Ο φίλος, με σοβαρό ύφος, μου πέταξε στη μούρη όλα τα ελληνικά ελαττώματα, και προσπάθησε να με πείσει πως γίνεται μεγάλος αγώνας για να γίνουμε επί τέλους "άνθρωποι" όπως έλεγε κι η γιαγιά μου. Και πως όλο αυτό το πατριωτικό ξύπνημα είναι μπούρδες και παιχνίδια στο μυαλό ανθρώπων κατώτερου πνευματικού επιπέδου και μόρφωσης, ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα πιο "χρήσιμο" και "ουσιώδες" να επιδείξουν από κούφια λόγια. Μου μίλησε για τη πολιτισμένη Ευρώπη, τους λαούς που έχουν συνείδηση σαν πολίτες, ευγένεια, συνέπεια, γνωρίζουν τις υποχρεώσεις τους και το καθήκον τους απέναντι στο κράτος και το κοινωνικό σύνολο.
Τον κοίταξα και σκέφθηκα γι΄ακόμα μια φορά πως ισχύει το κλασικό πλέον, "ο δρόμος για...
τη κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις". Σκέφθηκα πως αυτός ο άνθρωπος θεωρούσε πως είναι σοβαρός μ΄αυτά που έλεγε. Πολιτισμένος. Μέσα από φράσεις που περιείχαν αλήθειες όντως, είχε φθάσει στην απέναντι όχθη, της πλήρους απαξίωσης των συμπατριωτών του και της τυφλής λαγνείας ενός μοντέλου ζωής που θεωρούσε δείκτη "πολιτισμού" θεωρώντας πως για όλα φταίμε εμείς που επιμένουμε ελληνικά, αντί να αντιγράψουμε τους προοδευμένους γείτονες που.. τι? Δεν ξέρω, που είναι ας πούμε λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση?
Κι αναρωτιέμαι τελικά πόσα ψέμματα μπορεί να χάψει ένας άνθρωπος και μάλιστα υποτίθεται διαβασμένος. Πόσα ψέματα μπορούν να ειπωθούν για μια χώρα που σε όλη τη νεώτερη ιστορία της, υπήρξε πειραματόζωο και τόπος στοιχημάτων υπόδουλων κυβερνήσεων και ξένων κατακτητών, σε περιόδους πολέμου και σε περιόδους ειρήνης, όπου έγινε μεγάλη μάχη να αλλοιωθεί, να ξεχαστεί, να υποβιβαστεί και να πεταχτεί στο κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας, ακριβώς ότι θα έπρεπε να μας κάνει περήφανους σαν Έλληνες, ενώ από την άλλη μεριά μας στρίμωξαν και μας σύνθλιψαν μέσα σε ξενόφερτα κουστούμια, μας ζούλισαν τα μυαλά με ότι πιο βρώμικο και ευτελές είχε να παρουσιάσει ο περίφημος δυτικός πολιτισμός, μας κατάντησαν είτε χαζοχαρούμενα αμερικανάκια είτε ρομποτοειδή γερμανάκια, για να μας πουν σήμερα πως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί επιμείναμε να παραμείνουμε Έλληνες!
Αν υπάρχει ένας λαός που κατόρθωσε έστω και μέχρι σήμερα να έχει κακή διαγωγή απέναντι σε ένα πανηλίθιο μοντέλο ζωής, ένα άψυχο κατασκεύασμα που μετράει τους ανθρώπους με νούμερα και καλώδια, είμαστε εμείς. Αρχίζω σοβαρά να πιστεύω πως όταν σταματήσει η "κακή" συμπεριφορά μας, το άξεστον των τρόπων μας και μετατραπούμε σε απόλυτα συνεπείς και εργασιομανείς πολιτισμένους, θα είναι και η τελική παράδοση, σ΄αυτό που προσπαθούν να μας κάνουν όχι τώρα, εδώ και αιώνες.
Ο κύριος αυτός κατηγορούσε με σθένος, τα νέα παιδιά που είναι χλιδάνεργα, πίσω από τις κονσόλες των παιχνιδομηχανών, που ακούνε σκυλάδικα, που παρακολουθούν γλάστρες κι ανώμαλους σε ριάλιτι της συμφοράς, που δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το 40 από το 21, που δεν έχουν διαβάσει ποτέ ένα σοβαρό βιβλίο, που αναλώνονται σε φαστφουντάδικα, σε πολυχώρους μαζικοποιημένης διασκέδασης και έχουν σαν όνειρο ένα καλό αμάξι και μια ωραία γκόμενα, και θεωρεί πως αυτό είναι ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ζωής. Έχει το θράσος κι αυτός και πολλοί άλλοι πνευματικοί άνθρωποι του κ@λου, να στοχοποιούν συνεχώς ένα λαό, που επί δύο αιώνες τώρα (άσε το πιο παλιά εκεί είναι μεγάλη ιστορία) τον τραβολογάνε έμποροι των εθνών στα διεθνή παζάρια, του έχουν βάλει μόνιμα στο σβέρκο ένα μάτσο ξενόφερτους εφιάλτες που δουλεύουν για οτιδήποτε άλλο εκτός από το καλό της πατρίδας και του λαού της, που φρόντισαν η παιδεία να είναι ανύπαρκτη, η διασκέδαση να είναι με κάθε τρόπο ξενόφερτη ή σκάρτη, ο πολιτισμός να είναι εκτός οποιουδήποτε χάρτη σχεδιασμού, και με έντεχνα προγράμματα ερήμωσης της ελληνικής υπαίθρου, κατασκευή πόλεων - σκουπιδαριών, μετανάστευση, και πλήρη περιφρόνηση για την ιστορία αυτού εδώ του χώρου που λέγεται Ελλάδα.
Μετέτρεψαν μεθοδικά ένα λαό σε υπάκουο υποχείριο κάθε ξενόφερτης ανωμαλίας, κάθε πολιτισμένης διαφθοράς, τον μετέτρεψαν σε άρρωστο καταναλωτή σκουπιδιών και πελάτη των υπουργείων, χωρίς γνώση, χωρίς μνήμη, και του ρίχνουν και μια τώρα γιατί όλα αυτά ήταν "ελληνικά φαινόμενα". Αν υπάρχει κάτι ακόμα που τους εκνευρίζει αφάνταστα είναι γιατί μετά από όλα αυτά ο Έλληνας συνεχίζει να έχει τις ιδιαιτερότητές του και μετασχημάτισε τον θεό δολοφονικό καπιταλισμό σε χωράφι για τα μέτρα του. Ίσως οι τελευταίες ενδείξεις της ιδιαιτερότητάς μας να ήταν ο καιρός που ήμασταν λαμόγια, φοροφυγάδες, που προσπερνούσαμε στην ουρά μπροστά, που λέγαμε γαμοσταυρίδια και που πλακωνόμαστε στα καφενεία για μια παρτίδα τάβλι. Μπορεί να φαίνεται αδιανόητο αυτό που λέω αλλά είναι η τελευταία αντιπαράθεση που είχαμε πριν την επέλαση των cyborg τύπου τρόϊκας και όλου του παγκόσμου σιναφιού των σφουγκοκωλάριων της διεθνούς μαφίας των αγορών. Ημασταν ακόμα ανυπάκουοι και ικανοί να διακρίνουμε το καλό από το κακό και διαλέγαμε συνειδητά το κακό. Γιατί μας βόλευε, γιατί ήμασταν βιτσιόζοι, γιατί ήμασταν τα κακά παιδιά, γιατί θέλαμε να φτάσουμε πολύ ψηλά με φτερά φτιαγμένα από κερί και καήκαμε... Σήμερα είμαστε ανίκανοι να καταλάβουμε τι είμαστε. Δεν έχουμε την ικανότητα να είμαστε έστω λάθος. Να προκαλούμε ζημιά έτσι από βίτσιο. Να ανακατεύουμε τα πράγματα στο σπίτι από αταξία. Ακόμα κι όταν κάναμε φτηνό καμάκι στην ιστορία, τη γράφαμε ακόμα με δικά μας λόγια. Τώρα καταπίνουμε τις έτοιμες σελίδες μέχρι να τις χωνέψουμε, να μη μείνει ίχνος. Διαγράψανε το μεράκι και το φιλότιμο, τη φαντασία και την εφευρετικότητα, το πείσμα και το νεύρο και μας άφησαν πέντε-έξι πλαστικές κάρτες στο καθένα , τη ζητιανιά, την απόγνωση, το χαζεμένο ύφος, ένα μάτσο ενοχές, κι ένα καυμό το βράδυ "τι θα απογίνουμε" την επομενη μέρα....
Εννοείται πως τα πράγματα δεν θα έπρεπε να είναι ούτε έτσι ούτε αλλιώς. Θα έπρεπε να μην είχαμε καταντήσει έτσι, θα έπρεπε να είχαμε βρει το δρόμο μας για να γίνουμε καλύτεροι. Καλύτεροι όμως σε πραγματικές αξίες. Να ξεσκονίσουμε τη μνήμη μας και την ιστορία μας και να αντλήσουμε παραδείγματα από το φωτεινό κομμάτι της παράδοσής μας. Θα έπρεπε να έχουμε διατηρήσει τους μύθους μας και τις αλήθειες μας που μας έκαναν να ξεχωρίσουμε στις διάφορες φάσεις από τα βάθη των αιώνων. Να ξαναβρούμε το χαμένο νήμα και να αναβαθμίσουμε την αντίληψή μας σε ένα άλλο επίπεδο. Και να μάθουμε να αγαπάμε τη πατρίδα μας και τους συμπολίτες μας με πραγματικούς όρους και πραγματικές αξίες. Αλλά αυτός ο κύριος και οι ίδιοι σε φάτσα και μυαλό μ΄αυτόν απέχουν πολύ από αυτά τα όνειρα. Στο μυαλό αυτών των ηλίθιων αντιγράφων ενός ηλίθιου πολιτισμού, δεν υπάρχει περηφάνια, ούτε νοσταλγία, ούτε πάθος για αυτό που πραγματικά θα μπορούσαμε να είμαστε, υπάρχει περιφρόνηση και σιχασιά για το γεγονός πως δεν τα καταφέρνουμε να γίνουμε τόσο ηλίθιοι όσοι είναι οι ίδιοι....
Τον κοίταξα με οίκτο, και του είπα, "εσύ ακόμα δεν έχεις καταλάβει πως το πρόβλημα δεν είναι πως μασουλάμε με λιγότερη χάρη το χάμπουργκερ από ότι τα ινδάλματά σου που συναντάς στις άχρωμες και παγωμένες πλατείες έξω από τα χρηματιστήρια της ανθρώπινης ζωής, αλλά πως καταντήσαμε να τρώμε χάμπουργκερ, αντί για τους μυρωδάτους κεφτέδες με δυόσμο και κρεμμυδάκι της γιαγιάς μας...."
Δεν έχεις καταλάβει πως δεν είχαμε ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ανάγκη να πάμε μπροστά για να συναντήσουμε τους υπόλοιπους... έπρεπε απλά να γυρίσουμε πίσω και να κουβαλήσουμε στο τώρα όλα αυτά που ξεχάσαμε και που φυλάχτηκαν με αίμα, από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά από τα βάθη των αιώνων, για να συνεχίσουμε να παραμένουμε Έλληνες. Δεν είχε ανάγκη η Ελλάδα από χρηματιστήρια και τράπεζες, πανεπιστήμια έπρεπε να έχει πρότυπα, και σχολεία και κέντρα έρευνας, και λαμπρούς επιστήμονες. Δεν είχε ανάγκη η Ελλάδα από ηλίθιους καταναλωτές που ξοδεύουν όλη τη ζωή τους σε μαγαζιά - φυλακές για να αγοράζουν πλαστικά και βρώμικα, τη γη της είχε ανάγκη να καλλιεργήσει και να ανθίσει από άκρη σε άκρη κάθε καρπός που ευδοκιμεί σ΄αυτό το ευλογημένο χώμα. Δεν είχε ανάγκη από ξενόφερτα ριάλιτυ, γλάστρες κι ανώμαλους να μας λένε την ιστορία τους μέσα από ένα χαζοκούτι, τους φιλοσόφους μας, τους λογοτέχνες μας, τους ζωγράφους μας και τους ποιητές μας έπρεπε να βγάλουμε από το συρτάρι της ιστορίας για να γεννήσουν και τους επόμενους. Δεν είχαμε ανάγκη από πατέντες τηλεμάρκετινγκ και γκατζετάκια που σε καταντάνε άχρηστο, το πολυμήχανο Οδυσσέα έπρεπε να αναστήσουμε και να φτιάξουμε τους νέους θαλασσοπόρους μας, τους τεχνίτες μας, τους αγγελιοφόρους του πολιτισμού μας στον υπόλοιπο κόσμο.
Και μετά ξύπνησα. ..
Από vasiliskos2
Τον κοίταξα και σκέφθηκα γι΄ακόμα μια φορά πως ισχύει το κλασικό πλέον, "ο δρόμος για...
τη κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις". Σκέφθηκα πως αυτός ο άνθρωπος θεωρούσε πως είναι σοβαρός μ΄αυτά που έλεγε. Πολιτισμένος. Μέσα από φράσεις που περιείχαν αλήθειες όντως, είχε φθάσει στην απέναντι όχθη, της πλήρους απαξίωσης των συμπατριωτών του και της τυφλής λαγνείας ενός μοντέλου ζωής που θεωρούσε δείκτη "πολιτισμού" θεωρώντας πως για όλα φταίμε εμείς που επιμένουμε ελληνικά, αντί να αντιγράψουμε τους προοδευμένους γείτονες που.. τι? Δεν ξέρω, που είναι ας πούμε λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση?
Κι αναρωτιέμαι τελικά πόσα ψέμματα μπορεί να χάψει ένας άνθρωπος και μάλιστα υποτίθεται διαβασμένος. Πόσα ψέματα μπορούν να ειπωθούν για μια χώρα που σε όλη τη νεώτερη ιστορία της, υπήρξε πειραματόζωο και τόπος στοιχημάτων υπόδουλων κυβερνήσεων και ξένων κατακτητών, σε περιόδους πολέμου και σε περιόδους ειρήνης, όπου έγινε μεγάλη μάχη να αλλοιωθεί, να ξεχαστεί, να υποβιβαστεί και να πεταχτεί στο κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας, ακριβώς ότι θα έπρεπε να μας κάνει περήφανους σαν Έλληνες, ενώ από την άλλη μεριά μας στρίμωξαν και μας σύνθλιψαν μέσα σε ξενόφερτα κουστούμια, μας ζούλισαν τα μυαλά με ότι πιο βρώμικο και ευτελές είχε να παρουσιάσει ο περίφημος δυτικός πολιτισμός, μας κατάντησαν είτε χαζοχαρούμενα αμερικανάκια είτε ρομποτοειδή γερμανάκια, για να μας πουν σήμερα πως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί επιμείναμε να παραμείνουμε Έλληνες!
Αν υπάρχει ένας λαός που κατόρθωσε έστω και μέχρι σήμερα να έχει κακή διαγωγή απέναντι σε ένα πανηλίθιο μοντέλο ζωής, ένα άψυχο κατασκεύασμα που μετράει τους ανθρώπους με νούμερα και καλώδια, είμαστε εμείς. Αρχίζω σοβαρά να πιστεύω πως όταν σταματήσει η "κακή" συμπεριφορά μας, το άξεστον των τρόπων μας και μετατραπούμε σε απόλυτα συνεπείς και εργασιομανείς πολιτισμένους, θα είναι και η τελική παράδοση, σ΄αυτό που προσπαθούν να μας κάνουν όχι τώρα, εδώ και αιώνες.
Ο κύριος αυτός κατηγορούσε με σθένος, τα νέα παιδιά που είναι χλιδάνεργα, πίσω από τις κονσόλες των παιχνιδομηχανών, που ακούνε σκυλάδικα, που παρακολουθούν γλάστρες κι ανώμαλους σε ριάλιτι της συμφοράς, που δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το 40 από το 21, που δεν έχουν διαβάσει ποτέ ένα σοβαρό βιβλίο, που αναλώνονται σε φαστφουντάδικα, σε πολυχώρους μαζικοποιημένης διασκέδασης και έχουν σαν όνειρο ένα καλό αμάξι και μια ωραία γκόμενα, και θεωρεί πως αυτό είναι ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ζωής. Έχει το θράσος κι αυτός και πολλοί άλλοι πνευματικοί άνθρωποι του κ@λου, να στοχοποιούν συνεχώς ένα λαό, που επί δύο αιώνες τώρα (άσε το πιο παλιά εκεί είναι μεγάλη ιστορία) τον τραβολογάνε έμποροι των εθνών στα διεθνή παζάρια, του έχουν βάλει μόνιμα στο σβέρκο ένα μάτσο ξενόφερτους εφιάλτες που δουλεύουν για οτιδήποτε άλλο εκτός από το καλό της πατρίδας και του λαού της, που φρόντισαν η παιδεία να είναι ανύπαρκτη, η διασκέδαση να είναι με κάθε τρόπο ξενόφερτη ή σκάρτη, ο πολιτισμός να είναι εκτός οποιουδήποτε χάρτη σχεδιασμού, και με έντεχνα προγράμματα ερήμωσης της ελληνικής υπαίθρου, κατασκευή πόλεων - σκουπιδαριών, μετανάστευση, και πλήρη περιφρόνηση για την ιστορία αυτού εδώ του χώρου που λέγεται Ελλάδα.
Μετέτρεψαν μεθοδικά ένα λαό σε υπάκουο υποχείριο κάθε ξενόφερτης ανωμαλίας, κάθε πολιτισμένης διαφθοράς, τον μετέτρεψαν σε άρρωστο καταναλωτή σκουπιδιών και πελάτη των υπουργείων, χωρίς γνώση, χωρίς μνήμη, και του ρίχνουν και μια τώρα γιατί όλα αυτά ήταν "ελληνικά φαινόμενα". Αν υπάρχει κάτι ακόμα που τους εκνευρίζει αφάνταστα είναι γιατί μετά από όλα αυτά ο Έλληνας συνεχίζει να έχει τις ιδιαιτερότητές του και μετασχημάτισε τον θεό δολοφονικό καπιταλισμό σε χωράφι για τα μέτρα του. Ίσως οι τελευταίες ενδείξεις της ιδιαιτερότητάς μας να ήταν ο καιρός που ήμασταν λαμόγια, φοροφυγάδες, που προσπερνούσαμε στην ουρά μπροστά, που λέγαμε γαμοσταυρίδια και που πλακωνόμαστε στα καφενεία για μια παρτίδα τάβλι. Μπορεί να φαίνεται αδιανόητο αυτό που λέω αλλά είναι η τελευταία αντιπαράθεση που είχαμε πριν την επέλαση των cyborg τύπου τρόϊκας και όλου του παγκόσμου σιναφιού των σφουγκοκωλάριων της διεθνούς μαφίας των αγορών. Ημασταν ακόμα ανυπάκουοι και ικανοί να διακρίνουμε το καλό από το κακό και διαλέγαμε συνειδητά το κακό. Γιατί μας βόλευε, γιατί ήμασταν βιτσιόζοι, γιατί ήμασταν τα κακά παιδιά, γιατί θέλαμε να φτάσουμε πολύ ψηλά με φτερά φτιαγμένα από κερί και καήκαμε... Σήμερα είμαστε ανίκανοι να καταλάβουμε τι είμαστε. Δεν έχουμε την ικανότητα να είμαστε έστω λάθος. Να προκαλούμε ζημιά έτσι από βίτσιο. Να ανακατεύουμε τα πράγματα στο σπίτι από αταξία. Ακόμα κι όταν κάναμε φτηνό καμάκι στην ιστορία, τη γράφαμε ακόμα με δικά μας λόγια. Τώρα καταπίνουμε τις έτοιμες σελίδες μέχρι να τις χωνέψουμε, να μη μείνει ίχνος. Διαγράψανε το μεράκι και το φιλότιμο, τη φαντασία και την εφευρετικότητα, το πείσμα και το νεύρο και μας άφησαν πέντε-έξι πλαστικές κάρτες στο καθένα , τη ζητιανιά, την απόγνωση, το χαζεμένο ύφος, ένα μάτσο ενοχές, κι ένα καυμό το βράδυ "τι θα απογίνουμε" την επομενη μέρα....
Εννοείται πως τα πράγματα δεν θα έπρεπε να είναι ούτε έτσι ούτε αλλιώς. Θα έπρεπε να μην είχαμε καταντήσει έτσι, θα έπρεπε να είχαμε βρει το δρόμο μας για να γίνουμε καλύτεροι. Καλύτεροι όμως σε πραγματικές αξίες. Να ξεσκονίσουμε τη μνήμη μας και την ιστορία μας και να αντλήσουμε παραδείγματα από το φωτεινό κομμάτι της παράδοσής μας. Θα έπρεπε να έχουμε διατηρήσει τους μύθους μας και τις αλήθειες μας που μας έκαναν να ξεχωρίσουμε στις διάφορες φάσεις από τα βάθη των αιώνων. Να ξαναβρούμε το χαμένο νήμα και να αναβαθμίσουμε την αντίληψή μας σε ένα άλλο επίπεδο. Και να μάθουμε να αγαπάμε τη πατρίδα μας και τους συμπολίτες μας με πραγματικούς όρους και πραγματικές αξίες. Αλλά αυτός ο κύριος και οι ίδιοι σε φάτσα και μυαλό μ΄αυτόν απέχουν πολύ από αυτά τα όνειρα. Στο μυαλό αυτών των ηλίθιων αντιγράφων ενός ηλίθιου πολιτισμού, δεν υπάρχει περηφάνια, ούτε νοσταλγία, ούτε πάθος για αυτό που πραγματικά θα μπορούσαμε να είμαστε, υπάρχει περιφρόνηση και σιχασιά για το γεγονός πως δεν τα καταφέρνουμε να γίνουμε τόσο ηλίθιοι όσοι είναι οι ίδιοι....
Τον κοίταξα με οίκτο, και του είπα, "εσύ ακόμα δεν έχεις καταλάβει πως το πρόβλημα δεν είναι πως μασουλάμε με λιγότερη χάρη το χάμπουργκερ από ότι τα ινδάλματά σου που συναντάς στις άχρωμες και παγωμένες πλατείες έξω από τα χρηματιστήρια της ανθρώπινης ζωής, αλλά πως καταντήσαμε να τρώμε χάμπουργκερ, αντί για τους μυρωδάτους κεφτέδες με δυόσμο και κρεμμυδάκι της γιαγιάς μας...."
Δεν έχεις καταλάβει πως δεν είχαμε ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ανάγκη να πάμε μπροστά για να συναντήσουμε τους υπόλοιπους... έπρεπε απλά να γυρίσουμε πίσω και να κουβαλήσουμε στο τώρα όλα αυτά που ξεχάσαμε και που φυλάχτηκαν με αίμα, από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά από τα βάθη των αιώνων, για να συνεχίσουμε να παραμένουμε Έλληνες. Δεν είχε ανάγκη η Ελλάδα από χρηματιστήρια και τράπεζες, πανεπιστήμια έπρεπε να έχει πρότυπα, και σχολεία και κέντρα έρευνας, και λαμπρούς επιστήμονες. Δεν είχε ανάγκη η Ελλάδα από ηλίθιους καταναλωτές που ξοδεύουν όλη τη ζωή τους σε μαγαζιά - φυλακές για να αγοράζουν πλαστικά και βρώμικα, τη γη της είχε ανάγκη να καλλιεργήσει και να ανθίσει από άκρη σε άκρη κάθε καρπός που ευδοκιμεί σ΄αυτό το ευλογημένο χώμα. Δεν είχε ανάγκη από ξενόφερτα ριάλιτυ, γλάστρες κι ανώμαλους να μας λένε την ιστορία τους μέσα από ένα χαζοκούτι, τους φιλοσόφους μας, τους λογοτέχνες μας, τους ζωγράφους μας και τους ποιητές μας έπρεπε να βγάλουμε από το συρτάρι της ιστορίας για να γεννήσουν και τους επόμενους. Δεν είχαμε ανάγκη από πατέντες τηλεμάρκετινγκ και γκατζετάκια που σε καταντάνε άχρηστο, το πολυμήχανο Οδυσσέα έπρεπε να αναστήσουμε και να φτιάξουμε τους νέους θαλασσοπόρους μας, τους τεχνίτες μας, τους αγγελιοφόρους του πολιτισμού μας στον υπόλοιπο κόσμο.
Και μετά ξύπνησα. ..
Από vasiliskos2
Δυστοπία ονομάζεται η περιγραφή ενός φανταστικού κόσμου απόλυτης δυστυχίας. Όπως οι ουτοπίες, έτσι και οι δυστοπίες αποτελούν προϊόν φαντασίας και χρησιμοποιήθηκαν με τη πάροδο του χρόνου εκτός λογοτεχνίας για να περιγράψουν ένα αρνητικά θεωρούμενο κοινωνικό ή πολιτικό σύστημα.
Ο όρος ουτοπία (από το ελληνικό ου+τόπος) είναι το όνομα για μια ιδανική κοινότητα ή κοινωνία. Με την έννοια αυτή τόσο η Ατλαντίδα του Πλάτωνα όσο και η κομμουνιστική κοινωνία του Καρλ Μαρξ αποτελούν ουτοπίες. Είναι όρος δανεισμένος από το ομότιτλο βιβλίο του Τόμας Μορ (Thomas More) που εκδόθηκε το 1518, και περιγράφει μία φανταστική κοινωνία σε ένα νησί του Ατλαντικού Ωκεανού που διαθέτει ένα φαινομενικά τέλειο κοινωνικό, πολιτικό και νομικό σύστημα. Χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τόσο τις συνειδητές κοινότητες που επιχείρησαν να δημιουργήσουν μια ιδανική κοινωνία, όσο και για τις φανταστικές κοινωνίες που περιγράφονται στη λογοτεχνία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου