Με λεν’ Ευρώπη (με θυμάσαι ρε… Ελλάδα;)

Η στάση με την οποία οι εταίροι «υποστηρίζουν» την συμφωνία για παράταση που επετεύχθη στο τέλος του περασμένου μήνα, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. Τόσο οι θεσμικοί Ευρωπαίοι, όσο και οι παραθεσμικοί, Ευρωπαίοι και μη. Όλοι στοχεύουν στην παγίδευση της χώρας σε ένα νέο πρόγραμμα, μέσω του οποίου όμως θα καταφέρουν, επιτέλους, όσα δεν κατάφεραν να αρπάξουν με τα δύο προηγούμενα.

Μόνο μερικές από τις δηλώσεις...

των «συμμάχων» μας από τας Ευρώπας, οι πιο πρόσφατες και πιο… περιεκτικές, αρκούν για να καταλάβει κανείς το πνεύμα που γίνονται οι όποιες διαπραγματεύσεις στο εσωτερικό ΑΥΤΗΣ της Ένωσης.

«Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του Βαρουφάκη αν δεν πληρώσει έγκαιρα», Σόιμπλε.

Για ενδεχόμενο τρίτο πακέτο, ο ίδιος λέει «Ό,τι και αν συμβεί, θα θέσουμε πολύ αυστηρά κριτήρια».

«Οι εκλογές δεν αλλάζουν τις συμφωνίες», Γιούνκερ.

«Κάντε κάτι πιο χρήσιμο αντί να κατηγορείτε τους άλλους. Μην κάνετε ό,τι πουλάει τίτλους», Σούλτζ.

Προσπερνώντας το γεγονός πως ο τελευταίος θα μπορούσε να εκτελεί και χρέη αρχισυντάκτη

Όπως είναι φυσικό, εάν οι φίλοι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν έτσι τη χώρα μας, γιατί τα γεράκια της διεθνούς οικονομικής κερδοσκοπίας να μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά.

Για να πάρετε μία εικόνα, ρίχτε μια ματιά στα γραφόμενα του  Steve Forbes, του γνωστού Forbes, Που ουσιαστικά απευθύνεται στον Αλέξη Τσίπρα.

«Όπως θα έχετε μόλις μάθει, η ικανότητά σας να εκβιάσετε τους πιστωτές σας είναι κλάσμα μόνο του τι συνήθιζε να είναι. Οι επιχειρήσεις, οι τράπεζες και άλλοι είχαν πολύ χρόνο να προετοιμαστούν για το χειρότερο σενάριο, την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Οι πολίτες σας δεν σας έχουν εμπιστοσύνη, όπως αποδεικνύεται από τις μαζικές αναλήψεις μετρητών από τις ελληνικές τράπεζες και την έξοδο κεφαλαίων από την Ελλάδα προς υποτιθέμενα ασφαλέστερα καταφύγια»

Ο εν λόγω κύριος συστήνει στην κυβέρνηση ακριβώς τι να κάνει. Να ρίξει το ΦΠΑ, να ξεχάσει τα περί φορολογίας στους πλούσιους, να ξεπουλήσει χωρίς… φόβο και πάθος την δημόσια περιουσία και να στρώσει χαλιά στους επενδυτές.

Έτσι, λέει, η Ελλάδα θα γίνει η Ελβετία της Μεσογείου.

Οδεύοντας σε έναν ναρκοθετημένο Μάρτιο όπου ανακούφιση δεν φέρνει ούτε η νύχτα που πέφτει κάθε βράδυ, η κατάσταση ολοένα και ξεκαθαρίζει. Το εάν κάποιος θέλει να τη δει είναι στο δικό του χέρι.

Η Ευρώπη των λαών και των πολιτισμών δεν υπάρχει. Δεν ξέρω πότε πραγματικά υπήρξε. Κι εάν όντως υπήρξε, πότε πήρε αυτόν το δρόμο.

Στο τέλος της ημέρας όμως, αυτή η νομισματική ένωση υπάρχει μόνο για να εξυπηρετεί τη Γερμανία και όσους την περιτριγυρίζουν. Και παρόλο που αυτή η λυσσαλέα επίθεση γίνεται προς το παρόν κυρίως στην Ελλάδα, δεν γνωρίζω κανέναν που να πιστεύει πως τα σχέδια αυτά δεν απλώνονται σε όλη την Ευρώπη.

Ούτε και ξέρω εάν αυτό το κατασκεύασμα είναι σαν το Hotel California που λέει ο Βαρουφάκης, που μπορείς μόνο να μπεις και δεν έχει έξοδο.

Σε κάθε περίπτωση, δεν αργεί η στιγμή που θα πρέπει να πάρουμε κάποιες πολύ σημαντικές αποφάσεις. Όχι η κυβέρνηση. Κανένας ΣΥΡΙΖΑ και κανένας Ανεξάρτητος Έλληνας.

Εγώ. Εσύ. Ο διπλανός σου. Οι φίλοι σου, οι συγγενείς σου, οι συνάδελφοί σου. Όλοι μαζί θα πρέπει να πάρουμε μιαν απόφαση.

Όσο κι αν τρομάζει, τέλος είναι μόνο όταν το αντιμετωπίσεις ως τέτοιο. Διαφορετικά, πάντα μπορεί να γίνει μια καινούρια αρχή.

ΥΓ. Για το τέλος φύλαξα σήμερα δύο καλούδια από τη Βενιζελική Ελλάδα.

Το τετράστιχο, μία γεύση μόνο από την αγάπη που τρέφει η Ευρώπη για την μικρή αυτή χώρα που λέγεται Ελλάδα, και το νούμερο της Άννας Καλουτά, εξηγεί ακριβώς πως παίζεται το παιχνίδι από την αρχή της Ιστορίας μέχρι και σήμερα.

Μικρή μου Ελλάδα σε προστατεύω χρόνια και χρόνια,

μικρή μου Ελλάδα κάνε κουράγιο, λιώσαν τα χιόνια,

στηρίξου επάνω μου, πάμε στο άγνωστο και μη φοβάσαι,

είμ’ η Ευρώπη σου, δικιά σου πάντοτε, να το θυμάσαι.

Από Ρεμπελίσκος