Ένα “Ποτέμκιν” στα ναυπηγεία

Η σύλληψη, τα χρέη στο ΙΚΑ, η «υγιής επιχειρηματικότητα».
    

H είδηση επιβεβαίωσε ότι δυστυχώς η «επιχειρηματικότητα τελεί υπό διωγμό»: συνελήφθη για χρέη προς το ΙΚΑ και θα δικαστεί ο Νίκος Ταβουλάρης, «αφεντικό» των Ναυπηγείων Ελευσίνας και Σύρου (Νεωρί­ου). Κατηγορείται ότι τα Ναυπηγεία Ελευσίνας δεν κατέβαλαν εισφορές που αγγίζουν το ποσό του 1,4 εκατ. ευρώ. Αίσχος! Σε μια «κανονική ευ­ρωπαϊκή χώρα» κι όχι εκδοχή «σοβιετικού μο­ντέλου» όπως ήταν η Ελλάδα από το 1974 έως το σωτήριο μνημονιακό 2010...

(τα λέ­με καλά, κύριε Άδωνη ή κύριε Λοβέρ­δε;) τέτοια μεγέθη θα έδιναν το μέτρο της οικονομικής «ευελιξίας». Θα συ­νιστούσαν λόγο να επαινεθεί το ένστι­κτο οικονομικής επιβίωσης όχι να δι­ασύρονται υγιείς επιχειρηματίες. Αλ­λά, τι τα θέλετε; Δεν θα γίνουμε ποτέ κανονικό κράτος…

Αφήστε το άλλο: το «στρίμωγμα» του κ. Ταβουλάρη αίρει και την πο­λυπόθητη «συνέχεια του κράτους». Σφάλλουν όσοι τυχόν νομίζουν ότι αυτή η ιερή «συνέχεια» αφορά μόνο τις σχέσεις της χώρας με τους δανει­στές της. Ασυγχώρητο λάθος. Υπάρ­χει και το εσωτερικό μέτωπο – και είναι σοβαρότατο. Εκτός από τους εταίρους εξωτερικού υπάρχουν και οι μεγάλες εταιρείες εσωτερικού. Ε, δεν γίνεται το ανεύθυνο ελληνι­κό κράτος να δίνει τέτοια δείγματα γραφής, τώ­ρα, εννέα μόλις μήνες αφότου κατατέθηκε η πε­ρίφημη «ταβουλάρειος» τροπολογία…

Τι; Την ξεχάσατε; Υπενθυμίζουμε: επρόκειτο για την πρώτη τροπολογία την οποία κατέθεσε η κυβέρνηση έπειτα από τις ευρωεκλογές του Μα­ΐου 2014. Με αυτήν τα Ναυπηγεία Σύρου εξαι­ρέθηκαν από την υποχρέωση καταβολής ληξι­πρόθεσμων ασφαλιστικών εισφορών. Ταυτοχρό­νως, ανεστάλη η λήψη αναγκαστικών μέτρων σε όλες τις επιχειρήσεις του ναυπηγικού τομέα. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του capital.gr, η ρύθμι­ση εκείνη προκαλούσε στα ασφαλιστικά ταμεία ζημιά 12,5 εκατομμυρίων ευρώ, εκ των οποίων τα 7,5 προέκυπταν «από το ευνοϊκό καθεστώς είσπραξης των ληξιπρόθεσμων οφειλών για τα Ναυπηγεία Σύρου».

Η τροπολογία εκείνη έφερε την υπο­γραφή των τότε υπουργών Οικονομικών (Στουρνάρα), Εργασίας (Βρούτση) και Δι­καιοσύνης (Αθανασίου). Πού είχε εντα­χθεί; Στο νομοσχέδιο «για την καταπολέ­μηση της σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης παιδιών και της παιδικής πορνογραφίας». ΟΚ, η έννοια «δημόσιο συμφέρον» είναι παμπάλαια και μόνο σε παιδί δεν παραπέμπει, αλλά ο αδυσώπη­τος βιασμός της υπό μία έννοια καθιστούσε συμ­βατή την ένταξη της συγκεκριμένης τροπολογί­ας στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο.

Συγγνώμη, παρασυρθήκαμε από τα κλι­σέ των απομειναριών του «σοβιετικού μοντέ­λου»… Συνερχόμαστε και συνεχίζουμε: τι συνέ­βη στον απόηχο της τροπολογίας; «Πάρτι» χο­λής και μικρότητας… Θυμήθηκαν διάφοροι «σο­βιετοπρεπείς» ότι ο Ν. Ταβουλάρης είχε διατε­λέσει διευθυντής της αλήστου μνήμης Πολιτι­κής Άνοιξης, του κόμματος το οποίο είχε ιδρύ­σει ο Αντ. Σαμαράς το 1993. Θυμήθηκαν και ισχυρίστηκαν ότι ο Σαμαράς έκανε μεγάλη εξυ­πηρέτηση σε έναν πολιτικό φίλο και παλιό πο­λιτικό συνεργάτη.

Κακοήθειες! Πολλαπλές, μάλιστα. Διότι, πρώτον, ο πολιτικός ανήρ που διευκολύνει κά­ποιον παλιό φίλο ή συνεργάτη ο οποίος δεν του είναι πλέον χρήσιμος από κομματικής ή πολιτι­κής πλευράς τιμά την ανιδιοτελή πλευρά του δη­μόσιου βίου. Ως εκ τούτου θα έπρεπε να επαι­νεθεί κι όχι να επικριθεί ο τότε πρωθυπουργός – αλλά πού να το καταλάβουν αυτό οι μεμψίμοι­ροι λαϊκιστές.

Δεύτερον, η γενική οικονομική γραμμή πλεύ­σης της κυβέρνησης Σαμαροβενιζέλου στόχευσε καθαρότατα στην απαλλαγή του «υψηλού» επι­χειρηματικού κόσμου από τέτοια βαρίδια που έπλητταν την ανταγωνιστικότητα. Αν τώρα κά­ποιοι επωφελήθηκαν περισσότερο ή ταχύτερα από τους άλλους, αυτό δεν είναι λόγος να ρίξου­με αναθέματα στην κυβέρνηση των Σαμαροβε­νιζέλων. Εάν δεν την αποκαθήλωνε ο ανώρι­μος λαός, θα είχαμε την ευκαιρία να κρίνουμε, στο τέλος της τετραετίας κατά πόσο οι Σαμαρο­βενιζέλοι θα είχαν μοιράσει δικαίως την «πίτα», στο μεγάλο παιχνίδι της αναδιανομής πλούτου υπέρ των «άνω διαζωμάτων» της κοινωνίας (σό­ρι, μας παρέσυραν πάλι τα αιώνια στερεότυπα του λαϊκισμού).

Αλήθεια, χάθηκε εντελώς ο σεβασμός σε αυ­τόν τον τόπο; Από το 1963 ο Ν. Ταβουλάρης ασχολείται με διυλιστήρια και ναυπηγεία. Τώρα θα «τραβιέται» για 1,4 ή για μερικά ψωρο- εκα­τομμύρια ευρώ οφειλών στο ΙΚΑ; Και ποιο θα είναι, παρακαλώ, το παράπλευρο πρακτικό απο­τέλεσμα; Να υπονομευθεί η ευγενική εκστρα­τεία που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια, με τη συγκινητική αρωγή των περισσότερων ΜΜΕ…

Τι φταίει για το χάλι των ασφαλιστικών ταμεί­ων; Μερικές χιλιάδες «συνταξιούχοι-μαϊμού» και φυσικά η… μακροζωία μας. Σχεδόν εξαφα­νίστηκε από τις σταχυολογήσεις αιτίων και υπαι­τίων το «έπος» του PSI, δηλαδή ο αφανισμός του 75% των αποθεματικών. Κοντεύουμε να ξε­χάσουμε τι σημαίνουν (και) για τα ταμεία οι αν­θρωποθάλασσες των ανέργων και οι καταβυθί­σεις των μισθών. Τα λίγο πιο μακρινά «παρα­γράφηκαν» ήδη. Ο χρηματιστηριακός τζόγος με τα αποθεματικά, τα δομημένα ομόλογα, η άτυ­πη αναγόρευση της μαύρης εργασίας σε… ανα­πτυξιακό μέτρο, από τον καιρό του «εκσυγχρο­νιστή» Σημίτη και της «ισχυρής Ελλάδας». Κι εκεί που όλα αυτά είχαν θαφτεί μια χαρά, εκεί που η αποφυγή καταβολής εισφορών ταυτίστη­κε με την εικόνα ενός απεγνωσμένου, μικρομε­σαίου μαγαζάτορα, να σου η δίωξη Ταβουλά­ρη. Να σου πάλι στο προσκήνιο το αιώνιο θέμα «ασφαλιστικά ταμεία και επιχειρηματικότητα με­γάλου κυβισμού». Ε, αυτό προφανώς εγκυμο­νεί τον κίνδυνο της αντεπίθεσης των αντιλήψε­ων «του τελευταίου σοβιετικού μοντέλου». Εί­ναι σαν να μπαίνει το θωρηκτό Πο­τέμκιν στο Νεώριο ή την Ελευσίνα! Όχι για επισκευές αλλά για ιδεολογι­κές μαγκιές…

Αντί επιλόγου – και… στα σοβαρά: «Μα η βαριά βιομηχανία μαστίζε­ται από την κρίση». Ασφαλώς. Μόνο που σε αυτή την υπόθεση δεν υπάρ­χουν μόνο οι κρατικές παραγγελίες, οι οποίες αναμένονταν αλλά δεν έγι­ναν. Υπάρχει και το όλο «πακέτο» των επιχειρηματικών σχεδίων, προτεραιο­τήτων, χειρισμών, συνεργασιών. Δεν αξιολογείται άραγε αυτό;

Όποιος «σκάψει» λίγο βαθύτερα στο χρόνο και την εγχώρια επιχειρη­ματική ιστορία, θα διαπιστώσει πόσο εύκολα τα «ιερά τέρατα» της ελληνι­κής οικονομικής ελίτ συνήθιζαν να σηκώνουν ψηλά τα χέρια, όταν κάποια διεθνής κρίση έκα­νε τα πράγματα δυσκολότερα. Αυτό ίσχυε σε όλη τη βαριά βιομηχανία, αλλά και στη ναυπηγοεπι­σκευαστική, ειδικότερα. Παράδειγμα: το ωστικό κύμα της κρίσης του 1973-1974 πίεσε τα ευρω­παϊκά ναυπηγεία και κατέστησε «επιθετικότερα» εκείνα της ΝΑ Ασίας. Αφελώς ανέμεναν πολλοί (μεταξύ τους και πολιτικοί) ότι τα «μεγάλα κεφά­λια» της ελληνικής επιχειρηματικότητας θα ανα­συγκροτούσαν τον κλάδο. Αμ δε… Ο Νιάρχος, ο οποίος είχε φτιάξει από τη δεκαετία του 1950 την αυτοκρατορία του χάρη στις απίστευτες φο­ροαπαλλαγές και το όλο καθεστώς της κρατι­κοδίαιτης επιχειρηματικότητας, δεν «χάλασε τη ζαχαρένια του»: προσανατολίστηκε στα άλογα, στα ξενοδοχεία της Φλόριντα και τα παιχνίδια με τον χρυσό. Στο τέλος της δεκαετίας του 1970 ο όμιλος Γουλανδρή εγκατέλειψε το Ναυ­πηγείο του Νεωρίου, όπως ακριβώς άλ­λοι αστέρες της βαριάς βιομηχανίας και μεταλλουργίας, καλομαθημένοι έως τότε από τη διαρκή τραπεζική – κρατική ενίσχυ­ση, άφηναν τα εργοστάσιά τους να κατα­ντήσουν κουφάρια και να περάσουν ως «προβληματικές επιχειρήσεις» στα χέρια του Δημοσίου.

Όσοι, πάλι, δεν έχουν διάθεση για ιστο­ρικές, διδακτικές αναδρομές, μπορούν να περιοριστούν στην τρέχουσα υπόθεση Ταβουλά­ρη – χρεών στο ΙΚΑ. Ποιος ξέρει, ίσως ο ηλικιω­μένος επιχειρηματίας θα μπορούσε να εμπνευ­στεί από την υπερασπιστική γραμμή, την οποία είχε χαράξει για τον εαυτό του τον Δεκέμβριο του 2007 ο Βασίλης Μαγγίνας, τότε υπουργός Απασχόλησης: στο εξοχικό του βρέθηκαν ανα­σφάλιστοι αλλοδαποί εργάτες κι εκείνος ισχυρί­στηκε ότι απλώς τους φιλοξενούσε. Φανταζόμα­στε ότι ο Ν. Ταβουλάρης μπορεί να πει ότι θεω­ρεί τα δυο Ναυπηγεία «σπίτια» του, τόσα χρό­νια που τα διοικεί. Άρα, με λίγη καλή θέληση, το προσωπικό εκλαμβάνεται ευκόλως ως «ομάς μονίμως φιλοξενούμενων». Κρίμα, λείπει ένας Αθανασίου κι ένας Βρούτσης που θα μπορού­σαν να το κατοχυρώσουν και σε τροπολογία…

Tου Διονύση Ελευθεράτου από prin