περικοπή μισθών, ελευθέρωση επαγγελμάτων, δικαιοποίηση (sic, διότι είναι και τρισβάρβαροι) των φόρων κι άλλα, που δεν τα αντέχουν ούτε οι πέτρες, παρά μόνο αν υψωθούν σε ανάθεμα.

Αδίκαστος ο Γιωργάκης, ξανά στα πράγματα ο Βενιζέλος, των Μήδων έξαρχος ο Σαμαράς, λάφυρο ο λαός. Κάθε μέρα το Κράτος και η Βία οδηγούν τον Προμηθέα στον Γολγοθά του, άλλος τοκογλύφος να του φάει τη σπλήνα, άλλος αρπάχτρας το συκώτι, άλλος να βουτήξει του Μήτσου το σπίτι, άλλος του παππού να ρουφήξει κι άλλο τη σύνταξη, άλλος να γελάει με το κλάμα των μανάδων για την καχεξία των παιδιών τους.

Ελλάδα εν Ταύροις, όχι για να πάρει αλλά για να δώσει το Χρυσόμαλλο Δέρας. Και μια χαβούζα Υβρεως η χώρα. Σφυρίζουν στο πέρασμά τους μέσα στις νύχτες άγγελοι ψυχοπομποί κι αρπάζουν τις ψυχές που δεν άντεξαν άλλο τον ψυχοβγάλτη φόρο, το χρέος, το παράλογο που θεριεύει γύρω μας.

Κι όμως τα θηρία, τα ανδρείκελα θηρία, εκεί, στα Ανάκτορα, στα πόστα τους! κλαίνε στους λόγους τους για τα χάλια που μας έφεραν κι ύστερα κατ’ ιδίαν γελάνε για τα κέρδη που βγάζουν απ’ αυτά τα χάλια - ομηρικοί γέλωτες τραντάζουν τα δώματα των Ανακτόρων, όταν λογαριάζουν οι χοντρές κοιλιές πόσο ξίγκι βγάλανε σήμερα απ’ τον θάνατο, τον εξευτελισμό, την απόλυση, την ατίμωση, την πλύση εγκεφάλου.

Γελάνε και αποφασίζουν,

γελάνε και διατάσσουν,

τόσα νέα καρφιά για τόσους νέους σταυρούς, τόσους τόνους αλυσίδες, γελάνε και τα λένε, ο Αντωνάκης φέρ’ ειπείν με τον κυρ Ψυχάρη - [θυμάσαι που ήθελα να σε εξορίσω; τι βλάκας ήμουν! Και τώρα βλάκας είσαι! κι εσένα θα σε φάω!]  

Γελάνε και τρώνε! Ο Γιωργάκης τις αντιοξειδωτικές του ψαρούκλες στη Σέριφο, η κυρία Σακελλαρίου τον χρυσό της μισθό, κάνει τον ΕΟΠΥΥ ο Ράιχενμπαχ γερμανικό Λυσσιατρείο, κάτι Ρώσοι σκέφτονται να βουτήξουν τα τραίνα, πλιάτσικο παντού. Εστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας - εδώ όμως η τραγωδία δεν έχει τέλος, ούτε η πράξη προηγούμενο, παρά εκείνο το θεοστυγές στα βαθιά σκότη της Κατοχής.

Τώρα η τραγωδία επαναλαμβάνεται σαν όπερα μπούφα, τώρα στα μάτια μας οι μπουφόνοι δεν φαντάζουν αιμοσταγείς, αλλά γελοία κι αδέξια ανθρωπάκια.

Τίποτα τυραννικότερο απ’ τα γελοία κι αδέξια ανθρωπάκια - αυτοί οι δουλικοί αλαζόνες είναι η χαρά της Υβρεως.

Αυτοί που κάνανε τη χώρα κομματάκια και τώρα τα πουλάνε, ακούστε τους πώς σας μιλάνε. Εκβιαστικές μεγαλοστομίες και μελίρρυτες μεγαληγορίες: Ιφιγένεια το παιδί σου, Μήτσο, και να το θυσιάσεις,  για να πάει η χώρα μπροστά, ολοσούμπιτη στο στόμα των Γερμανών, των Αμερικανών, των Ρωσοκινέζων! Σου μιλάνε, σε απειλούν και γελάνε, έτσι ωραία που τα χάφτεις, ρε Μήτσο.

Δεν είναι ο Θεός, αδερφέ μου, που σου ζητάει τον Ισαάκ για θυσία, είναι ο Σόιμπλε που σ’ τον ζητά για δούλο. Ούτε εξάλλου είναι ο Ισαάκ για θυσία, αδερφέ μου, δεν χρειάζεσαι Θεό που ζητάει τέτοιες θυσίες. Αλλωστε γιατί να τις ζητάει από σένα κι όχι απ’ τον Σόιμπλε; Στην τραγωδία μας, Μήτσο μου, ούτε θεοί υπάρχουν, ούτε από μηχανής θεοί. Και ούτε με έλεος θα τελειώσει τον κύκλο της αυτή η συμφορά, ούτε με φόβο. Παρά μόνον είτε με την Κάθαρση, είτε με την Νέμεσιν. Κι αν η Κάθαρση διαθέτει Δίκης οφθαλμό , η Νέμεσις είναι θεόστραβη, μόνον τον χθόνιο βρυχηθμό της τον ίδιο ακούει. Δεν παίρνει από λόγια. Αν η Υβρις σκοτώνει τον Λόγο, άλλο τόσο τον σκοτώνει και η Νέμεσις.

Η Ελλάδα, πολλά χρόνια τώρα, υφίσταται αλλεπάλληλα την Υβριν και την Νέμεσιν. Και χωρίς την Κάθαρση, αυτό το αλγεινό άχθος θα συνεχίσει να την κατασπαράσσει, όχι στο διηνεκές, αλλά ως το εγγύς τέλος της...

email: stathis@enikos.gr

Του Στάθη