Ένας λαός στο Σύνταγμα

Μετά από δυο ημέρες διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, η απορία που ακούγεται από πάρα πολλά στόματα είναι «γιατί έπρεπε να περιμένουμε περισσότερο από ένα χρόνο για να γίνει αυτό»; Αλήθεια, γιατί;

Γιατί οι πολίτες μιας χώρας που χρεοκόπησε έπρεπε να κάνουν για περισσότερο από έναν χρόνο ξεχωριστές πορείες -ξεκινώντας από τριάντα διαφορετικά σημεία-, για να φτάσουν στο Σύνταγμα και να διαμαρτυρηθούν για τα ίδια κοινά αιτήματα;

Γιατί χώριζαν τους πολίτες και τους εξέθεταν σε προβοκάτσιες, εγκληματικές ενέργειες και ...
στην αστυνομική βαρβαρότητα;

Πόσοι συμπατριώτες μας θα ήταν σήμερα ζωντανοί, αν οι συγκεντρώσεις γίνονταν στο Σύνταγμα;

Πόσο πιο αποτελεσματικές θα ήταν οι διαδηλώσεις μας αν γίνονταν κατευθείαν στο Σύνταγμα;

Εν τέλει, ποιοι δεν ήθελαν να γίνουν μεγάλες και κοινές διαδηλώσεις στο Σύνταγμα;

Αυτά το ερωτήματα πρέπει να απευθυνθούν σε ηγεσίες κομμάτων και στους προέδρους των συνδικάτων. Αυτοί χώρισαν τους πολίτες. Ας πρόσεχαν, βέβαια, και εκείνοι οι πολίτες που δέχονται να είναι σε κοπάδια.

Στις 24 Φεβρουαρίου του 2011 έγραφα «…κατέληξα στο συμπέρασμα πως υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό κόσμου που θέλει να διαμαρτυρηθεί, θέλει να αντιδράσει και δεν ξέρει πώς. Είναι άνθρωποι που δεν ανήκουν σε κάποιο κόμμα. Δηλαδή, είναι φυσιολογικοί άνθρωποι, γιατί, αν μετά τη χρεοκοπία της χώρας και την πλήρη ατιμωρησία, είσαι ακόμα ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία, το πιθανότερο είναι πως είσαι εντελώς κάθαρμα ή εντελώς καθυστερημένος. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να πάνε βόλτες με το ΠΑΜΕ, ούτε είναι διατεθειμένοι να ενημερωθούν για όλες τις τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ – αυτό που θέλουν είναι να πάνε στο γ@μωΣύνταγμα και να διαδηλώσουν. Φυσικά, μόλις πέσουν τα πρώτα δακρυγόνα, δεν ξέρουν κατά πού να κάνουν… ».

Και παρακάτω στο ίδιο κείμενο: «Αν θέλουμε να περικυκλώσουμε τη Βουλή και να μείνουμε εκεί, δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε πορείες ως το Σύνταγμα – μπορούμε να συναντηθούμε κατευθείαν στο Σύνταγμα».

Τελικά, οι πολίτες βρήκαν μόνοι τους τον τρόπο και έφτασαν στο Σύνταγμα – βρήκαν και τον τρόπο να παραμείνουν στο Σύνταγμα, και να διαδηλώνουν χωρίς να ανοίξει μύτη.

Δεν θα κάνω ανάλυση του τι συμβαίνει αυτές τις δυο ημέρες στο Σύνταγμα, ούτε θα περιγράψω τις «φυλές» των διαδηλωτών, λες και πρόκειται για άρθρο του «Κλικ» το 1989 και όχι για ένα λαό που διαδηλώνει – βρίσκω τραγικά γελοίους όσους έσπευσαν να αναλύσουν με περισπούδαστα άρθρα και φανφάρες το «φαινόμενο των αγανακτισμένων», και, βέβαια, πρόκειται για ανθρώπους, οι οποίοι δεν βρέθηκαν στο Σύνταγμα.

Θέλω, όμως, να κάνω μια παρατήρηση. Δεν είναι αλήθεια πως οι πολίτες που διαδηλώνουν στο Σύνταγμα δεν έχουν κοινά αιτήματα. Το βασικό κοινό αίτημά τους είναι ξεκάθαρο: «Να φύγετε». Πόσο πιο ξεκάθαρο μπορεί να είναι ένα αίτημα; Εκτός, αν κάποιος πιστεύει πως οι πολίτες συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα και διαδηλώνουν επί ώρες για χαβαλέ.

Σε όλες τις χώρες που χρεοκόπησαν, οι πολιτικοί που ήταν υπεύθυνοι είδαν την πόρτα της εξόδου από την πολιτική και τη χώρα ή οδηγήθηκαν στο δικαστήριο. Η Ελλάδα -μέχρι σήμερα- αποτελεί παγκόσμια εξαίρεση.

Η χώρα έχει χρεοκοπήσει, ό,τι απέμεινε ξεπουλιέται, οι πολιτικοί υπεύθυνοι παραμένουν ατιμώρητοι -και στις θέσεις τους-, και το μέλλον της χώρας είναι μαύρο. Ναι, η Ελλάδα «κάηκε». Οι πολίτες ξέρουν πως αυτοί που την έκαψαν πρέπει να φύγουν. Και το απαιτούν. Είναι μια απόλυτα λογική αντίδραση. Έτσι κάνουν όλοι οι λαοί του κόσμου.

Έχει τεράστια διαφορά το αν η χώρα θα συνεχίσει με τις ίδιες «μούρες» που την ξέσκισαν ή, αν τη θέση τους θα πάρουν νέα, ικανά και υγιή πρόσωπα. Μια γυναίκα που τρώει κάθε μέρα ξύλο από τον άντρα της και συνεχίζει να μένει μαζί του είναι διαφορετική από μια γυναίκα που θα φάει ξύλο από τον άντρα της, θα τον καταγγείλει και θα τον εγκαταλείψει. Είναι θέμα αξιοπρέπειας. Επίσης, είναι και θέμα εξυπνάδας – αν σε έδειρε χτες και προχτές, θα σε δείρει και αύριο. Εκτός αν σου αρέσει να σε δέρνει – τότε αλλάζει.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη -και χωρίς να έχω την ικανότητα να ερμηνεύσω τις προθέσεις χιλιάδων διαφορετικών ανθρώπων-, έχω την εντύπωση πως ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας έχει αντιληφθεί πως η επόμενη ημέρα για την Ελλάδα θα πολύ διαφορετική.

Ξέρουν πως η κατάσταση θα είναι πολύ δύσκολη αλλά ξέρουν, επίσης, πως η Ελλάδα της επόμενης ημέρας δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να κυβερνάται από τα πολιτικά τζάκια και τις παρεούλες που την διέλυσαν.

Η Ελλάδα της επόμενης ημέρας δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να ενημερώνεται από τα ΜΜΕ του εθνικού εργολάβου Μπόμπολα. Η Ελλάδα της επόμενης ημέρας δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να τρώει στη μάπα την Τρέμη, τον Πρετεντέρη και όλον αυτόν τον άθλιο και εμετικό θίασο. Αυτή ήταν η Ελλάδα του χτες. Είναι η Ελλάδα που φεύγει. Μαζί της φεύγουν και όλοι αυτοί.

Οι διαδηλώσεις στο Σύνταγμα -και σε πλατείες άλλων ελληνικών πόλεων- συνεχίζονται. Το μόνα μας όπλα είναι η ενότητα, η αλληλεγγύη και το να καταλάβουμε, επιτέλους, πως είμαστε ένας λαός. Ένας – όχι πενήντα διαφορετικοί.

Ένας λαός στο Σύνταγμα. Σήμερα. Στις 18:00.

Εγραψε ο Pitsirikos