Βιομηχανικό θράσος

Με πόση παρρησία, με πόση λογική, με πόση ψυχραιμία προτείνει να απολυθούν 200.000 δημόσιοι υπάλληλοι! Ο κ. Δημήτρης Δασκαλόπουλος, ραντιέρης εκπρόσωπος των βιομηχάνων, βρήκε τη λύση για να σωθεί η οικονομία, και αυτή είναι να εξοντωθούν οι άνθρωποι.

Αυτές οι 200.000 εργαζόμενοι αντιστοιχούν σε μια πόλη μεγάλη σαν την Πάτρα. Τι θα κάνουν αυτοί μόλις χάσουν τη δουλειά τους; Θα κόψουν τα φροντιστήρια των παιδιών τους, θα σταματήσουν να πληρώνουν το στεγαστικό με κίνδυνο να χάσουν το σπίτι τους, θα μεταποιήσουν τα προπέρσινα ρούχα και ...

θα αγοράσουν μισό κιλό καφέ για να ανταλλάσσουν επισκέψεις. Στην περιφέρεια οι έχοντες ένα κηπάκι θα φυτέψουν ντομάτες - ίσως βάλουν και μια κοτούλα. Οι άνεργοι αυτοί θα προστεθούν στους 160.000 απολυμένους του 2010 στον ιδιωτικό τομέα.

Μάλλον δεν συμφέρει τον κ. Δασκαλόπουλο (ή εν πάση περιπτώσει εκείνους που εκπροσωπεί) ο περιορισμός της κατανάλωσης. Ας αντιστρέψουμε τους όρους, να δούμε ποιος θα ζημιωθεί πιο πολύ από την επέκταση της ανεργίας. Υπάρχουν πρωτόγονες μέθοδοι επιβίωσης που αν ξαναγίνουν συνήθειο, θα βυθίσουν τη χώρα σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση.

Ανταλλαγή προϊόντων.
Ο καθηγητής θα κάνει δωρεάν ιδιαίτερο μάθημα με όφελος την επισκευή του αυτοκινήτου. Η οικιακή βοηθός θα ανταλλάσσει μεροκάματα με ρούχα. Θα φιλοξενεί ο ένας τον άλλο στα εξοχικά και θα γλεντούν με οικιακά μπάρμπεκιου. Θα πληρώνει ο ένας Ιnternet και θα έχει όλη η πολυκατοικία Wi-Fi. Οι τυχόν μικροκαταθέσεις θα κρύβονται κάτω από το στρώμα. Υπάρχουν ήδη τα πρώτα δείγματα ότι τελείωσε η ξιπασιά που παρατηρήθηκε στο γύρισμα του αιώνα. Η ανάγκη της λιτότητας στους καταναλωτές επεκτείνεται ως μόδα ικανή να δολοφονήσει την ελληνική βιομηχανία. Υπάρχει λοιπόν μια αμοιβαιότητα: η οικονομία δεν είναι στα χέρια των λίγων.

Στον αντίποδα αυτού είναι ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι κάνουν τα πάντα για να γίνουν αντιπαθείς. Χρειάζονται 20 ημέρες για να πατήσουν μια σφραγίδα, δεν μπορούν ποτέ να δώσουν μια ολοκληρωμένη απάντηση, κάνουν διαρκώς κοπάνες. Υπάρχουν ολόκληρες υπηρεσίες με ανθρώπους που κάααθονται. Πάνε σε ένα γραφείο και ολοκληρώνουν το ωράριο χωρίς αρμοδιότητες ή με υποχρεώσεις που ξεπετιούνται στο δεκάλεπτο. Υπάρχει κάτι για το οποίο δεν φταίνε οι ίδιοι αλλά οι ανώτεροί τους, δηλαδή οι υπουργοί. Δεν έχουν καθήκοντα, δεν έχουν στόχους, δεν έχουν πρόγραμμα. Είναι υπάλληλοι χωρίς αντικείμενο.

Ο κ. Θ. Πάγκαλος μίλησε για τους στρατιωτικούς που «δεν παράγουν τίποτε», η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου έλεγε πως ανέλαβε «υπουργείο Απασχόλησης Εκπαιδευτικών», ενώ ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου εντόπισε 250 οργανισμούς που δεν έχουν λόγο ύπαρξης.

Οταν οι υπουργοί πιστοποιούν το πρόβλημα που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις τους, τότε ελευθερώνεται το πεδίο για προτάσεις σαν και αυτή του κ. Δασκαλόπουλου.

Ασχέτως της κακής απόδοσης των δημοσίων υπαλλήλων, ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται. Ξέρουν εκείνοι τα αίσχη του κλάδου τους, με τις επιδοτήσεις που επί δεκαετίες γίνονταν ατομική περιουσία. Δεν είδαμε κανέναν εκπρόσωπό τους να ομιλεί με παρρησία, με λογική και ψυχραιμία για ψεύτικες επενδύσεις, δήθεν επεκτάσεις και εκατομμύρια ευρώ που ληστεύτηκαν νομιμοφανώς. Οι επιδοτήσεις από το κράτος στη βιομηχανία γίνονται για συγκεκριμένο λόγο: για να αυξηθούν οι θέσεις εργασίας, για να ενισχυθεί η αγορά και για να επιστρέψει ένα μέρος με τη φορολόγηση.

Ας δημοσιοποιήσει λοιπόν ο κ. Δασκαλόπουλος έναν κατάλογο της δεκαπενταετίας με εκείνους που πήραν κρατική επιδότηση και στη συνέχεια πτώχευσαν, επωφελούμενοι από τη νομοθεσία. Ως πριν από πέντε χρόνια δεν είχε γίνει έλεγχος για την τύχη των επιδοτήσεων, ενώ από εκείνους που έβαλαν λουκέτο δεν έμεινε κανένας ξεβράκωτος. Αναμένουμε λοιπόν τις προτάσεις για την επιστροφή του χρήματος που εκλάπη από τους βιομηχάνους και κατόπιν με προθυμία θα μιλήσουμε για τις απολύσεις.

ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ από το ΒΗΜΑ