Ύμνος στην αμετροέπεια...

Το Ποτάμι υποτίθεται ότι εκφράζει το σύγχρονο, το καινούριο, το ρηξικέλευθο, το διαφορετικό, το συγγκρουσιακό. Τη ρήξη με το κατεστημένο και τις παθογένειες που οδήγησαν την Ελλάδα στην εθνική χρεοκοπία του 2010.

Τώρα, πόσο εκφράζει ως πρόσωπο όλα τα παραπάνω ο Σταύρος Θεοδωράκης, που ήταν… πάντα εκεί, στην ιστορική διαδρομή της παθογένειας, και μεγαλώσαμε μαζί του στην τηλεόραση, τα ΜΜΕ και τον δημόσιο βίο, ήταν...

εξαρχής ένα… θεματάκι.

Το Ποτάμι δεν κατάφερε να αρθρώσει σοβαρό πολιτικό λόγο. Δεν προσέδωσε γωνίες στις θέσεις του. Προσπαθεί να τα έχει καλά με όλους, έστω και με… ποσόστωση.

Στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου, δεν υπήρξε κόμμα που μέχρι και την παραμονή των εκλογών να εμφανίζεται πρόθυμο να… συγκυβερνήσει την επομένη είτε με το ένα κόμμα εξουσίας, είτε με το άλλο, έστω κι αν αμφότερα παρουσιάζουν χαώδεις διαφορές, και μοιάζουν να εκφράζουν δυο διαφορετικούς κόσμους.

Υπάρχει ωστόσο και κάτι ακόμη χειρότερο: Ο… ύμνος στην αμετροέπεια που χαρακτηρίζει τις τελευταίες δημόσιες παρεμβάσεις και συνεντεύξεις του Σταύρου Θεοδωράκη στα ΜΜΕ. Τόση έπαρση, είναι πράγματι άξιο απορίας που την… ψωνίζει κανείς.

Από ysterografa μέσω  nonews-NEWS