Ο λιμός των μαθητών στα χρόνια της κρίσης κι η «αξιολόγηση σχολικών μονάδων»

Το καλαμπόκι δεν ψώμωσε το περσινό καλοκαίρι
κι ακούς το ψωμάκι που κλαίει μες στις μπόλιες τους.
Ὥρα 10 καὶ 20´. Το μάθημα συνεχίζεται.
Οι σπουργίτες σου χτυπούν τα φτερά τους.
Το μολύβι πεθαίνει ανάμεσα στα κοκκαλιασμένα τους δάχτυλα.
Η καρδιά σου είναι τώρα μια στάμνα σπασμένη.
Τα λόγια σου βγαίνουν αργά σα μια βρύση που στέρεψε:
«Ο μέγας Αλέξανδρος… Ο μέγας Αλέξανδρος… Ο μέγας Αλέξανδρος…».
Τα δάχτυλά σου είναι πέντε. Τα μέτρησες δέκα φορές.
Τα δάχτυλά σου είναι πέντε. Μετράς το ένα χέρι σου
-τ᾿ άλλο σου βρίσκεται τυλιγμένο σε συννεφιά-
τα δάχτυλά σου είναι πέντε. Σηκώνεις το πρόσωπο,
κοιτάζεις τη στέγη, κάνεις πως σκέφτεσαι
σκύβεις πάλι στην έδρα, ξεφυλλίζεις τον Αίσωπο,
κατεβαίνεις και γράφεις στο μαυροπίνακα,
κοιτάζεις τον ουρανό απ᾿ το παράθυρο,
γυρίζεις το κεφάλι σου αλλού,
δε μπορείς άλλο παρά να κλάψεις.
Παίρνεις το μαθητολόγιο στα χέρια σου,
κάτι ψάχνεις να βρεις, το σηκώνεις διαβάζοντας
και σκεπάζεις το πρόσωπό σου.
                                   (Νικ. Βρεττάκου, Τα δεκατέσσερα παιδιά – απόσπασμα)

Ανθρωπιστική κρίση ή όπως αλλιώς θέλεις να την ονομάσουμε μου είναι αδιάφορο. Ξέρω ωστόσο ότι η πείνα των παιδιών που πάνε στο σχολείο οφείλεται στην κρίση του συστήματος που λέγεται ΚΑ-ΠΙ-ΤΑ-ΛΙ-ΣΜΟΣ. Αυτός της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, ανεξαρτήτως αν ονομάζονται τρόικα ή κάτι άλλο.

Η παιδεία ήταν στην Ελλάδα ταξική και θα είναι,  όσο το κοινωνικοοικονομικό καθεστώς θα είναι αυτό, η βαρβαρότητα του 21ου αι. Τα παιδιά λιμοκτονούν πηγαίνοντας σχολείο να μάθουν γράμματα. Είναι κι άλλα που διακόπτουν...

το σχολείο χωρίς να έχουν ολοκληρώσει ούτε την 9χρονη  υποχρεωτική εκπαίδευση, γιατί αυτό το σύστημα καταδίκασε 2 ή 3 ενήλικα μέλη της οικογένειας τους στην ανεργία. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν καν  πρόσβαση στη μόρφωση. Τα άλλα, που πάνε σχολείο, αναγκάζονται να μοιράζονται ένα κουλούρι στα δυο με κάποιο φιλαράκι τους, που ο μπαμπάς του, τυχερός ων,  έχει δουλειά και του δίνει μισό ευρώ την ημέρα να πάρει ένα κουλουράκι. Άλλες φορές αναγκάζονται να δέχονται κρυφά, γιατί ντρέπονται, το κουλούρι που αγοράζει γι’ αυτά κάποιος ευαίσθητος δάσκαλος για να μη λιποθυμάνε μέσα στην τάξη.

Και  ενώ η παιδεία θα συνεχίσει να είναι ταξική, αφού  θα συνεχίσει να είναι κι η κοινωνία μας, έρχονται και κάποιοι «προοδευτικοί» δάσκαλοι- και είναι γνωστό ότι στο χώρο  των εκπαιδευτικών έχει κάμποσους ψηφοφόρους το κόμμα της κυβερνώσας Αριστεράς- και μιλάνε και για αξιολόγηση των σχολικών μονάδων. Όχι βέβαια, με τα κριτήρια που θέσπισε η προηγούμενη κυβέρνηση αλλά με άλλα, πιο «αντικειμενικά». Και ρωτώ: ποιο αντικειμενικό κριτήριο θα αξιολογήσει το σχολείο στο οποίο οι μισοί και πλέον μαθητές του σε κάποιες λαϊκές γειτονιές πάνε στο σχολείο νηστικοί, δεν έχουν ρεύμα στο σπίτι, δεν έχουν θέρμανση για να διαβάσουν σε ζεστό περιβάλλον;

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Μια πιο λάιτ αξιολόγηση θα γίνει για ένα σχολείο που πάλι της αγοράς θα είναι με ή χωρίς τράπεζα θεμάτων, πάλι ταξικό, πάλι πολύ πίσω από τις πραγματικές ανάγκες των μαθητών για τη μόρφωση και τη ζωή τους.

Για όλα αυτά, εκπαιδευτικοί που συντάσσονται με το ταξικό κίνημα, πέρα από το γενικότερο στόχο για μια λαϊκή παιδεία με λαϊκή εξουσία που θα μορφώνει όλα τα παιδιά κάτω από άλλες συνθήκες, ζητάνε  άμεσα μέτρα:

Να εξασφαλιστεί δωρεάν σίτιση για όλα τα παιδιά στο σχολείο. Κανένας μαθητής χωρίς σπίτι, ρεύμα, νερό. Άμεση ανακούφιση των ανέργων και χαμηλών λαϊκών στρωμάτων. Δωρεάν φαρμακευτική και ιατρική περίθαλψη για όλα τα παιδιά. Κανένα παιδί χωρίς εμβόλια και φάρμακα.  Όχι στην αξιολόγηση, γιατί θα κατηγοριοποιεί τα σχολεία και θα κάνει την εκπαίδευση ακόμα πιο ταξική.

Σε αυτή την απαίτηση πρέπει όλοι, γονείς- εκπαιδευτικοί- μαθητές,  να έχουμε έναν κοινό αγώνα. Οι εκπαιδευτικοί να σταθούν στο πλευρό των μαθητών και των γονιών. Αν θέλουν να λέγονται Δάσκαλοι κι κυρίως Άνθρωποι.

Γράφει η Ελένη Κακναβάτου από atexnos