To «λάθος»

Ας δούμε, έστω για χάρη μιας υποθετικής ανεξαρτησίας της σκέψης μας, τα πράγματα για μια στιγμή απλά και στεγνά.

Έχουμε μια χώρα που ο λαός της εξαρτήθηκε εξ΄αρχής από τον κρατικό μηχανισμό, εκτός από τους τυχάρπαστους και τους αετονύχηδες και ένα ελάχιστο ποσοστό πραγματικά δημιουργικών ανθρώπων που είτε ξενιτεύτηκαν, είτε πέρασαν τα σαράντα κύματα σε ένα καθεστώς εχθρικό, είτε με διώξεις από τους ίδιους τους κρατούντες, είτε με το φθόνο και την μικροψυχία μιας μίζερης...

και μνησίκακης κοινωνίας.

Έχουμε ένα λαό φουκαριάρη που έμαθε να τον κολακεύουν για να παραμένει εξαρτημένος και αδρανής. Μεγαλώνουμε σε ένα περιβάλλον με του κόσμου τις παθογένειες , μάλιστα έχουμε και την τύχη να αποκτήσουμε αν θέλουμε μια βαθύτερη αυτογνωσία ερχόμενοι σε επαφή με μια κληρονομιά βασικών πληροφοριών για τον άνθρωπο, επεξεργασμένη με τα ελκυστικά χαρακτηριστικά της τέχνης, (αρχαίο δράμα και ποίηση).

Είναι στιγμές που σκέφτομαι ότι η περιπλάνηση του Οδυσσέα ανάμεσα σε τέρατα και παγίδες δεν είναι παρά ένα αραχνούφαντο πέπλο που ίσα, ίσα σκεπάζει απόλυτα πραγματικές συνθήκες. Όμως οι ήρωες είχαν ψυχή και πρωτόγονη δύναμη ως αντιστάθμισμα της άγνοιάς τους και πια έχουμε περάσει στην εποχή που η άγνοια δεν έχει τίποτα το ηρωικό.

Έχουμε έναν λαό που συνέχεια εξιδανικεύει τα πάθη και τα λάθη του. Αναφέρεται σε ένα αριστερό ήθος του παρελθόντος επί παραδείγματι, παραβλέποντας πως διαπέρασε αυτό το αριστερό ήθος όλη η ανθρώπινη κακοδαιμονία, πως σύντροφοι και καλά, πούλησαν, «καθάρισαν», κάρφωσαν συντρόφους. Τον απόηχο τον απολαμβάνουμε σαν μοτίβο που επιστρέφει στις στενότερες διαστάσεις του σήμερα.

Υπερασπιζόμαστε θεωρητικά και ζούμε διαρκείς ιδεολογικές ρήξεις για όλα όσα αντιστρατευόμαστε με τις απλές καθημερινές μας πρακτικές. Και πια έχουμε μάθει άψογα την τεχνική της επιδίωξης των δικών μας συμφερόντων που σε πολλές περιπτώσεις είναι κατά βάθος η επιτακτική ανάγκη διαφοροποίησης συγκεχυμένη με την διαμετρικά αντίθετη της ανάγκη εξομοίωσης, στο όνομα μιας ιδέας που ποικίλει από το έθνος, μέχρι τους μετανάστες, έχοντας πάντα χαρακτηριστικά αλλοίωσης των πραγματικών δεδομένων μέσα από συμβολικές προεκτάσεις που τα παραποιούν.

Ελάχιστα πρακτικοί και ταυτόχρονα με δεσμευμένη τη φαντασία σε όσα κληρονομούμε , στα πατροπαράδοτα του καθενός, είτε αυτά είναι εθνικιστικά, είτε κομμουνιστικά. Συνεχίζουμε αυτοματικά τις ιστορίες κάποιων άλλων και η κριτική μας σκέψη, τις σπάνιες φορές που εμφανίζεται είναι κυρίως επίφαση για την ενδυνάμωση και πάλι των δικών μας προειλημμένων αποφάσεων. Και φυσικά το κοντέρ δεν μηδενίζει, δεν υπάρχει μόνο η συσσώρευση πλούτου, υπάρχει και η συσσώρευση νευρώσεων και ψυχοπάθειας.

Καταντήσαμε να φιλιώνουμε με βάση την συμφωνία των απόψεων, καταπατώντας το μυστήριο στις σχέσεις που δρούσε καταλυτικά για να μας γνωρίσει το διαφορετικό που μας αφορούσε.

Καταντήσαμε επαναστάτες για μια θέση στο δημόσιο. η και αριστεροί των πολυεθνικών με καθοδηγητική υπόσταση στις τοπικές συνελεύσεις , που λειτουργούν όμως άψογα στο ντρεσαρισμένο επαγγελματικό τους status, αφήνοντας έξω από τον χώρο εργασίας τους κάθε συνδικαλιστική τους δράση.

Καταντήσαμε κάτοχοι δυο, τριών και βάλε πτυχίων που αγνοούν θεμελιακά πράγματα της ανθρώπινης υπόστασης. Κάτοχοι γλωσσών που κοσμογυρνάνε την ιδιωτεία τους.

Ποιητές και καλλιτέχνες του ιππόδρομου με τους δείκτες πάνω και κάτω. Και οδεύουμε έτσι στην μετάλλαξή μας , στην παραπέρα αυτοματο-ποίησή μας με αναλλοίωτο όμως το βασικό ανθρώπινο συστατικό : το λάθος.

ΙΣΑΑΚ ΣΟΥΣΗΣ από imerodromos