Βγαίνει απ’ το αμάξι της, άνετη κι ωραία. Φοράει αεράτο φορεματάκι. Κρατάει ένα μπουκέτο λουλούδια, το οποίο δίνει σ’ έναν άγνωστο. Μετά, τη βλέπουμε να κόβει βόλτες και να ψωνίζει ανέμελη, και στη συνέχεια κάνει πικ νικ στο πάρκο με τον γκόμενό της. Εννοείται, είναι παντού και πάντα χαμογελαστή. Κι όλα τα παραπάνω, καλοί μου άνθρωποι, γίνονται σε μια διαφήμιση σερβιέτας.
Κανονικά, η διαφήμιση έπρεπε να πηγαίνει ως εξής: η τύπισσα βγαίνει απ’ το αμάξι...
Κανονικά, η διαφήμιση έπρεπε να πηγαίνει ως εξής: η τύπισσα βγαίνει απ’ το αμάξι...
ρίχνοντας χριστοπαναγίες. Φοράει το χειρότερο παντελόνι που έχει. Ένας άγνωστος της δίνει λουλούδια και του τα πετάει στη μούρη. Στο πάρκο τσακώνεται με τον γκόμενό της για ψύλλου πήδημα και μετά, κλαίγοντας, μπαίνει στο πρώτο μαγαζί που βρίσκει μπροστά της και ψωνίζει για να νιώσει καλύτερα.
Προφανώς, οι διαφημίσεις δεν φτιάχνονται για να μας πουν αλήθειες. Μερικές είναι τόσο αριστοτεχνικά φτιαγμένες που υποκύπτεις με χαρά στο ψέμα τους, υπάρχουν όμως και κάτι άλλες εξωφρενικά κακές. Στην τελευταία κατηγορία τοποθετώ τις περισσότερες διαφημίσεις για σερβιέτες. Τις βλέπεις και λες, δεν μπορεί, ο τύπος που τις εμπνεύστηκε ή είναι στόκος, ή με τρολλάρει, ή έχει έρθει από άλλον πλανήτη: αυτόν που οι γυναίκες, όταν έχουν περίοδο, μεταμορφώνονται σε πολύχρωμες νεράιδες και όχι σε ζόμπι του σκότους που θέλουν να σε φάνε ζωντανό.
Αρκετά προεκλογικά σποτάκια κομμάτων μου θυμίζουν τις διαφημίσεις για σερβιέτες, αλλά νομίζω το τελευταίο σποτ της Νέας Δημοκρατίας «Σ’ αυτές τις εκλογές επιλέγουμε Ευρώπη» ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Έβαλαν τον Σαμαρά (το «προϊόν», δηλαδή τη σερβιέτα) να μπαίνει στο σπίτι μιας ελληνικής οικογένειας με περίοδο –κακά τα ψέματα, οκτώ στις δέκα οικογένειες στη χώρα έχουν μόνιμα περίοδο: πονάνε, αιμορραγούν κι έχουν νεύρα τσατάλια.
Κι αντί η οικογένεια μόλις τον δει να μεταμορφωθεί σε ζόμπι και ν’ αρχίσει να τον κυνηγά από δωμάτιο σε δωμάτιο, αυτόν που μαζί με κάτι άλλους την έχει φέρει σε σημείο παρακμής και σήψης, κάθεται μαζί του στο τραπέζι. Τον κερνάει καφέ και κουλουράκια. Και με ηρεμία που θα τη ζήλευε γιόγκι του Θιβέτ, τον αφήνει να της λέει τα γνωστά. Κοινότοπες μεγαλοστομίες και κούφιες υποσχέσεις. Καθησυχαστικές ανοησίες. Αρλούμπες. Στο τέλος, μοιάζει να τον πιστεύει κιόλας. Τζίσους Κράιστ.
Πραγματικά, θα ήθελα να ξέρω, αυτός που εμπνεύστηκε ένα τέτοιο σενάριο, είναι τρολ, εξωγήινος ή στόκος;
Υ.Γ: Μετά απ’ αυτό το σποτάκι πάντως, άνετα ο Σαμαράς μπορεί να παίξει και στις Οικογενειακές Ιστορίες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου