Ποτέ σε εθνικές εκλογές τα λόγια δεν ήταν έργα, τόσο όσο σε αυτές!

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

Κάνεις λάθος, αναγνώστη μου, αν νομίζεις πως και αυτές οι εκλογές είναι «όλο λόγια και ουσία μηδέν», σκέτα λόγια, υποσχέσεις κενές περιεχόμενου και κοκορομαχίες!

  
Η ασύγκριτη βαρύτητα και ροή των σημείων, που δομούν τον ανταγωνιστικό προεκλογικό λόγο στη σημερινή Ελλάδα, φανερώνουν μια πρωτόγνωρη υλική δύναμη των κομμάτων και άρα των ΜΜΕ που αποτελούν τον επικοινωνιακό τους φορέα.

Τα κόμματα σήμερα, σε αντίθεση...

με κάθε άλλη φορά μετά την μεταπολίτευση του 1974, δεν αναπαριστούν φαντασιακές πολιτικές ή ιδεολογικές κοινότητες, αλλά υλικές οντότητες που ανταγωνίζονται αποκλειστικά στο επίπεδο της ύλης. Η υλική τεχνολογία της επικοινωνίας (: εντύπωση και όχι ενημέρωση) έχει υποκαταστήσει εξ ολοκλήρου την πολιτική τεχνολογία, σε τέτοιο βαθμό που το πραγματικό δεν είναι η υλική καθημερινότητα στην Ελλάδα, αλλά η υλική αναπαράστασή της στο «προεκλογικό γυαλί», ή πρωτοσέλιδο. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που η καθημερινότητα μοιάζει να μην έχει σημασία, να μην είναι αυτή που δομεί τις υλικές σχέσεις, αλλά αυτές να δομούνται στο επίπεδο της προεκλογικής εικόνας των ΜΜΕ.

Η εικόνα κάθε κόμματος δια των ΜΜΕ, και ιδιαιτέρως της τηλεόρασης, είναι η ύλη που κάνει πλέον πολιτική - και όχι αυτά καθ’ εαυτά τα λόγια που αρθρώνουν οι εκπρόσωποι του καθενός από αυτά. Στο βαθμό που τα λόγια δεν αποδίδουν μια υλική εικόνα είναι άχρηστα, μια κουραστική και αποδιοργανωτική για τον αποδέκτη φλυαρία, ένας θόρυβος! Τα προεκλογικά λόγια λαμβάνουν την μορφή έργων, μόνον στο βαθμό που συνθέτουν εικόνα υλικής καταστροφής ή αλλιώς αποτελούν μια discourse καταστροφής. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η υλική δύναμη της σημειολογίας αυτών των εκλογών, την οποία εκμεταλλεύονται σε ακραίο βαθμό οι κυβερνητικές δυνάμεις της μεταπολίτευσης.

Και γιατί το κάνουν; Μα, ασφαλώς για να ξεφύγει η προεκλογική αντιπαράθεση - μέσω της απειλητικής για την ύλη, (υλικής) εικόνας – από την καθημερινότητα των ελλήνων, από την μοναδική πραγματικότητα. Έτσι η υλική διάσταση στην ελληνική κοινωνία εμφανίζεται να υπάρχει «εκεί έξω» από αυτήν, από εικόνες υλικών, θεσμικών οργάνων της ΕΕ που παρουσιάζονται ως μπαμπούλες, οι οποίοι απειλούν την υλική υπόσταση του έλληνα, αν δεν συμμορφωθεί και ψηφίσει τη ΝΔ ή τα κομμάτια του «όλον ΠΑΣΟΚ»!  

   

Επίτρεψέ μου, αναγνώστη μου, αντλώντας γνώση από την σύζευξη της δημοσιογραφικής εμπειρίας μου με εκείνη στην διαχείριση κρίσεων, όπως και στην στρατηγική των διενέξεων, να συμπεράνω, κυριολεκτώντας: Ποτέ σε εθνικές εκλογές τα λόγια δεν ήταν έργα, τόσο όσο σε αυτές!  Έργα, με την μορφή φοβερών και τρομερών λεκτικών σχημάτων ή σχεδίων, που συνθέτουν ένα καταστροφικόproject με την μορφή εικόνας: εικόνων καταστροφής.

Η υλική δύναμη αυτών των εκλογών είναι ένας πολιτισμικός οδοστρωτήρας, ο οποίος έχει ως καύσιμο εικόνες καταστροφής, εικόνες που αποσκοπούν στη δημιουργία φόβου και πανικού, όχι από και για τα αποτελέσματα του «σοκ και δέος» της Τρόικας- Συγκυβέρνησης, αλλά από το ενδεχόμενο να έρθει στα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ – όχι αυτός ακριβώς, αλλά η εικόνα του, που σχηματίζεται με λόγια ως καταστροφική ύλη, έτσι ώστε να προκαλέσει «σοκ και δέος» στην/στον εκλογέα. 

       

Μάλιστα, αυτή είναι η χυδαία υλική υπόσταση των κομμάτων της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς που κυβερνούν από το 1974 μέχρι σήμερα! Είναι πολιτισμικοί οδοστρωτήρες, επειδή έτσι φρονούν πως υπερασπίζονται καλύτερα την υλική τους υπόσταση και αυτή των διαπλεκόμενων πατρώνων και πελατών τους ασφαλώς, την οποία έχτισαν με πολυνομοσχέδια και τροπολογίες που μετασχηματίστηκαν σε υλικά αγαθά τα προηγούμενα χρόνια της ευημερίας, για να συσσωρευτούν στη συνέχεια ως ύλη πλούτου και ισχύος από το 20% του πληθυσμού. 

Και πώς αντιμετωπίζεις έναν οδοστρωτήρα; Σίγουρα όχι, τροφοδοτώντας-τον με καύσιμο, όπως πράττουν ορισμένοι ανόητοι, προβεβλημένοι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι ακολουθούν τους σπεκουλαδόρους της δεξιάς σε μια εικονική διένεξη, κατά την οποία από τις πραγματικές υλικές σχέσεις στην Ελλάδα περάσαμε στην σημειολογία των τραπεζικών μηχανών και των χρηματοπιστωτικών μηχανισμών, που αποτελούν τα φετίχ του κάθε άσχετου με την κοινωνιολογία και λειτουργία των οικονομικών θεσμών της ευρωζώνης- τα φετίχ της κοινής γνώμης στην Ελλάδα!

Ας μην πω για την ηγεσία του ΚΚΕ! Αυτοί δεν τροφοδοτούν με καύσιμο τον οδοστρωτήρα, απλώς κάνουν πως δεν τον βλέπουν, ή πράγματι δεν είναι σε θέση να τον δουν και φωνάζουν στον ισοπεδωμένο από τον πολιτισμικό οδοστρωτήρα λαό να μην σηκώσει «λευκή σημαία» στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ! Ωστόσο, καί αυτά, τα «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε», είναι έργα, αγαπητοί φίλοι! Έργα, από τα οποία κρινόμαστε, όχι ως ιδέες και ιδεολογίες, αλλά ως υλικές υπάρξεις εντός ενός μεταμοντέρνου κόσμου, όπου ο πολιτισμικός οδοστρωτήρας τείνει να γίνει η κυρίαρχη υλική δύναμη στην Ευρώπη μας και όχι μόνον… δυστυχώς!  

Εμπόδιο σε αυτόν τον πολιτισμικό οδοστρωτήρα δεν είναι ασφαλώς ούτε ο εθνικισμός, ούτε η πατριδοκαπηλία της Δεξιάς του Κυρίου, ούτε ο κάθε κατεργαράκος του ευρύτερου κέντρου που συγχέει την μεταρρύθμιση ως πολιτική με την μεταρρύθμιση στο lifestyle! Εμπόδιο είναι ένας άλλος, διαφορετικός πολιτισμός, εκείνος που θεωρεί και σέβεται τον λόγο ως το έργο των έργων. Ως τη δομή στην οποία εντάσσονται οι οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις σε μια κοινωνία όχι απλώς για να ερμηνευτούν, αλλά για να αμφισβητηθούν. Ο πολιτισμός της αμφισβήτησης της εικόνας και της ατάκας που την σκιαγραφεί, είναι ο πολιτισμός που θα μπορούσε να ακινητοποιήσει τον πολιτισμικό οδοστρωτήρα αυτής της δραματικής προεκλογικής περιόδου. Σ’ αυτόν τον ριζοσπαστικά αντιλαϊκιστικό πολιτισμό είναι νομίζω η στιγμή που πρέπει να κάνουμε σοβαρή πολιτική επένδυση σε αυτές τις εκλογές!... 

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Από activistis, σκίτσο georgopalis