Διαδήλωση χωρίς μπάτσους, ψάρι χωρίς ποδήλατο!

Παραφράζω ένα φεμινιστικό σύνθημα της δεκαετίας του 1970, για να δηλώσω την απαρέσκειά μου για τη συγκέντρωση της Τετάρτης:
Πρώτον, δεν κατάφερα να προσεγγίσω την πάνω πλατεία! Στριμώχτηκα στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, ανάμεσα σε παρέες και μεμονωμένους διαδηλωτές που μιλούσαν στα κινητά τους, προσπαθώντας να συναντήσουν τους φίλους τους. Δεινοπάθησα μέχρι...

να βγω στον παγωμένο αέρα.

Δεύτερον, άργησα πολύ να βρω την παρέα μου! Και άκουσα μπινελίκια που δεν ήμουν στην ώρα μου. Λες και μπορούσα να πετάξω. Είπαμε να μαζευτείτε, αλλά όχι τόσο πολλοί!

Τρίτον, το μετρό Συντάγματος λειτουργούσε, με αποτέλεσμα να προστίθενται διαρκώς εκατοντάδες άνθρωποι στο ήδη μεγάλο πλήθος! Τίποτε δεν τους δυσκόλεψε τη ζωή.

Τέταρτον, δεν είχε αστυνομία! Ούτε για δείγμα. Μας άφησαν απροστάτευτους από κάτι μεσήλικες με φουσκωτά τζάκετ, οι οποίοι έπιαναν χώρο για δύο.

Πέμπτον, έλειπαν και πάλι τα κιγλιδώματα μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Ωστόσο, κανείς δεν έδειχνε διάθεση να καταλάβει τη Βουλή, που ήταν αφύλακτη.  Μυστήρια πράγματα!

Έκτον, έκανε πολύ κρύο και είχα ξεχάσει τα γάντια μου. Το μόνο που με έσωσε από τα κρυοπαγήματα ήταν η πολυκοσμία. Εμ' πήγαμε, εμ' δεν είχε και θέρμανση;

Έβδομον, κανείς δεν φώναζε! Τουλάχιστον στην κάτω πλατεία. Όλοι μιλούσαν, γελούσαν και έπιναν τσιπουράκια στο πόδι.

Δεν κάνουμε επανάσταση έτσι, συμπολίτες. Μυρίζει πασοκίλα! Άντε πια. Μόνο το ζεϊμπέκικο του Άκη έλειπε.

Από lotofagus