Ιστορίες της βροχής

Bρέχει. Γενναία, ασταμάτητα και εκνευριστικά. Σταματάω να βάλω πετρέλαιο στο αυτοκίνητο. Έρχεται ο άνθρωπος, κάνουμε τη συναλλαγή και την ώρα που μου φέρνει τα ρέστα του λέω: «Πω, πω, μέσα στη βροχή ταλαιπωρείστε κι εσείς...» Κλείνω το παράθυρο και ξεκινάω τη μηχανή. Μου χτυπάει το τζάμι: «Ευχαριστώ που το είπατε αυτό. Κανείς δεν μου το έχει πει», μου λέει, καληνυχτιζόμαστε και φεύγω. Εγώ, που λες, είμαι κλασικός chit-chatάκιας ως άνθρωπος. Δεν έχεις ελπίδα να έχουμε κάποιο νταραβέρι, είτε των 30 δευτερολέπτων είτε των 30 ετών και...

να μην σου πω την "εξτρά" π@παριά μου.

Στην πωλήτρια στο κατάστημα, στο γιατρό στο νοσοκομείο, στη φουρνάρισσα, στους πάντες. Κάποιοι -υποθέτω αρκετοί-θεωρούν αυτή μου τη συνήθεια μάλλον παπαρολογία παρά χαριτωμενιά. Η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν αποκρίνεται. Κάποιοι με κοιτούν σαν να μην με βλέπουν και σαν να μην ακούν τι λέω. Κάποιοι άλλοι χαμογελούν αμήχανα. Υπάρχουν και κάποιοι, όπως ας πούμε η κοπέλα στο περίπτερο της γειτονιάς μου, με τους οποίους αυτό γίνεται ένα παιχνίδι που συνεχίζεται και εξελίσσεται. Τους λέω τη δική μου παπαριά, μου λένε τη δική τους, αναπτύσσουμε έναν κώδικα, είναι κάποιου είδους σχέση κι αυτό.

Φυσικά υπάρχουν κι εκείνοι που ενοχλούνται, είτε διότι το θεωρούν υπέρβαση είτε διότι το εκλαμβάνουν απλώς ως περιττό. Έχουν υπάρξει και άνθρωποι, φίλοι ή γνωστοί μου, που με επέπληξαν: «Καλά, τι μ@λακεί€ς κάθεσαι και λες στον κόσμο;» Στο τέλος της ημέρας, βέβαια, αρκεί που υπάρχουν και οι ελάχιστοι, όπως ο κυριούλης στο βενζινάδικο, που μπορεί και να τους έκανες τη σκ@τένια, βροχερή μέρα ελαφρώς καλύτερη. Δεν θα πω ψέμματα. Για μένα το κάνω πρωτίστως. Γι αυτό και θα συνεχίσω να το κάνω. Κι αν συνεχίσει να βρέχει, πιθανώς θα έχω να σας πω κι άλλες ιστορίες της βροχής.

 Μαρία Δεδούση
(Η Μαρία είναι δημοσιογράφος, φίλη του μπλογκ, και το κείμενο αναρτήθηκε στη σελίδα της στο fb)

Από harddog