Tελικά ο Μαρξ ηττήθηκε. Αυτό μας είπε χθες το βράδυ ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος σε συνέντευξη που έδωσε στον Άρη Πορτοσάλτε στον ΣΚΑΪ. Και να γιατί: ακόμα και ο πιο φτωχός μπορεί, με το τελευταίο του πεντάευρο, να πάει σε μια πολυτελή καφετέρια και να πιει καφέ πλάι σε έναν πραγματικά πλούσιο. Δηλαδή ο καπιταλισμός μάς επιτρέπει να νιώσουμε σαν πλούσιοι έστω και όσο κρατάει ένας καφές. Αυτό δεν το είχε προβλέψει ο μαρξισμός που μιλούσε για πάλη των τάξεων. Αυτή η πάλη υπήρχε μέχρι πριν 100 χρόνια, είπε...
ο κ. Ράμφος, όμως σήμερα είναι ξεπερασμένη. Kαι προφανώς δεν την τερμάτισε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά τα Starbucks, τα Μικέλ, τα Coffee Islands, για να μην πούμε για τον Γρηγόρη και το Έβερεστ.
Αναρωτιέται κανείς πώς θα έκρινε αυτό το επιχείρημα ο ανασφάλιστος που με το τελευταίο του πεντάευρο πρέπει να αγοράσει φάρμακα για το παιδί του ή για τον εαυτό του. Ο άνεργος ή ο εργαζόμενος των 400 ευρώ που πρέπει να πληρώσει νοίκι, ΔΕΗ, νερό, τηλέφωνο. Αρκεί αυτός ο καφές της παρηγοριάς για να νιώσει ίσα κι όμοια με τους πλούσιους;
Παλαιότερα, κάποιοι μιλούσαν για τη «δημοκρατία του μπλουτζίν». Καθώς πλούσιοι και φτωχοί φοράνε τζιν παντελόνια, οι ταξικές διαφορές εξαφανίζονται, η πάλη των τάξεων καταργείται.
Ο λόγος της δεξιάς είναι ενωτικός, ο λόγος της αριστεράς είναι διχαστικός, είπε επίσης ο κ. Ράμφος. Πράγματι, η δεξιά, διά στόματος Ράμφου, λέει ότι «μ’ έναν καφέ ξεχνιέμαι», ενώ η αριστερά, παραφράζοντας το τραγούδι του Σταρόβα, θέλει να πιει όλου του κόσμου τους καπουτσίνους και τους φραπέδες, θέλει να πιει όλο το Βόσπορο.
Άμα έχεις τέτοιους φιλοσόφους, τι τους θέλεις του Βορίδηδες και τους Αδώνιδες; Τον Ράμφο έπρεπε να προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο Σαμαράς, να κάνει δηλώσεις και να γελάει το χειλάκι του κάθε πικραμένου.
Από mao
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου