Διαγραφή του χρέους τώρα!

Λύση στον γόρδιο δεσμό που δημιουργούν οι Ευρωπαίοι με τους εκβιασμούς και τα  τελεσίγραφά τους, όπως περίτρανα φάνηκε με την στάση τους στο Γιούρογκρουπ την Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου, επιχειρεί να δώσει η Πρωτοβουλία που συγκροτήθηκε με στόχο την Διαγραφή του Χρέους Τώρα, όπως άλλωστε ονομάστηκε. Η πρωτοβουλία που επωαζόταν καιρό τώρα μεταξύ οικονομολόγων, νομικών, πανεπιστημιακών και κοινωνικών αγωνιστών συγκέντρωσε από την πρώτη μέρα που έκανε την δημόσια εμφάνισή της την αποδοχή και στήριξη σημαντικών διανοουμένων και αγωνιστών, που τα τελευταία πέντε χρόνια από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους έχουν πρωτοστατήσει...

στην μάχη κατά των Μνημονίων.

Ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε: Τους πρώην πρυτάνεις: Μαρία Νεγρεπόντη Δελιβάνη και Θεοδόση Πελεγρίνη. Τους πανεπιστημιακούς: Π. Ρηγοπούλου, Γ. Ανδρεάδη, Μ. Νικολακάκη, Σπ. Μαρκέτο, Μ. Ζέρβα, Γ. Μανιάτη, Σοφία και Μαρία Αντωνοπούλου, Σπ. Σακελαρόπουλο. Τους καλλιτέχνες: Σπ. Γραμμένο, Κ. Γέρου, Κ. Ρηγόπουλο. Κ. Κατζουράκη. Τους δημοσιογράφους: Ν. Ιγγλέση, Ά. Χατζηστεφάνου, Πιτσιρίκο. Τους οικονομολόγους: Χρ. Τασιάκο, Β. Γάτσιο, Κ. Κουτσομπίνα. Τους νομικούς Δ. Σαραφιανό, Στ. Τσίπρα. Τους συνδικαλιστές: Θ. Μπαλασόπουλο (ΠΟΕ-ΟΤΑ), Π. Παπανικολάου (ΕΙΝΑΠ), Π. Αντωνόπουλο (ΑΔΕΔΥ), Σπανού Δ. και πολλούς άλλους. Επίσης, σημαντικές ήταν κι οι υπογραφές καθηγητών από το εξωτερικό από Ισλανδία και Μεξικό μέχρι Αγγλία και Ιταλία που υπέγραψαν την διακήρυξη. Τη σημαντικότερη ωστόσο ώθηση την έχουν δώσει οι πολλές εκατοντάδες υπογραφές απλών ανθρώπων που με αυτό τον τρόπο στηρίζουν το αίτημα διαγραφής του χρέους.

Όρος για την ανατροπή της λιτότητας

Στο κείμενο των υπογραφών (που βρίσκεται αναρτημένο στη διεύθυνση https://cancelgreekdebtnow.wordpress.com/ ενώ ήδη έχει μεταφραστεί και κυκλοφορεί στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα τούρκικα) κατ’ αρχάς τονίζεται η κοινωνική ανάγκη της διαγραφής του χρέους. Αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Η άμεση παύση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, μέσα από την καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, και η διαγραφή του στη συνέχεια επιβάλλεται προκειμένου να δημιουργηθεί ο απαραίτητος δημοσιονομικός χώρος που θα επιτρέψει την άσκηση της αναγκαίας κοινωνικής πολιτικής για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου του λαού και θα κάνει πράξη το στόχο της ανατροπής της λιτότητας. Η συνέχιση της εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους (στο πλαίσιο του οποίου για το τρέχον έτος προβλέπεται η καταβολή 5,88 δισ. ευρώ για τόκους και η λήξη χρέους ύψους 16 δισ. ευρώ) σημαίνει ότι: η συντριπτική πλειοψηφία των ανέργων, που φθάνει  ακόμη και το 82%, θα συνεχίσει να μην παίρνει επίδομα ανεργίας, οι απαραίτητες προσλήψεις και χρηματοδοτήσεις στους τομείς υγείας, παιδείας, κοινωνικής ασφάλισης και πολιτισμού θα αποτελούν μακρινό όνειρο, η αναγκαία υλοποίηση ενός γενναίου Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων παραπέμπεται στο αόριστο μέλλον».

Στο ιδρυτικό κείμενο της κίνησης Διαγραφή του Χρέους Τώρα αναφέρεται στη συνέχεια ο τρόπος που πρέπει να γίνει η διαγραφή του χρέους: «Η διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους ή θα είναι μονομερής, στη βάση των δικαιωμάτων που διατηρεί κάθε ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος ή θα είναι σε βάρος του ελληνικού λαού. Η εμπειρία από το ελληνικό πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων του 2012 (PSI+) ύψους 106 δισ. ευρώ (σύμφωνα με την ΤτΕ) καταδεικνύει ότι αυστηρή προϋπόθεση για να σημάνει ουσιαστική ελάφρυνση μια διαγραφή χρέους είναι να έχει σχεδιαστεί σε βάρος των πιστωτών, και να υλοποιηθεί παρά και ενάντια στη θέλησή τους. Το ίδιο συμπέρασμα υπογραμμίζει κι η πρόσφατη εμπειρία άλλων χωρών (Αργεντινή, Ισημερινός, Ρωσία, Ισλανδία) που παρά τις διαφορές τους διέγραψαν μονομερώς μέρος έστω των χρεών τους».

Εκτενής αναφορά στο κείμενο γίνεται στη συνέχεια και στα μέσα που παρέχει το διεθνές δίκαιο ώστε η διαγραφή του χρέους να θωρακισθεί και να μην αμφισβητηθεί: «Η αναγκαία διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους μπορεί να αιτιολογηθεί, να θωρακισθεί από διεθνείς προσφυγές και να στηριχτεί στη βάση: Πρώτο, της επίκλησης της κατάστασης έκτακτης ανάγκης και της συντελεσθείσας ανθρωπιστικής καταστροφής από το 2010 ως το 2014, λόγω της ανόδου της ανεργίας (27%), της πτώσης μισθών και συντάξεων (40% κατά μέσο όρο μεταξύ 2010-2014), της μαζικής μετανάστευσης (άνω των 100.000 νέων), των μαζικών αυτοκτονιών (τουλάχιστον 5.000 από το 2011 λόγω οικονομικών προβλημάτων), κ.λπ. Δεύτερο, του λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους από ανεξάρτητη διεθνή επιτροπή ελεγχόμενη από την κοινωνία και τους φορείς της, δεδομένου ότι ειδικά το τμήμα του ελλ. χρέους που οφείλεται στην Τρόικα είναι καταφανώς απεχθές: Το 92% των δόσεων (232 δισ. σε 252 δισ. ευρώ) επιστράφηκαν ξανά στους δανειστές ή δόθηκαν στις τράπεζες, οι δανειστές ήξεραν ότι τα χρήματα των δανείων δεν εξυπηρετούσαν τις ανάγκες του ελληνικού λαού, ενώ  οι κυβερνήσεις που υπέγραψαν τις δύο δανειακές συμβάσεις δεν είχαν καμιά νομιμοποίηση να αναλάβουν τέτοιο χρέος στο όνομα του ελληνικού λαού. Τρίτο, λόγω των ευθυνών που έχουν οι ίδιοι οι δανειστές για την εκτίναξη του χρέους το οποίο από 299 δισ. ευρώ (115% του ΑΕΠ) τον Σεπτέμβριο του 2009 εκτινάχθηκε στα 324 δισ. (180% του ΑΕΠ). Τέταρτο, ως μια μορφή συμψηφισμού με τα χρέη της Γερμανίας από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (αποζημιώσεις, επανορθώσεις, αναγκαστικό δάνειο, κλπ) που, σύμφωνα με αξιόπιστες διεθνείς εκτιμήσεις, ξεπερνούν το 1 τρισ. ευρώ. Πέμπτο, της πρόσφατης απόφασης της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (9/2014), κατόπιν πρότασης της Αργεντινής, που αποδοκιμάζει το σημερινό απορρυθμισμένο πλαίσιο λειτουργίας της αγοράς ομολόγων και ζητά την προστασία των κυρίαρχων κρατών από τα «αρπακτικά κεφάλαια» («vulture funds»)».

Μόνο οι ελίτ θα ζημιωθούν

Στο κείμενο της πρωτοβουλίας Διαγραφή του Χρέους Τώρα ξεκαθαρίζεται ότι «η αναγκαία διαγραφή του χρέους δεν στρέφεται κατά των ευρωπαϊκών λαών, όπως λέγεται συχνά σε μια προσπάθεια να παραιτηθούμε από το αίτημα της διαγραφής. Τα δάνεια προς την Ελλάδα (όπως επίσης και τις άλλες χώρες που δανειοδοτήθηκαν στο πλαίσιο του μηχανισμού, πχ Κύπρος, Πορτογαλία, Ιρλανδία) δεν «έσωσαν» τον ελληνικό λαό, αλλά τις τράπεζες και τις οικονομικές ελίτ, που πραγματικά διασώθηκαν. Οι λαοί της Ευρώπης αποτέλεσαν την ανθρώπινη ασπίδα που χρησιμοποίησαν ΕΕ, ΔΝΤ και κυβερνήσεις για να αποκρύψουν την διάσωση των τραπεζών, που μόνο στην περίπτωση της Ελλάδας στοίχισε 211 δισ. ευρώ. Οι λαοί της Ευρώπης, άλλωστε, ποτέ δεν ρωτήθηκαν αν θέλουν να συμμετάσχουν στην διάσωση των τραπεζών»!

Η ιδρυτική διακήρυξη της κίνησης, τέλος, δεν προσπερνάει καθόλου και το ερώτημα που τίθεται σχεδόν πάντα όποτε ανοίγει η συζήτηση για την διαγραφή του χρέους, τις συνέπειες σε σχέση με την συμμετοχή μας στην ευρωζώνη και την ΕΕ: «Η αμφισβήτηση των συμφερόντων των «θεσμικών» πιστωτών (ΕΕ και ΔΝΤ) που με την διαγραφή του χρέους θα κληθούν να πληρώσουν την κρίση που δημιούργησαν, προϋποθέτει απειθαρχία και οδηγεί σε ρήξη με την ευρωζώνη και την ΕΕ. Ακόμη κι έτσι: Το μακροχρόνιο οικονομικό όφελος που θα προκύψει από τη μονομερή διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους θα είναι μεγαλύτερο από το βραχυπρόθεσμο κόστος εξόδου. Ο χαμένος του Grexit δεν είναι η Ελλάδα, όπως επαναλαμβάνεται στο πλαίσιο μιας ιδεολογικής τρομοκρατίας, αλλά η Γερμανία και το ευρώ. Η δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης βιομηχανικής πολιτικής με μαζικές επενδύσεις σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας, χωρίς τις δεσμεύσεις των οδηγιών της ΕΕ, θα επιτρέψει την ταχεία ανάπτυξη της οικονομίας και την δραστική μείωση της ανεργίας, μαζί με μέτρα όπως η μείωση των ωρών εργασίας κι η κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Η ακύρωση των δεσμεύσεων της ΕΕ για αιώνια λιτότητα, μέσω των προβλέψεων της οικονομικής διακυβέρνησης και του δημοσιονομικού συμφώνου για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, θα επιτρέψει την αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου. Η ανατροπή του περιορισμένης κυριαρχίας στο διηνεκές που επιβάλλουν Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη και Δ’ Ράιχ, μεταξύ άλλων και με τον κανονισμό 472/2013 αρ. 14 που προβλέπει ευρω-επιτήρηση μέχρι την αποπληρωμή του 75% των δανείων, θα επιτρέψει στον λαό να επανακτήσει τα κυριαρχικά και ανθρώπινα δικαιώματα του».

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ, (Επίκαιρα, 19-24/2/2015)