Παπανδρέου Από δήμαρχος κλητήρας.

Αν η ενασχόληση με την πολιτική είναι μια διαρκής προσπάθεια ανέλιξης τότε η θέση του Αρχηγού κόμματος -και κατόπιν η θέση πρωθυπουργού- είναι εξ ορισμού το επιστέγασμα αυτής της προσπάθειας.

Για να φτάσει κάποιος εκεί έχει περάσει δια πυρός και σιδηρού και έχει πείσει πάρα πολλές φόρες τους ψηφοφόρους του. Είτε ως υποψήφιος βουλευτής είτε ως «δελφίνος» είτε ως υποψήφιος και εν ενεργεία πρωθυπουργός. Πρόκειται για μια μακρόχρονη πορεία που ξεκινά ως προσπάθεια να μπει στο ψηφοδέλτιο, και κλιμακώνεται στις δεκάδες φορές που αναμετράται με τους συνυποψήφιους του για την ψήφο του λαού.

Όταν φτάσει ο καιρός να παραδώσει στον επόμενο πρωθυπουργό δεν υπάρχει επιστροφή. Σπάνια υπάρχει η διάθεση και η θέληση για να ξανακάνει...

όλη αυτή την διαδρομή από την αρχή. Κατά τεκμήριο οι πρώην πρωθυπουργοί οδηγούνται στην πολιτική «αποστρατεία» ή στην καλύτερη περίπτωση παραμένουν σε εφεδρεία στα κόμματα τους. Εκεί συντηρούν ένα στενό κύκλο συνεργατών και παρακολουθούν τα τεκταινόμενα έχοντας αποκτήσει την θεσμική πλέον ιδιότητα του πρώην πρωθυπουργού. Με το κυρός και το ειδικό βάρος τους, έχουν πάντα την δυνατότητα να παρεμβαίνουν δημόσια ή μέσω «κύκλων», όταν αισθανθούν ότι έχουν να πουν κάτι. Και η γνώμη τους πάντα μετράει

Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει για τον Γιώργο Παπανδρέου

Η πολιτική για τον ΓΑΠ δεν ήταν ποτέ προσπάθεια ανέλιξης αλλά αναμονή για να παραλάβει την διεύθυνση του κόμματος. Δεν διαγκωνίστηκε ποτέ να μπει στο ψηφοδέλτιο της Αχαίας ούτε για να γίνει Βουλευτής ή υπουργός. Δεν δέχτηκε ποτέ εσωκομματικό πόλεμο και δεν είχε συνυποψήφιους. Όποιος στάθηκε απέναντι του ήταν απλά «προδότης της παράταξης που…» ίδρυσε ο μπαμπάς του. Δεν χρειάστηκε να πείσει τους ψηφοφόρους για κάτι και γι αυτό διατήρησε πάντα παλαβές απόψεις.

Η θέση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν το επιστέγασμα μιας χρόνιας προσπάθειας αλλά η κατάληψη της θέση που δικαιούνταν. Η θέση του Πρωθυπουργού δεν ήταν η κατάκτηση της κορυφαίας θέσης το ελληνικό πολιτικό σύστημα αλλά μια προσωπική δικαίωση σε σχέση με τους προγόνους του. Μα πιο πολύ αισθάνθηκε ότι είχε μια αποστολή να εκπληρώσει και ότι είχε συρθεί σε αυτή την θέση από υποχρέωση έναντι στην χώρα που χωρίς αυτόν θα βάδιζε ακέφαλη.

Για τον πρωθυπουργό ΓΑΠ η χώρα ήταν ένα βάρος και «διεφθαρμένη από την κορυφή ως τα νύχια». Το ΠΑΣΟΚ ήταν το πελατειακό κράτος και τα μεγαλοστελέχη του δεν παρήγαγαν πολιτική αλλά θόρυβο.

Όταν λοιπόν έχασε την μπάλα και του πήραν την εξουσία και το κόμμα αισθάνθηκε ανακούφιση. Αλλά μετά ένα ασίγαστο πάθος ανέλιξης άρχισε να καίει μέσα του. Δεν μπορούσε να αρκεστεί στο ρόλο του τέως πρωθυπουργού. Αντίθετα του ήρθε η διάθεση και η θέληση για να κάνει επιτέλους όλη την πολιτική διαδρομή από την αρχή. Λυτρώθηκε όπως είπε χαρακτηριστικά και δήλωσε ολοκάθαρα πως δεν ξεκινά «από το μηδέν αλλά από την αρχή».

Για όσους τον ξέρουν καλά, ο Γιωργάκης μόλις ξεκίνησε διψασμένος για να κάνει όλο το ταξίδι αυτή την φορά. Για τους υπόλοιπους είναι απλά έκπτωτος, καταδικασμένος να σέρνει τις αλυσίδες του στην ιστορία και να απολογείται για το μνημόνιο.

Γράφει ο  BLOGGER
Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissanet

Από papaioannou-giannis