Έρχονται όμως απρόσμενα (;) κάποιες δημόσιες συμπεριφορές και μάλιστα επαναλαμβανόμενες και απευθυνόμενες σε πολλές κατευθύνσεις που σου προκαλούν θλίψη και απογοήτευση έστω κι αν αυτές εκδηλώνονται υπό την επίδραση πιθανών εξελίξεων και δυσκολεύεσαι να τις κρίνεις...
ή να τις σχολιάσεις μέσα από πολλές αναλύσεις.
Συνειρμικά σου έρχονται στίχοι απλοί που τις φωτογραφίζουν: «Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε.»
Κι αναρωτιέσαι γιατί «Κάπου ανάμεσα στο αξιοπρεπές μελό και στο φτηνό πάθος», επέλεξε το δεύτερο. Μια εκδοχή ίσως είναι ότι γιατί «Το ήξερε πως δε θα άντεχε στο Μεγάλο Πόνο». Απ’ την άλλη πάλι, είναι κάποια «Πράγματα που δε λέγονται — δεν εξηγούνται». Και αναρωτιέσαι, μήπως και τον επηρέασε «Το ανανεούμενο αίσθημα ενός επικείμενου κακού», μια κάποια εμμονή τέλος πάντων.
Βέβαια είχε δείξει τις προθέσεις του κατά την προεκλογική περίοδο, τότε που «Προσπαθούσε να σε πείσει πως όλα είχαν αλλάξει, όμως εσύ τα ’βλεπες γύρω σου απελπιστικά όμοια», όταν αρνήθηκε κάθε διάλογο κάθε συνάντηση, αλλά αυτό ξεχάστηκε μέσα στη δίνη των ημερών, ίσως γιατί το έσβησε αυτή «Η διαδοχή των ημερών», ίσως γιατί ήδη γνωρίζαμε πως «Ο Κάλβος και ο Σολωμός έζησαν είκοσι χρόνια στην ίδια πόλη χωρίς ποτέ να συναντηθούν».
Παρ’ όλα αυτά, απογοητεύεσαι «Να βλέπεις τα ίδια πράγματα να γίνονται και να ξαναγίνονται» κι αν τον είχες πλάι σου ίσως θα ήθελες να τον ρωτήσεις «Κι ήξερες πως όλα αυτά αργά ή γρήγορα θα τελειώσουν», είναι κάτι το αναπόφευκτο, γιατί εσύ; Ίσως μέχρι την τελευταία στιγμή να «Έλπιζες από απελπισία». «Όμως ποτέ δε θα μου εξηγήσεις το πώς και το γιατί».
Και αναρωτιέμαι αν «Το ρήμα που ταίριαζε στην περίπτωσή του ήταν: βουλιάζω» ή μήπως είναι υπερβολή κι επιστρέφω στον πρώτο συνειρμό:
«Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε.»
Μιχάλης Κονιόρδος,
Καθηγητής ΤΕΙ Πειραιά
ΥΓ.: Κι αναρωτιέμαι: Αλήθεια, «Πόσα άλλα κρυμμένα βαθιά…» ;
Από efsyn
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου