Εισπρακτική εταιρεία "Η Ευρώπη"

Με ποιους διαπραγματεύεται αυτή η κυβέρνηση? Τι ειναι αυτοί οι άνθρωποι που παρελάζουν καθημερινά από τους δέκτες της τιβούλας, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, στους εφιάλτες εκατομυρίων ελλήνων? Τι περισσότερο είναι από υπάλληλοι εισπρακτικών εταιρειών που έχουν προσλάβει οι τραπεζίτες για να τακτοποιήσουν τους "κακούς οφειλέτες"? Δεν χρειάζεται κανείς να κάνει πολύπλοκες σκέψεις, να προσπαθήσει να κατανοήσει δυσνόητους οικονομικούς όρους και μεγέθη. Γνωρίζετε όλοι πολύ καλά τι σημαίνει να χρωστάς σε τράπεζα, να είσαι στο κόκκινο, στο Τειρεσία. Πως είναι...

η ζωή ενός "κακού" δανειολήπτη? ΚΟΛΑΣΗ. Σε παίρνουν τηλέφωνο ότι ώρα τους καπνίσει, βάζουν μπρος αισχρούς εκβιασμούς, στέλνουν φιρμάνια για κατασχέσεις, ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ, ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΝ ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΣ ΤΟ ΧΡΕΟΣ, του ενδιαφέρει να εισπράξουν, να σε ταπεινώσουν αν δεν υπακούσεις, να σε εκβιάσουν με κάθε τρόπο νόμιμο και μη.

Η Ελλάδα είναι ένας δανειολήπτης που δεν μπορεί να τακτοποιήσει το χρέος της, απέναντι σε μια αδίστακτη εισπρακτική εταιρεία. Το ζήτημα είναι πως ενώ στη καθημερινότητα μας γνωρίζουμε τι λάθος κάναμε στην οικονομική μας διαχείριση, στους χειρισμούς μας και καταλήξαμε στα δόντια μιας εισπρακτικής, στη περίπτωση της πατρίδας μας ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΣΙ ΧΡΕΩΜΕΝΟΙ. Γι΄αυτό κι έγινε σύνθημα εύκολο στα μάτια αυτών των αρπακτικών, αυτό που εμείς τους δώσαμε σαν δικαιολογία "μαζί τα φάγαμε" Ποτίσανε το μυαλό των λαών τους μ΄αυτό το σύνθημα. Να μπει καλά μέσα στο μυαλό τους πως ένας λαός άθλιος, σπάταλος, τεμπέλης, λαμόγιο "τα έφαγαν όλοι μαζί". Οι ίδιοι που θέριεψαν το ρουσφέτι, τη πελατειοκρατία, την αργομισθία, τη πονηριά και τη λαμογιά, οι ίδιοι που μετέτρεψαν αυτό το αίσχος σε απόλυτη φιλοσοφία ενός λαού, που του πέταξαν στη μούρη χρηματιστήρια, κάρτες, δάνεια, διορισμούς, πάρε μάγκα νάχεις, δώστα όλα, και στα πέντε που έδιναν έτρωγαν χίλια, δώσανε στο τέλος της πλάνης , αυτό τον ίδιο λαό που τους διόρισε,  στα θηρία, δείχοντας τον με το δάχτυλο σαν κατάπτυστο.

Η απάτη είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Από τα πιο μικρά που έγιναν σ΄αυτό το τόπο μέχρι τα πιο μεγάλα. Από τις μίζες των δισεκατομυρίων μέχρι το εορτοδάνιο κάποιου  που σαν ανεγκέφαλος νόμιζε πως του το κάνει δώρο η τράπεζα. Από τα λεφτά που χάθηκαν από επιδοτήσεις, ταμεία, κρατική περιουσία, μέχρι τα περίφημα κομποδεμάτα κάτω από τα στρώματα της γιαγιάς που κατέληξαν σε εταιρείες μαϊμούδες σε ένα στημένο παιχνίδι στο χρηματηστήριο. Το ζήτημα είναι πως από το όλοι μαζί τα φάγαμε, οι ανόητοι πολίτες που κυμάτιζαν εκστασιασμένοι τα σημαιάκια από τα ινδάλματα του "πάρτα όλα", βρέθηκαν χρεωμένοι, εξευτελισμένοι, εξαθλιωμένοι να τα χρωστάνε ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΟΙ. Οι άλλοι που ούτε πτώχευσαν, ούτε πείνασαν, ούτε έμειναν άστεγοι, ούτε φόρεσαν το μπουφάν για να κοιμούνται τα βράδυα. Με περίσσιο θράσος δεν χρωστάνε τίποτα, δεν ξέρουν τίποτα, είναι αηδιασμένοι και τσαντισμένοι μ΄αυτό το παλιολαό που όχι μόνο ήταν τόσο πολύ λαμόγιο, αλλά και τώρα δεν θέλει να πληρώσει, να εξυπηρετήσει την εισπρακτική που λέγεται Ευρώπη, και που κουνάει το δάχτυλο εκβιαστικά πάνω στις ζωές τους.

Το χειρότερο από όλα είναι πως όλοι κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσα σε εκατομμύρια σκλαβωμένους που δεν έχουν πια καμιά ελπίδα για το αύριο εκτός από το να φωνάξουν ένα ΦΤΑΝΕΙ ΩΣ ΕΔΩ. Κι αυτό το φτάνει ως εδώ, την απαίτηση να πέσει φως επι τέλους πως καταλήξαμε εδώ που είμαστε τώρα, ποιοι φταίνε, τη τιμωρία των ενόχων, τον έλεγχο του χρέους, το δικαίωμα για ζωή, για μια ελπίδα, για ένα όνειρο για το αύριο, την θεωρούν θράσος οι εισπράκτορες. Προωθούν στους υπόλοιπους λαούς την ιδέα πως αυτά είναι ΘΡΑΣΟΣ, ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ.  Προωθούν στους υπόλοιπους λαούς πως οι έλληνες δεν έχουν μπέσα. Και στην εσωτερική κατανάλωση προωθούν τη τρομοκρατία πως οι θυσίες θα πάνε χαμένες, η ζωή θα γίνει ακόμα πιο άθλια, θα πέσει ο ουρανός και θα μας κάψει αν ... ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ.

Και το κάνουν αυτό γιατί ποντάρουν σ΄εκείνο το κομμάτι του λαού που κλαίει για τα λίγα εναπομείνοντα λεφτουδάκια, για τη δουλίτσα που έχει ακόμα, για το φαγάκι, για τη φωλίτσα που έχει κουρνιάσει. Ποντάρουν στο ένστικτο του φιλοτομαρισμού, του  εγώ να έχω τη ζωούλα μου κι ας πάνε να πνιγούνε όλοι οι υπόλοιποι, Ποντάρουν σ΄εκείνους που φοβισμένα ανθρωπάκια στο μικρόκοσμο τους ικετεύουν να μην τους πάρει κανείς τη ζωούλα τους, και στους άλλους που τζογάρουν δυνατά , μνημονιακά για να τρώνε με δέκα μασέλες.

Οσοι λοιπόν δεν είναι φοβισμένοι νοικοκυρούληδες, ή δεν έχουν κέρδη από μνημονιακό τζόγο, ας αναλογιστούν, τι θα έκαναν αν μια εισπρακτική τους ανάγκαζε να κόψουν το φαί από τα παιδιά τους για να πληρώνουν το χρέος? Τι θα έκαναν αν ερχόταν ο κλητήρας απειλιτικά και τους ξεφτύλιζε σ΄ολη τη γειτονιά? Τι θα έκαναν αν κάποιος τους εκβίαζε και τους απειλούσε από τα τηλέφωνα λέγοντας πως αν δεν πληρώσεις θα σε λιώσω. Θα σκύβανε το κεφάλι ταπεινωμένοι και θα ζητάγανε έλεος? Θα ανακοινώναν στην οικογένεια πως θα πεινάστε, θα δυστυχήσετε, θα εξαθλιωθείτε αλλά θα πλήρωσουμε τη δόση? Για να κερδίσουν το βραβείο του καλοπληρωτή στη τράπεζα? Μήπως  υπάρχει και η λύση να παει κανείς σ΄ενα δικαστήριο και να πει κοίτα όταν πήρα το δάνειο ήμουν έτσι και είχα κάνει αυτό το πρόγραμμα, Μετά έμεινα άνεργος, ή αρρώστησα, η έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου και δεν έχω μία. Θέλω διακανονισμό ή δεν υπάρχει περίπτωση να πληρώσω μία. Κι αν τίποτα δεν γινόταν από αυτά,  μήπως θάλεγε στην οικόγενεια του,  θάρρος θα περάσουμε πολύ δύσκολες στιγμές, μπορεί να μας πάρουν και το σπίτι, αλλά θα ξανασταθούμε στα πόδια μας, θα βάλουμε δύναμη, θάρρρος, τις ικανοτητές μας μπρος και  θα ζήσουμε ξανά. Δε πειράζει ας μετακομίσουμε από το ωραίο σπίτι μας σ΄ενα υπόγειο, ας περιορίσουμε ότι είχαμε μάθει και να ξεκινήσουμε από την αρχή, ας κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας και την ελευθερία μας χωρίς να μας εκβιάζει κανένας.

Ξέρετε τι κάνει μια τράπεζα σε κάποιον που δεν έχει τίποτα πια να πάρει? Σε κάποιον που θα έχει τσεκάρει πως ότι και να του κάνει δεν έχει μία να πάρει? Ξέρετε τι κάνει μια εισπρακτική όταν τσεκάρει πως απέναντι έχει κάποιον που δεν χαμπαριάζει κανέναν εκβιασμό, που δεν μπορεί να τον τρομοκρατήσει και που είναι αποφασισμένος να μην δώσει μία,  ακόμα κι αν τον απειλήσουν πως θα τον χώσουν μέσα?

Ξέρετε τι κάνει? ΤΙΠΟΤΑ. Προχωράει να βρει το επόμενο θύμα, κι αυτόν τον αποκλείει από κάθε δυνατότητα μελλοντικού δανεισμού, τον αποκλείει από όλο το σύστημα, τον βάζει στο κόκκινο για όλη του τη ζωή, του στερεί κάθε δικαίωμα να είναι μέρος ενός συγκεκριμένου συστήματος. Αυτό κάνει. Κι εκείνος τι κάνει? Θα ζήσει βρίσκοντας τρόπους να επιβιώσει και να στήσει το ανάστημά του χωρίς να έχει την ανάγκη αυτού του συστήματος (ΚΙ ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ, ΣΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ) ή θα χαθεί απελπισμένος και φουκαριάρης ξεχασμένος από όλους.  Το να μην υποκύψει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα σε εκβιασμούς, σε απειλές δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει.  Κάθε άνθρωπος ή λαός σ΄αυτό το πλανήτη μπορεί να σηκώσει το ανάστημα όσο ψηλά θέλει. Το πρόβλημα είναι κατά πόσο είναι ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ.  Ο φόβος του τι θα συμβεί αν π.χ. πτωχεύσουμε δεν έχει να κάνει με τίποτα άλλο αλλά με το πόσο έτοιμοι είμαστε να ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ.

Οσοι εκβιάζουν ένα λαό, για να μην χάσουν τα κέρδη τους, για να συνεχίσουν να τζογάρουν και να αυγατίζουν το πλούτο τους, για να νοιώθουν κυρίαρχοι και ηγέτες πάνω στην αποικία τους, ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ έχουν. Πως ο συγκεκριμένος λαός, της συγκεκριμένης αποικίας ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΑ ΚΟΤΣΙΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ, τη συνέχεια του ΟΧΙ. Ποντάρουν να γίνει παράδειγμα εκφοβισμού για τους υπόλοιπους. Γιατί στο πόλεμο, στη γερμανική κατοχή, κρεμάγανε στα χωριά εκατό στη πλατεία μπροστά στους έντρομους κατοικους κάθε φορά που μια αντιστασιακή ομάδα είχε τους είχε "πειράξει"ακόμα σκοτώντας κι έναν δικό τους? Για να προειδοποιήσουν τους υπόλοιπους πως έτσι θα συμβεί και σ΄αυτούς ΑΝ ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ.  Κι αν οι υπόλοιποι τους έγραφαν?

Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή στη πατρίδα μας δεν είναι να μετρήσουμε πόσους Λεωνίδες με τους τριακόσιους έχουμε αλλά πόσους εφιάλτες.  Γιατί ένας  και είδατε τι έγινε.  Το πρόβλημα δεν είναι να μετρήσουμε πόσους αντιστασιακούς έχουμε αλλά πόσους δοσίλογους. Αυτό αναρωτιόμαστε ο ένας κοιτάζοντας τον άλλον. Τι είμαστε άραγε? Πόσοι βολεμένοι και πόσοι αβόλευτοι? Πόσοι διατεθειμένοι να αντέξουμε και πόσοι σφάξε με αγά μου ν΄αγιάσω? Πόσοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα και πόσοι τη περνάνε μια χαρά ακόμα? Για πόσους είναι αξία η εθνική περηφάνεια και για πόσους το σπιτάκι τους και το φαγάκι τους?

Γιατί ας αφήσουμε τα παραμύθια. Καμιά τράπεζα δεν θα πει ποτέ σε ένα που λέει όχι, ωχ με φόβησες. Θα του αλλάξει τα πρέκια μέχρι να τον τσακίσει για να μη χάσει δεκάρα από τα λεφτά της. Θα τον εκβιάσει με κάθε δυνατό τρόπο, θα τον τρομοκρατήσει. Καμιά ευρώπη γερμανικής κυριαρχίας δεν θα πει ποτέ σε ένα λαό, έχεις δίκο υποχωρώ. Θα αποδείξει με κάθε τρόπο πως όποιος βγει από το μαντρί θα τον κατασπαράξει ο λύκος. Οποιαδήποτε κυβέρνηση σ΄αυτή εδώ τη μικρή και ταλαίπωρη πατρίδα, αποφασίσει να πει ΟΧΙ δεν έχει άλλο όπλο συμπαράστασης εκτός από έναν αποφασισμένο λαό.  Αν δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, ας μην παραμυθιαζόμαστε, κανείς δεν θα μας δωρίσει τίποτα, κανένας δεν θα τρομάξει.  Αν εμείς δεν, ας μη το ταλαιπωρούμε το θέμα, ας υποκύψουμε σιωπηλά στο ξεπούλημα.

Το ίδιο ισχύει και για τις κυβερνήσεις μας. Οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν είναι ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ στους σκοπούς και τις προθέσεις της, θα συνεχίσει να υπάρχει αν οι πολίτες που την ψήφισαν καταπιούν τις κωλοτούμπες, την υποκρισία, τις ψευτιές και δεν βγάλουν κιχ. Αλλιώς καμιά κυβέρνηση δεν μένει επάνω όταν φάει ομαδικό κράξιμο. Αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει εκτός κι αν είναι χούντα.

Αρα για οτιδήποτε μας επιφυλάξει το μέλλον.... διαλέχτε ποιο σενάριο θέλετε. Η υπέρτατη συνομοσιολγία αυτή τη στιγμή είναι ακβριώς εκείνη που λέει πως όλοι είμαστε έρμαια κάποιου, κάποιων, σε κάτι και είναι ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ να νομίζουμε πως μπορούμε να κάνουμε κάτι. Οργιάζουν τα σενάρια της νέας τάξης, των ιλουμινάτων, των στοών, του μάτριξ, της εικονικής πραγματικότητας, για να ακούγεται παντού, σε κάθε γωνιά πως είναι ΑΝΩΦΕΛΟ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Το μεγάλο κόλπο. Ο άνθρωπος που είναι συμπαντικό παράδοξο για το πως επιβίωσε εκατομύρια χρόνια κι είναι ακόμα εδώ... από τρομακτικές καταστροφές, από τρομακτικούς εχθρούς, από ανελέητους πολέμους, φριχτές πανδημίες, με ελάχιστα όπλα, μικρός ελάχιστος μπροστά σ΄ενα άπειρο άγνωστο σύμπαν, δεν έχει τώρα καμιά ελπίδα να επιβιώσει από δέκα χαρτογιακάδες.  Οτι πείτε.

Ο άνθρωπος δεν επιβιώνει ούτε επειδή έχει εξασφαλίσει το φαί, ούτε γιατί κρύβεται συνεχώς στη φωλιά του για να γλυτώσει πανικόβλητος. Επιβιώνει γιατί έχει ένα απίστευτο πείσμα και μια τρομερή εφευρετικότητα στο να βρίσκει τρόπους επιβίωσης. Υπάρχουν άνθρωποι που τα μνημονια και τους όρους τους τα γράφουν στη κυριολεξία στα ...... τους και είναι ακόμα εδώ, ζουν, ονειρεύονται, και προσθαθούν να επιβιώσουν "εκτός"  Με όποιο κόστος. Αυτό το κόστος είναι και το τίμημα της ελευθερίας. Εκείνης της ελευθερης βούλησης που όλοι προσπαθούν να μας πείσουν πως είναι παραμύθι και δεν υπάρχει.

Περπατάς στο δρόμο κάποια στιγμή και κάποιος σου χτυπάει τον ώμο. Ενα μικρό ανεπαίσθητο χτυπηματάκι. Και σου λέει.. διάλεξε. Κι επιλέγεις τόσο απλά. Αυτό ή το άλλο. Ενα μικρό χτύπημα τον ώμο κι όλα ξεκινάνε. Τόσο απλά.

Από Συνήθης Ύποπτος