Κι ενώ εδώ πλέον έχουμε περάσει σε ένα παράλληλο σύμπαν, σουρεαλιστικό, όπου η κάθε φωνή αλήθειας λοιδορείται ή φιμώνεται και οι ανόητοι παπαγάλοι του συστήματος έχουν αναλάβει εργολαβία το ρόλο του «υπεύθυνου» πολίτη......
Ο οίκος MSCI υποβάθμισε το ελληνικό χρηματιστήριο στη κατηγορία αναδυόμενες αγορές. Στη χώρα που παρελάζουν από τα κανάλια ενθουσιώδεις φαφλατάδες που γελάνε σαν χαζοχαρούμενοι και μας ενημερώνουν πως επί τέλους βγαίνουμε από τη κρίση, οι διεθνείς οίκοι ανοχής (συγνώμη αξιολόγησης ήθελα να πω) λένε πως άντε με το ζόρι να είμαστε στις...
αναδυόμενες αγορές. Κι αυτό προς το παρόν, γιατί αύριο μπορεί να μην παίζουμε σε κανένα χάρτη πλέον σαν κράτος. Ισως μετά τη κατάργηση διαφόρων δημόσιων οργανισμών, να το καταργήσουμε όλο το μαγαζί και να γίνουμε η τάδε Πολιτεία κάποιας άλλης δύναμης. Κάποιο κρατίδιο που θα έχει το τάδε νούμερο...
Είμαστε αναδυόμενη αγορά. Στα πρώτα της βήματα, δειλά δειλά, στράτα στρατούλα. Κάποτε με σοβαρή προσπάθεια μπορεί να μπούμε ξανά στις ανεπτυγμένες χώρες. Προς το παρόν η υπανάπτυξη μας βρωμάει από παντού. Η το παίρνουμε απόφαση και αποφασίζουμε να πετάξουμε έξω με τις κλωτσιές όσους και ότι μας κατάντησαν σ΄αυτό που είμαστε, συμπεριλαμβανομένου του ανόητου εαυτού μας, ή αλλιώς ας συνεχίζουμε να ζούμε με δοξολογίες και προσευχές, περιμένοντας εκτός από τους βαρβάρους που είναι ήδη εδώ, και το θεό να σώσει το λαό του και να ευλογήσει τη κληρονομία του.
Γιατί δεν σας το κρύβω πως κάθε φορά φαντασιώνομαι πως το τάδε πράγμα είναι η σπίθα που θα ξεκινήσει την αντίστροφη μέτρηση και κάθε φορά μένω σαν ανόητη, να παρακολουθώ λιτανείες, διάφορα γνωστά και μη εξαιρετέα λαμόγια του συστήματος να βουτάνε τα μικρόφωνα και να το παίζουν επαναστάτες, τραγούδια tag του γελοίου και ψεύτικου μεταπολιτευτικού τοπίου που κοτσάρονται σαν σημαίες επανάστασης, και όλο αυτό το πανηγύρι, το κενό, που είτε θα διαλυθεί γιατί θα βαρεθεί και θα πάει σπίτι του στη βουβαμάρα του και πάλι, είτε αν το συνεχίσουν θα ψεκάσουν κάποια στιγμή το φλιτ τους οι δυνάμεις καταστολής κι επίσης θα επιστρέψουν όλοι στο σπίτι στη μούγκα.
Το είδαμε με τους αγανακτισμένους. Το είδαμε με διάφορες απεργίες που υποσχόντουσαν τη μεγάλη ανατροπή εδώ και τώρα, που μόλις βγήκε το φύλλο πορείας ήταν σαν να τις είχαμε δει στον ύπνο μας, το νοιώθουμε συνεχώς από εκατοντάδες χιλιάδες οργισμένους πολίτες που λένε μόνιμα στους άλλους και στον εαυτό τους «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε?»
Ναι ποιος είσαι στ΄αλήθεια? Εγώ μπορεί και να ξέρω. Εσύ ξέρεις? Κι η οργή όταν είναι συνέχεια κούφια καταντάει ανιαρή. Ακόμα και η ανθρώπινη δυστυχία όταν μετατρέπεται σε κλάψα και μιζέρια καταντάει εκνευριστική. Θυμίζει το παλιό , καλό και διαχρονικό του Χάρρυ Κλυνν «καλέ πατριωτάκια έχασα τα ματάκια μου – δεν τα βρήκαμε εμείς!»
Άσε που σε κάθε κλάδο που κλαδεύεται, σε κάθε κοινωνική ομάδα που πέφτει επάνω με τη σειρά της ο μνημονιακός πέλεκυς, αδυνατούμε πλέον να αποφασίσουμε αν η τάδε ομάδα καλά τα παθαίνει ή πρόκειται για μια μεγάλη αδικία. Γιατί ξέρετε οι ομάδες δεν είναι κάτι αφηρημένο. Ένα σώμα και μια ψυχή. Όταν γίνεται μια απεργία π.χ. και βουτάνε τα μικρόφωνα εκείνα τα γνωστά κομματόσκυλα που έχουν αλωνίσει τα Υπουργικά σαλόνια εδώ και χρόνια και είναι ζήτημα να έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, αναρωτιέται ο απλός πολίτης – παρατηρητής, οι χιλιάδες εργαζόμενοι υπό τη σκέπη τους, στο τομέα τους εκείνοι που ήταν ψωριάρηδες και μισθοσυντήρητοι που έζησαν ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο που δεν είδαν ποτέ, γιατί είχαν αναδείξει αυτά τα καθίκια σε εκπρόσωπους τους προς τη πολιτεία και γιατί έστω και την ύστατη στιγμή δεν τους πετάνε έξω κακήν κακώς?
Όπως και στη περίπτωση της ΕΡΤ τώρα, γιατί οι χιλιάδες μισθοσυντήρητοι εργαζόμενοι, εκείνοι που ήταν πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας πριν χαθούν μαζί με τους καραγκιόζηδες που εισέπρατταν ποσά που οι ίδιοι ούτε στον ύπνο τους δεν έβλεπαν, γιατί δεν έκαναν ένα ντου να καλέσουν το λαό να καθαρίσουμε όλοι μαζί το κόπρο του Αυγεία?
Και σε τόσους άλλους κλάδους, ποιοι είναι επί τέλους αυτοί οι «αθώοι» που δεν τα έφαγαν μαζί αλλά που δεν πλάκωσαν ποτέ στο φτύσιμο και δεν ξεφτίλισαν όλους εκείνους που έβλεπαν πως τα έτρωγαν με τους άλλους στις πλάτες τους?
Η μεγάλη ενοχή σ΄αυτό το κράτος δεν είναι οι κακοί άνθρωποι που έγιναν υπηρέτες των κακών πολιτικάντηδων. Είναι οι καλοί άνθρωποι που το βούλωσαν. Που παρέμειναν να κοιτάνε υποτακτικά τους κακούς να περιφέρονται. Σε όλους εμάς που θεωρούμε τον εαυτό μας ηθικό, με αρχές, με αξίες, οπαδό ανώτερων ιδεών, είτε λεγόμαστε καλοί αριστεροί, είτε καλοί δημοκράτες, είτε καλοί χριστιανοί, είτε καλοί άθεοι, είτε καλοί οικογενειάρχες είτε καλοί μ@λάκες γενικότερα, πέφτει η ευθύνη και η κατάντια αυτή τη στιγμή να έχουμε δημιουργήσει σαν μόνες ελπίδες αντιμνημονιακού λόγου...
Όποιο λαμόγιο το παίζει ξαφνικά επαναστάτης, όποιον κατεργάρη εκμεταλλεύεται τη δυστυχία του κοσμάκη, όποιον χορτάτο το παίζει φιλάνθρωπος στο πεινασμένο, γιατί στους στραβούς ο μονόφθαλμος βασιλεύει.
Όχι δεν ήταν όλοι οι άνθρωποι που δούλευαν στις μεταφορές, όλοι οι καθηγητές, όλοι οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, και σε κάθε κλάδο που έχει στοχοποιηθεί, δεν ήταν όλοι καθίκια. Ήταν όμως όλοι ένοχοι όσον αφορά τη σιωπή τους και την υποταγή τους για να κρατήσουν τη θεσούλα τους σε ότι γινόταν γύρω τους από τα καθίκια και σώπαιναν.
Μπορεί στο μπ⓪υρƍ€λ⓪ να μην είσαι ούτε η τσατσά ούτε η π⓪υτ@ν@. Αλλά και το πορτιέρη αν παριστάνεις ξέρεις πως μέσα πηδιούνται.
Και σ΄αυτό το σημείο επειδή η ισοπέδωση μπορεί να φτάνει μέχρι ενός σημείου αλλά δεν μπορεί όλα να τα καταστρέφει, θέλω να τονίσω άλλη μια φορά πως είναι ακόμα μεγαλύτερη η αξία όλων εκείνων των ανθρώπων που παρέμειναν αξιοπρεπείς, δυνατοί, περήφανοι, έντιμοι σε όλο αυτό τον Αρμαγεδδώνα διαφθοράς γιατί ήταν πραγματικά κατόρθωμα. Άσχετα από το αν οι ηγεσίες των κομμάτων που πίστεψαν μπορεί να τους πρόδωσαν, άσχετα αν βρέθηκαν να είναι μόνοι τους με δυνατή και ξεκάθαρη φωνή ανάμεσα στο βουητό που έβγαινε από παντού, στάθηκαν στο ύψος τους. Γιατί υπάρχουν καλοί πολίτες σ΄αυτη τη ταλαίπωρη χώρα. Υπάρχουν πολίτες που αντιστάθηκαν, που πάλεψαν, που έχασαν πολλές ευκαιρίες, που παρέμειναν καθαροί μέσα στη βρωμιά, που προσπάθησαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με καθαρά όνειρα και καθαρά χέρια, που τίμησαν με τη παρουσία τους τη ζωή και τον άνθρωπο, δεν μπορούμε να τα ισοπεδώνουμε όλα.
Το δυστύχημα είναι πως αυτό των είδος πολιτών συνήθως αποτελείται από εκείνη τη ποιότητα μυαλού και ψυχής, που δεν τους επιτρέπει να βγάζουν από μέσα τους βαρβαρότητα, μίσος, βία, σκοταδισμό, αντίθετα κινούνται με σύνεση με ψυχραιμία με ευγένεια.
Είναι το μεγάλο μειονέκτημα σε όλες τις ανατροπές. Πως τις ωραίες ιδέες τις φυλάνε, τις καλλιεργούν τις εμπνέονται άνθρωποι με μεγαλοπρέπεια, αλλά στο μακελειό όταν ξεσπάει επικρατούν άλλα ένστικτα, άλλες ανάγκες και σίγουρα μέσα σ΄αυτές η μεγαλοπρέπεια, η ευγένεια, το ήθος παραγκωνίζονται μέχρι η οργή, η εκδίκηση και η τιμωρία να ικανοποιηθούν.
Σίγουρα ο κόσμος χρειάζεται να ξεσπάσει. Το ζήτημα είναι αν υπάρχουν ακόμα έντιμοι ηγέτες, που θα οδηγήσουν αυτό το ξέσπασμα με στόχο ένα καλύτερο αύριο, με γνώμονα ιδέες, αξίες, όνειρα που θα γεννήσουν ένα διαφορετικό τρόπο αντίληψης και λειτουργίας της δημοκρατίας. Γιατί αυτή τη στιγμή υπάρχει ορατός κίνδυνος και άμεσος η οργή αυτή να μετατραπεί σε αυτό ακριβώς που είναι το πιο εύκολο. Τυφλή εκδίκηση του ενός απέναντι στον άλλον και μια ακόμα εθνική συμφορά.....
Από vasiliskos2 , μέσω paganeli
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου