Υπόψιν του κ. Γιάννη με το ένα «νι»

Κουβέντα να γίνεται  -για τι άλλο, για το περασμένο Eurogroup της οδυνηρής ελληνικής ήττας -που τη βαφτίσαμε νίκη- και για τις περιβόητες "μεταρρυθμίσεις".

Για τους λόγους που το αφεντικό βγήκε έξω από τα ρούχα του και για τον εικαζόμενο λόγο της γερμανικής μάνητας, τα είπαμε, τις προάλλες.

Του κ. Γιάννη, με το ένα «νι», του τα είχαμε πει κι αυτουνού: πριν λίγο μόνον καιρό, του λέγαμε ότι θα ήταν χρήσιμο να τη γράψει εκείνη την επιστολή, αλλά αυτός, αγρόν ηγόρασε. Εμείς βέβαια τα λέγαμε στη νύφη για να τα ακούει η πεθερά, αλλά η γοητεία του κ. Γιάννη...

με το ένα «νι», φαίνεται ότι το έχει μαγέψει όλο το σόι∙ εκτός από την Παγώνα του Αλέξη και τον ίδιο τον Αλέξη, έχει μαγνητίσει κι όλη την ηγετική ομάδα του Συ.Ριζ.Α. -για να μη μιλήσουμε για τη σαγήνη που ασκεί ο υπουργός Οικονομικών πάνω στους καμμένους (με δύο "μι" κ. διορθωτά) Έλληνες.

Γρήγορα μας τσάτισε πολλούς ο  κ. Γιάννης με το ένα «νι», παρόλο που κατά τα άλλα, η δημοφιλία του είναι αδιαμφισβήτητη. Εύλογα πιστεύει κανείς ότι και οι αλλοδαπές "V for Βαρουφίτσες", που μετρώνται σε εκατομμύρια, θα βάλουν πρόθυμο χέρι βοηθείας κι αυτές, κατά την τουριστική περίοδο που ανοίγει αύριο-μεθαύριο, για να πετύχομε τον νέο εθνικό στόχο του στριμώγματος των ταβερνιάρηδων. "Φέρε μας, κάπελα, κρασί με δυο ποτήρια και μισή", θα τραγουδούν χειμώνα-καλοκαίρι κι οι δικές μας οι συριζαίες, οι φοιτήτριες και οι άνεργες, οι ελεύθερες και οι παντρεμένες, οι δροσερές και οι σιτεμένες, όλες τους θα ζητούν -και όλοι μας, δηλαδή- στο τέλος της διασκέδασής μας και την απόδειξη -και καλά θα κάνουμε, αλλά θα το κάνουμε εθελοντικά και δε χρειάζεται να πληρωνόμαστε γι’ αυτό. Οι επαγγελματίες καταδότες δε χρειάζονται σε καμία υγιή κοινωνία, ούτε θέλει κανείς να προκριθεί ένα παρακράτος ρουφιάνων κι ούτε μπορεί να ενστερνίζεται τέτοιες λογικές μια κυβέρνηση που θέλει να σέβεται τον εαυτό της -κι αν υπάρχει χρεία, εν καιρώ πολέμου, ας τον επιβεβαιώσουν μόνο οι εξαιρέσεις αυτόν τον κανόνα.

Μ' αυτά και με τ' άλλα, μαζί με τις μουρμούρες πολλών, εντός, εκτός και επί τα αυτά της κοινωνικής σφαίρας, δυστυχώς, φαίνεται να εξαντλείται γρήγορα το σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο που συγκέντρωσε η κυβέρνηση την πρώτη εβδομάδα της ζωής της. Κεφάλαιο που σιγά-σιγά εξαερώνεται μαζί με τον πρώτο ενθουσιασμό, υπό την πίεση των πραγματικών προβλημάτων και ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής αμφισημίας και της διστακτικότητας.

Ασφαλώς, πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι πιστεύουν ότι θα συντηρηθεί το εθνικό μας φρόνημα με τη συζήτηση περί των αποζημιώσεων για τη ναζιστική θηριωδία, που τόσο άκαιρα επιχειρείται να ανοίξει ετούτες τις μέρες.

Πέρα όμως από όλες τις μπαρούφες που ακούμε, και για να επικεντρωθούμε στα σοβαρότερα και στα τρέχοντα έσοδα του κράτους κι όχι στις παλαιές και απαράγραπτες απαιτήσεις που αφού περίμεναν μια ζωή, μπορούν να περιμένουν για λίγο ακόμα, θα πρέπει να δούμε και τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες θα καταβληθούν αυτοί οι φόροι, γιατί λευκή επιταγή εμείς δε δίνομε σε κανέναν -και πάντως όχι πριν βεβαιωθούμε ότι αυτός, είναι ο Κανένας, ο  Πολύτροπος, αυτός με το κεφαλαίο «κάπα». Ο εκλεκτός μας δεν πρόκειται να είναι ο πάσα ένας! Θα είναι αυτός που θα σέβεται τον οβολό μας και τον δημόσιο κορβανά των συντρόφων του. Κυρίως, θα είναι αυτός που, μετά που θα έχει περάσει η μεγάλη σημερινή μπόρα, θα καθίσει να μελετήσει τους φόρους με την ησυχία του -αλλά στα σοβαρά- και θα νομοθετήσει με μιαν άλλη φορολογική λογική, για να σταματήσουν να είναι κατανεμημένοι οι φόροι μας τόσο παράλογα, τόσο αντισυνταγματικά και, κυρίως, τόσο άδικα.

Τώρα, είπαμε, είναι πατριωτικό μας καθήκον, να ρυθμίσουμε τα απλήρωτα χαράτσια. Έπρεπε, όμως, να έχει κατατεθεί και μάλιστα προ πολλού, ο νόμος για τις 100 δόσεις ή τουλάχιστον να είχε έρθει προς ψήφιση, πακέτο με τον νόμο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, για τον οποίο τόση φασαρία έγινε τις προάλλες∙ επειδή ανθρωπιστική κρίση προκαλούν και τα δυσβάσταχτα κι απλήρωτα χαράτσια, επί δικαίων και αδίκων. Εξάλλου, δεν ήμασταν λίγοι κι εμείς, οι άλλοι, που όλα αυτά τα χρόνια αρνιόμασταν να πληρώσουμε τους αντισυνταγματικά επιβεβλημένους φόρους για λόγους που ειχαμε από τότε εξηγήσει. Παράνομοι φόροι που ισχύουν και εκκρεμούν ακόμα και που έχουν επιβληθεί επί των δικαίων -για τους αδίκους ούτε λόγος, γι' αυτούς ακόμα πέρα βρέχει- κι όμως περιμένουμε, πρόθυμοι να πληρώσουμε.

Θα πληρώσουμε όχι από κάποιο κομματικό καθήκον, οπαδοί κομμάτων δεν υπήρξαμε ποτέ, αλλά επειδή από τις 26 Ιανουαρίου και μετά, θεωρήσαμε - ελπίσαμε να πει κανείς ορθότερα, ότι έχει αλλάξει η κατάσταση. Θέλομε τώρα να πιστεύομε ότι, μελλοντικά, οι φόροι μας θα πηγαίνουν σε καλή μεριά. Πείτε την αθεράπευτη και επικίνδυνη αισιοδοξία, πείτε την ανίατη ηλιθιότητα, πείτε ό,τι θέλετε, αλλά αναγαλλιάζει κανείς μετά από τόσα πέτρινα χρόνια κατάλυσης και της στοιχειώδους νομιμότητας εκ μέρους ενός κράτους προαγωγού και δυνάστη, έτσι όπως ζούσαμε τόσα χρόνια, αυτόν τον ακήρυκτο πόλεμο κατά της κοινωνίας μας.

Ένας πόλεμος, όμως, που ακόμα δεν έχει τελειώσει, μόνο που βρίσκεται σε προσωρινή ανακωχή.

Εν τω μεταξύ, ας του πει κάποιος του κ. Γιάννη με το ένα «νι» για να το ξέρει, δηλαδή, ότι καλό είναι να αφήσει τις εξυπνάδες με τις λοταρίες, γιατί δεν έχομε λεφτά για λαχεία και να το χωνέψει ότι αν δεν θεσμοθετηθεί ο λογιστικός προσδιορισμός του φόρου επί της διαφοράς μεταξύ εισοδημάτων και εξόδων -και με τους έμμεσους φόρους κατανάλωσης τόσο παράλογα υψηλούς- ποτέ δεν θα παταχθεί η μεταπρατική φοροδιαφυγή. Πάντα θα προσμένει κανείς να ακούσει την πονηρή παραίνεση, «100 με απόδειξη 75 χωρίς» για να την παραδεχτεί.

Μεταξύ μας, πάντως, αυτό που θα μπορούσε να κάνει στα γρήγορα, ο κ. Γιάννης με το ένα «νι» -όταν αφήσει κατά μέρος τις πολλές συνεντεύξεις και τις περισσότερες μπαρούφες και βρει τον απαιτούμενο χρόνο να μελετήσει στα σοβαρά ένα σοβαρότερο φορολογικό σύστημα- θα ήταν να αντιληφθεί ότι είναι αποδοτικότερο να επικεντρωθεί στη σύλληψη και τη φορολόγηση του διαφεύγοντα συσσωρευόμενου πλούτου πολλών δεκαετιών και ν' αφήσει τα τρέχοντα έσοδα για ευθετότερο χρόνο. Όπως έχομε πει αμέτρητες φορές, οι λεπτομέρειες της ιστορίας αυτού του παράνομα και αφορολόγητα αποθησαυρισμένου πλούτου, ταβερνιαρέων και λοιπών γνωστών και μη εξαιρετέων, είναι ανεξίτηλα σημειωμένες στα κιτάπια των πτωχών μας εμπορικών τραπεζών και στα βιβλία της Τράπεζας της Ελλάδας, που τόσες βδομάδες μετά τον σχηματισμό της, παραμένουν κάστρα απόρθητα και άπαρτα για την κυβέρνηση!

Ας ξεκινήσει, λοιπόν, από την κατάληψη αυτών των άντρων της ανομίας, ο κ. Γιάννης με το ένα «νι», γιατί εκεί είναι κρυμμένο, σε ηλεκτρονικά αρχεία και κλειδωμένες θυρίδες, το πραγματικό όπλο της κυβέρνησης -και μετά, βλέποντας, μετρώντας και κάνοντας.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, αν βρει δυσκολίες, κι αν όντως το ελληνικό κράτος έχει χρεία επαγγελματιών ρουφιάνων, ας προσλάβει πάραυτα τον κ, Φαλτσιάνι της περιβόητης λίστας Λαγκάρντ με τα πολλά μηδενικά υπόλοιπα, ο οποίος κύριος, ειρήσθω εν παρόδω, μαθαίνουμε ότι προσφέρει τις υπηρεσίες του, δωρεάν κι αυτός! Ας τον καλέσει, λοιπόν, χωρίς να φοβάται ότι θα χάσει μέρος της δημοσιότητας που, ούτως ή άλλως, στην εποχή της Τηλεδημοκρατίας, επάξια του αναλογεί, του κ. Γιάννη με το ένα «νι».

Το κολάζ με τις Βαρουφίτσες είναι από την ΟΚΤΑΝΑ

Alexandros Raskolnick από my-pillow-book