Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

Η άνιση μάχη του Σαμαρά με τον Τσίπρα

Τελικά, ότι και να λέμε οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου είναι άδικες. Δεν έπρεπε να γίνουν ακόμα. Μη σου πω δεν έπρεπε να γίνουν και καθόλου.

Από τη μία είναι ένα κόμμα που έπιασε από την πρώτη στιγμή τον χαρακτήρα της κρίσης, αντιστάθηκε απέναντι σε κάθε αντιλαϊκή πολιτική, φώναξε, διαδήλωσε, εργάστηκε και τελικά γιγαντώθηκε...
για να διεκδικήσει την εξουσία σε μία χώρα που διψά για αλλαγή πολιτικής.

Από την άλλη είναι ένα κόμμα που αρχικά φώναζε κατά των πολιτικών που εφαρμόζονταν, για να έρθει μετά από λίγους μήνες το ίδιο στην εξουσία και να εφαρμόσει χειρότερα από όσα κατήγγειλε, να συγκυβερνήσει με το άσπονδο συνεταιράκι του, να περάσει το πιο βαρύ πακέτο αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων της Μεταπολίτευσης και τελικά κατέληξε να διεκδικεί την εξουσία για να εφαρμόσει τις ίδιες λύσεις στο χάος που οι παραπάνω φέρανε.

Αλλά και σε επίπεδο ηγετών η αδικία δεν είναι μικρότερη.

Από τη μία ο Τσίπρας που πήρε ένα κόμμα από τα μικρά του για να το φτάσει μεγάλο, αναβάθμισε το επίπεδό του, ταξίδεψε κουβαλώντας και μοιράζοντας τις απόψεις του, απέκτησε διεθνείς συνομιλητές, ανέλαβε τα ηνία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, πείστηκε πως είναι ο Τσε και βρίσκεται ήδη στον προθάλαμο της πρωθυπουργίας.

Από την άλλη ο Σαμαράς που πήρε τη Νέα Δημοκρατία σε ένα διασκεδαστικό ταξίδι από το αντιμνημόνιο στο μνημόνιο, έδωσε τις μεγαλύτερες παραστάσεις του στα διεθνή έργα «Success Story», πρόσφερε κάλυψη στους ναζιστές όσο τον εξυπηρετούσε και γέμισε την κυβέρνηση και το περιβάλλον του με ακροδεξιούς.

Αυτοί οι ακροδεξιοί καθημερινά του ψιθυρίζουν στο αυτί πότε πως θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και θα φέρει τον κομμουνισμό, πότε θα έρθει και θα κατεβάσει τις εικόνες από τα δημόσια κτίρια και τις υπηρεσίες και θα μας κάνει άθεους και πότε πως θα γκρεμίσει τον φράκτη του Έβρου και θα φέρει 4 εκατομμύρια μετανάστες να εγκατασταθούν στο σαλόνι μας.

Και ο κακόμοιρος, δεν έχει δει ποτέ του φασίστα.

Η στιγμή που ο Σαμαράς μιλώντας στα δύο ολογράμματα των δημοσιογράφων στη ΝΕΡΙΤ και περιγράφοντάς τους πως «το αισθάνεται», μπορεί να μοιάζει με τζούφια που ο Αντώνης άφησε και δεν ακούστηκε, αλλά στο βάθος αποτελεί ένα μνημείο της Ιστορίας για το μέλλον.

Έτσι θα θυμόμαστε τον Αντώνη. Να το αισθάνεται. Ίσως γι’ αυτό και δεν πήγε ούτε στον φίλο του τον Ενικό να δώσει συνέντευξη σε αυτές τις εκλογές. Επειδή έτσι θέλει να μας θυμάται κι εκείνος.

Όσο κι εάν το ελληνικό εκλογικό σώμα απέδειξε τα προηγούμενα χρόνια, στον εαυτό του πρώτα απ’ όλα, την ανωριμότητά του, νομίζω πως βρισκόμαστε μπροστά στην ενηλικίωσή του.

Είναι η στιγμή που, σε κάποιον βαθμό τουλάχιστον, συνειδητοποιεί σε ποιο σημείο το έφεραν οι επιλογές του και αποφασίζει να κάνει την επανάστασή του και να κάνει μία νέα αρχή.

Ήταν ποτέ δυνατόν αυτή η μάχη για τον Σαμαρά να είναι δίκαιη;