Συνυπογράφοντας το έγκλημα

Σαν επιτάφιο το περιέφεραν το κείμενο οι τρεις της ΔΗΜ.ΑΡ. και οι λοιποί ανεξάρτητοι. Το πήγαιναν από βουλευτή σε βουλευτή για να εναποθέσει κι εκείνος το λουλουδάκι του, μήπως και αναστηθεί ο νεκρός την τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς. Είχε και τη φωτογραφία του τεθνεώτος μέσα ο επιτάφιος, ένας ψιλόλιγνος με γυαλιά ήταν, ο αποστάτης του 1993, ο έσχατος προσκυνητής του Μελιγαλά, ο εκκαθαριστής των πόλεων και των παιδικών σταθμών, ο μπιστικός της Μέρκελ, ο κολλητός του Μπαλτάκου: ο Αντώνης Σαμαράς.

Σαν να το έχει γράψει ο Σαμαράς...

με τα χεράκια του είναι το κείμενο των τριών της ΔΗΜ.ΑΡ. και των λοιπών ανεξάρτητων. Όλη η στρατηγική του Αντώνη μέσα σε λίγες λέξεις, εκλογή Προέδρου, εκλογές σε ένα χρόνο και βάλε, αναθεώρηση του Συντάγματος σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, εκτός κι αν θεωρούν ότι με Σαμαρά και Βενιζέλο στην εξουσία η αναθεώρηση θα είναι σε κατεύθυνση διαφορετική. Τα δίνουν όλα οι ΔΗΜΑΡίτες και οι ανεξάρτητοι, δεν θέτουν καν ως προϋπόθεση την αλλαγή πρωθυπουργού, ζητούν παράταση του βίου της κυβέρνησης, με πρωθυπουργό Σαμαρά και αντιπρόεδρο Βενιζέλο.

Οι υπογράφοντες προσφέρουν την ψήφο τους στον Σαμαρά ως δώρο για την ονομαστική του εορτή, που πέφτει στις 17 Ιανουαρίου, μαζί ίσως με τις ψηφοφορίες για την εκλογή του Προέδρου, εφόσον επισπευστούν οι διαδικασίες. Δεν είναι ο Σαμαράς που σώζεται, είναι το μνημονιακό καθεστώς στο σύνολό του, οι εκδότες, οι καναλάρχες, οι εργολάβοι, οι τραπεζίτες. Μέσα από τα ωραία λόγια περί θεσμών και εθνικής προκοπής, οι υπογράφοντες λειτουργούν ως απινιδωτές που δίνουν ρεύμα σε ένα ημιθανές κτήνος, να ζήσει το κτήνος, να δυναμώσει, να σηκωθεί στα πόδια του και να συνεχίσει τη θανατηφόρα επέλαση.

Οι υπογράφοντες γνωρίζουν ότι δίνουν παράταση στο έγκλημα, ότι είναι συνεργοί και συνένοχοι σε ό,τι συμβεί από δω και πέρα. Το ξέρουν, γι' αυτό πασπαλίζουν τη συνενοχή τους με θεσμολαγνικές γαρνιτούρες ή με ασυναρτησίες σαν αυτές που ξεστόμισε ο Μίμης Ανδρουλάκης από το βήμα της Βουλής: «Αυτό είναι πολιτική. Εναλλακτικές λύσεις και διαχείριση της αβεβαιότητας. Ασφαλώς μας ενδιαφέρει κάθε κόμμα, στο πεδίο της δικής του στρατηγικής, να ετεροχρονίσει τον ένα κίνδυνο από τον άλλο, δηλαδή να εμποδίσει αυτό που λέμε συγχρονισμός δέκα πηγών ρίσκου. Αυτή είναι η λογική: αποσυνδέουμε τις πηγές του ρίσκου όσο μπορούμε, έστω και τρία προς ένα». Άσε, ρε Μίμη, τις φιοριτούρες, πες ξακάθαρα ότι θα ψηφίσεις Πρόεδρο, μη ρίχνεις τα μυαλά μας στο μίξερ.

Το λέει και η παλιά κινέζικη παροιμία: «Αλί και τρισαλί στη χώρα που έχει φτάσει να εξαρτάται από τις διαθέσεις του Ψαριανού, του Ανδρουλάκη και του Λυκούδη. Δεν έχει σωσμό και προκοπή».

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη από avgi