Ο blooger “Πιστιρίκος” θα είναι υποψήφιος βουλευτής στις επόμενες εκλογές

Είναι μια ώρα δύσκολη 

Αγαπητοί φίλοι, όταν ξεκινούσα αυτό το μπλογκ, δεν πίστευα, βέβαια, πως θα διαρκέσει πάνω από μερικές εβδομάδες. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, είμαι στην πολύ περίεργη θέση, να σας ενημερώσω πως, σύντομα, αυτό το μπλογκ μπορεί να μην υπάρχει.

Πριν από 4-5 χρόνια, ένας πολύ γνωστός δημοσιογράφος -δεξιών πεποιθήσεων- μου είχε πει το εξής: «Στα ΜΜΕ είναι όλοι μετρήσιμοι. Εσύ μετριέσαι πάρα πολύ καλά. Κάποια μέρα θα σου ζητήσουν...

να κατέβεις για βουλευτής».

Είχα αντιδράσει στα λεγόμενά του, επειδή τα έβρισκα υπερβολικά.

Έκανα λάθος. Είχε δίκιο.

Αυτή η ημέρα έφτασε.

Μου έγινε η πρόταση να είμαι υποψήφιος βουλευτής στις επόμενες εθνικές εκλογές.

Δεν θα αναφέρω από ποιο κόμμα και από ποιο πρόσωπο μου έγινε η πρόταση. Μην κάνετε εικασίες, σας παρακαλώ, στην Ελλάδα ζούμε. Η στιγμή είναι δύσκολη για εμένα, ας μην την κάνουμε πιο δύσκολη. Σας ευχαριστώ.

Γράφω αυτές τις γραμμές αρκετά ταραγμένος, και οι μόνοι άνθρωποι που γνωρίζουν για το θέμα είναι δυο παιδικές μου φίλες, οι οποίες έκαναν πάρτι μόλις το έμαθαν. Δεν ξέρω γιατί χάρηκαν τόσο πολύ, εγώ είμαι εμβρόντητος.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, και στο παρελθόν υπήρξε μια προσέγγιση για το αν ενδιαφέρομαι να είμαι υποψήφιος βουλευτής αλλά σε φιλολογικό επίπεδο. Τώρα, τα πράγματα είναι σοβαρά. Πολύ σοβαρά.

Θεωρώ σωστό να γράψω στο μπλογκ πως δέχτηκα την πρόταση να είμαι υποψήφιος βουλευτής, και ακόμα πιο σωστό να ζητήσω την γνώμη των αναγνωστών του μπλογκ.

Οπωσδήποτε, αυτό είναι πιο τίμιο από το να το μαθαίνατε την οριστική μου απόφαση από κάποιο ΜΜΕ ή κάποιο σάιτ.

Όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες, με έκαναν να σκεφτώ πως, ίσως, η Βουλή μου ταιριάζει.

Τόσοι άνθρωποι πάνε κάθε μέρα στη Βουλή ή κάνουν πολύ σπουδαία πράγματα στη ζωή τους, και δεν ασχολείται κανείς μαζί τους.

Εγώ μία φορά πήγα στη Βουλή, και βγήκαν δελτία Τύπου. Έγινε πόλεμος ανακοινώσεων, δηλώσεων και δημοσιευμάτων.

Φανταστείτε τι έχει να γίνει, αν πηγαίνω κάθε μέρα.

Επίσης, σκέφτομαι πως, αν εκλεγώ βουλευτής, θα έχω ασυλία να γράφω ό,τι θέλω.

Σήμερα, με την ακροδεξιά στην κυβέρνηση, έχει γεμίσει ο τόπος –και το διαδίκτυο- κυπατζήδες και ασφαλίτες. Πας να γράψεις κάτι, και νιώθεις την ανάσα τους στο σβέρκο σου.

Αν γράφω μέσα από τη Βουλή, δεν θα μπορεί να με ενοχλήσει κανείς. Βουλευτική ασυλία.

Επίσης, κακά τα ψέματα, μάλλον δεν είμαι ένας μπλόγκερ αλλά κάτι άλλο.

Φαντάζεστε στη Γερμανία να έβγαινε το γραφείο Τύπου της Μέρκελ και να έδινε στη δημοσιότητα τα στοιχεία ενός Γερμανού μπλόγκερ επειδή έγραψε ένα tweet που δεν αναφερόταν καν στην Μέρκελ;

Όχι, δεν το φαντάζεστε. Και δεν το φαντάζεστε επειδή δεν θα συμβεί ποτέ.

Άρα, κάτι υπάρχει εδώ. Και πρέπει να το αντιμετωπίσω.

Η έξαλλη αντίδραση του Αντώνη Σαμαρά με έκανε να σκεφτώ πως, ίσως, πρέπει να επανεξετάσω τον επαγγελματικό μου προσανατολισμό.

Και πρέπει να τον ευχαριστήσω γι’ αυτό.

Επειδή τα γράφω όλα, δεν με αφήνει αδιάφορο και η βουλευτική αποζημίωση. Η κατάσταση στην αγορά εργασίας, όπως όλοι ξέρετε, είναι τραγική. Χιλιάδες Έλληνες φεύγουν στο εξωτερικό, αναζητώντας μια οποιαδήποτε δουλειά, άλλοι στήνονται στην ουρά του ταμείου ανεργίας, άλλους τους συντηρούν γονείς, γιαγιάδες ή φίλοι, και άλλοι αυτοκτονούν.

Εγώ, ουσιαστικά, είμαι άνεργος –αφού δεν έχω μια βασική και σταθερή δουλειά-, οπότε υποθέτω πως δεν θα με κατηγορήσει κάποιος αν εκλεγώ βουλευτής και έχω έναν πολύ καλό σταθερό μισθό και κάποια τυχερά.

Όλοι μια δουλειά δεν ψάχνουμε; Εδώ κάποιοι πάνε και γίνονται αστυνομικοί. Νομίζετε ότι θέλουν να γίνουν αστυνομικοί; Ένα σταθερό μισθό ψάχνουν.

Εσείς τι θα κάνατε, αν ήσασταν στη θέση μου; Θα καθόσασταν κλεισμένοι όλη μέρα στο σπίτι σας ή μήπως θα την περνούσατε με 400, 500 ή 600 ευρώ τον μήνα, πληρώνοντας τον ένα λογαριασμό πίσω από τον άλλον;

Τα έτοιμα, αν έχεις, κάποτε τελειώνουν. Εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση.

Θα μπορούσα να ξεπουληθώ στην ολιγαρχία αλλά θα ήταν καλύτερο αυτό από το να εκλεγώ βουλευτής; Άλλωστε, ο βουλευτής έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο από τον εξαγορασμένο δημοσιογράφο.

Επίσης, πολύ βολικό για εμένα είναι ότι η Βουλή μπορεί να κλείσει τον Μάιο και να ανοίξει τον Οκτώβριο. Πέντε μήνες μπάνια. Και θα πληρώνομαι κιόλας. Γιατί πέντε μήνες μπάνια κάνω και τώρα, αλλά δεν πληρώνομαι.

Δέλεαρ είναι και οι 15θήμερες διακοπές τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Θα είναι σαν να ξαναπηγαίνω στο Δημοτικό. Για την ακρίβεια, ούτε τα παιδιά του Δημοτικού δεν κάνουν τόσους μήνες διακοπές.

Δωρεάν αυτοκίνητο, δωρεάν αεροπορικά εισιτήρια, πολλά ακόμα δωρεάν, και θα με κερνάνε όλοι, οπότε θα βάζω και κάτι στην άκρη.

Μια τετραετία να είμαι βουλευτής, καθάρισα. Θα έχω δουλέψει ούτε δυο χρόνια και θα έχω βγάλει χρήματα για να περάσω τα επόμενα δέκα. Και να βοηθήσω και τους φίλους μου που υποφέρουν.

Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι, τα έγραψα όλα.

Όπως κάνω πάντα.

Η αλήθεια είναι πως αντιστάθηκα τρία χρόνια –όσο μπορούσα τουλάχιστον-, αλλά δεν μπορώ να αντιστέκομαι για πάντα.

Η ζωή περνάει. Και πίσω δεν γυρνάει.

Έτσι κι αλλιώς, οι περισσότεροι Έλληνες έχουν αποφασίσει πως δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στη χώρα μας.

Ως και οι αναρχικοί κουράστηκαν. Στη Μανωλάδα πυροβολούν ανθρώπους και δεν τρέχει τίποτα.

Αφού δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο η χώρα, μήπως να προσπαθήσω να κάνω τη ζωή μου κάπως καλύτερη;

Είναι κακό αυτό;

Δεν μπορώ να υποσχεθώ πως, αν εκλεγώ βουλευτής, θα πετύχω κάτι καλό για τη χώρα και τους πολίτες. Το πιθανότερο είναι πως δεν θα πετύχω τίποτα άλλο, πέρα από το να περάσω μερικά άνετα χρόνια.

Εντάξει, θα πω και μερικές ωραίες ατάκες. Μπορεί να γράψω και κάνα βιβλίο για να περνάει η ώρα.

Βέβαια, θα πρέπει να εκλεγώ πρώτα. Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να κατανοήσω, μου δόθηκε να καταλάβω πως αυτό είναι βέβαιο.

Εγώ πάλι θεωρώ βέβαιο μόνο τον θάνατο. Και την Εφορία.

Το περίεργο είναι πως αυτό συμβαίνει την εποχή που είχα αποφασίσει να φύγω από την Ελλάδα και να εγκατασταθώ μόνιμα στο εξωτερικό.

Δεν ξέρω τι θα κάνω. Δεν έχω πάρει ακόμα την απόφασή μου αν θα δεχτώ την πρόταση να είμαι υποψήφιος βουλευτής.

Η απόφασή μου θα εξαρτηθεί από τους αναγνώστες του μπλογκ. Από εσάς, δηλαδή.

Περιμένω.

Μην βιαστείτε να μου απαντήσετε.

Σκεφτείτε πρώτα.

Σκεφτείτε μια φορά για εμένα.

Αλλά μπείτε στη θέση μου.

Σας ευχαριστώ.

π.

(Ευχαριστώ την Α. και την Μ., για την συμπαράστασή τους και την αγάπη τους αυτή την δύσκολη για εμένα ημέρα. Ζητώ συγγνώμη από τα υπόλοιπα κοντινά μου πρόσωπα που θα το μάθουν από εδώ και θα πάθουν σοκ.)

(Θέλω να πω στους φίλους αναγνώστες που με ρώτησαν τις προηγούμενες ημέρες αν σκέφτομαι να γίνω πολιτικός πως η απάντηση που τους έδωσα ήταν ειλικρινής. Δεν μου είχε γίνει ακόμα η πρόταση.)

Pitsirikos