Κι έλα να τους φας

Αμέσως μετά τις εκλογές πρέπει να ομολογήσουμε ότι υπήρχε μια γενική ανησυχία. Πολλή ησυχία είχε πέσει στην από 'κεί μεριά. Ο Σαμαράς είχε έναν αμήχανο γλωσσοδέτη, ο Βενιζέλος ψαχνόταν, η δημοσιογραφική ελίτ των Μνημονίων έβγαζε περίεργους λαρυγγισμούς, τους οποίους μερικοί ερμήνευαν ως στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Το Ποτάμι κυλούσε βέβαια, αλλά τόσο ήρεμα που η αδρεναλίνη χτυπούσε μείον. Κι αν έλειπε εκείνη η επιστολή των σαράντα κάτι, που κατηγορούσαν την κυβέρνηση ότι υβρίζει και προσβάλλει τη Γερμανία, θα είχαν όλοι αφεθεί...

στη γοητεία του Τσίπρα και του Βαρουφάκη.

Ευτυχώς όμως υπήρξε το επεισοδιακό και ζωοδόχο Eurogroup. Στο οποίο βέβαια όλοι υποστήριζαν την κυβέρνηση. Με πάθος τόσο, ώστε ο εκπρόσωπος του Σαμαρά στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα να γράψει την απόφαση - τελεσίγραφο εις βάρος της Ελλάδας. Αλλά από τη στιγμή που υπήρξε η γνωστή συμφωνία η υπνηλία τελείωσε. Άναψαν επιτέλους τα αίματα. Ανακλαδίστηκε ο Βενιζέλος. Ξαναφόρεσε το αυστηρό του ύφος ο Σαμαράς, που απειλεί με νέα διαγγέλματα. Και ανασυντάχθηκαν οι δημοσιογράφοι σαλπιγκτές: Φαντάρε πού πας, παρ' την καραβάνα σου κι έλα να (τους) φας.

Τι τους ενώνει και τι τους δονεί όλους; Μα ο συμβιβασμός της κυβέρνησης με τους δανειστές. Που γέννησε μια αξιοθαύμαστη γκάμα γευστικών συναισθημάτων. Πικρά. Ξινά. Γλυκά. Ακόμα και αλμυρά. Πικρά για κείνους που θλίβονται γιατί τόσο γρήγορα αποδείχτηκε σκάρτος ο ΣΥΡΙΖΑ. Ξινά για κείνους που ξινίζουν τα μούτρα τους όταν ακούνε τον Τσίπρα να λέει ότι σκάρτοι είστε και φαίνεστε. Γλυκά για κείνους που ηδονίζονται θριαμβολογώντας ότι η μητέρα Γερμανία είναι ακόμα uber alles. Και αλμυρά για κείνους που ετοιμάζουν τα καναπεδάκια για να γιορτάσουν το τέλος της αριστερής παρένθεσης.

Υπάρχει βέβαια κάτι το γευστικώς άτοπο στο όλον αυτής της γαστριμαργίας. Από τη μια μεριά επιχαίρουν κακεντρεχώς γιατί -λένε- ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό, τι έκαναν και οι ίδιοι. Κι από την άλλη κατηγορούν ατυχώς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό, τι έκαναν και οι ίδιοι. Περίπου δηλαδή: Σαν δεν ντρέπεστε αριστεροί άνθρωποι να κάνετε ό,τι κι εμείς! Το τι επιδιώκουν δεν είναι και τόσο μυστήριο. Στο κάτω-κάτω, στο τραπέζωμα που στήνουν είναι προσκεκλημένοι όλοι, άνευ διακρίσεων. Σιγά μη ζητήσουν τέτοιες ώρες και πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Και από 'κεί και πέρα, τρώγοντας έρχεται η όρεξη...

Tου Θανάση Καρτερού από avgi μέσω nonews-news