Η Δημοκρατία απαγορεύεται;

Όπως παλιότερα, σε άλλες εποχές της ιστορίας, τα κανόνια ήταν το τελευταίο «επιχείρημα» του αυτοκράτορα που θα επέβαλε την ανάσχεση εκείνων των ιστορικών μετασχηματισμών, έτσι και τώρα που μοιάζει να βρισκόμαστε σε μια μεταιχμιακή καμπή στην ιστορία της χώρας μας (με ανιχνευμένες απρόβλεπτες εξελίξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο), εν όψει ανάληψης της κυβερνητικής (και μόνον) εξουσίας από την Αριστερά, το τελευταίο «επιχείρημα» του συρφετού που κυβερνά μαζί με τους σκοτεινούς κερδώους που το στηρίζουν αφού πλουτίζουν ασύστολα απ' αυτό, το τελευταίο λοιπόν «επιχείρημα» είναι ο φόβος. Ο κραυγαλέος φόβος, ο χυδαίος φόβος, ο χειμαρρώδης...

φόβος, ο επαρχιώτικος φόβος που κοιτάζει να στηριχθεί σε διεθνείς φοροκλόπους πολυτελείας όπως ο πρόεδρος της Κομισιόν ο Γιούνκερ κι ο άλλος ο ατάλαντος και σμικρός Μοσκοβισί που έρχεται να προσθέσει επιχειρήματα οικονομικού πανικού, βάρους πτερού κολεοπτέρου. Δεν είναι καινούργιο πράγμα ο φόβος ως επιχείρημα. Ως βασική οπισθέλκουσα δύναμη όταν το σύστημα «τα πτύει» έχοντας εξαντλήσει κάθε προωθητική δύναμη της κοινωνίας, όταν δηλαδή έχει απομυζήσει την κοινωνία έως μυελού οστέων.

Το ενδιαφέρον στοιχείο στην παρούσα κατάσταση επιχειρούμενου φόβου που ζούμε αυτές τις μέρες και που ακόμα πιο άγρια θα ζήσουμε τις επόμενες, είναι το εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο εκείνων που έχουν αναλάβει να φοβίσουν. Ενδεικτικό, ότι ακόμα και ο σκαιός Βενιζέλος κρατάει τις αποστάσεις του. Με τον τρόπο του μεν, αλλά τις κρατάει. Τον φόβο υπηρετούν υποκείμενα τέτοιας χαμηλής στάθμης που δείχνουν ότι το σύστημα απώλεσε ακόμα κι εκείνα τα σκιάχτρα που θα μπορούσαν να ντύσουν με εμπνευσμένα κουρέλια τη γελοία ακινησία μπροστά στον τρόμο της ιστορικής κίνησης. Από τον Σαμαρά ξεκινώντας βέβαια που είναι τόσο, μα τόσο λίγος, ώστε αντί να δώσει τη μάχη του στο πλαίσιο του κοινοβουλευτισμού (τον οποίο απ' ό,τι αποδεικνύεται μάλλον δεν πιστεύει), ως πρωθυπουργός μιας ανεξάρτητης χώρας, την δίνει ως αποδιωγμένος υποτακτικός (γιατί αποδιωγμένος είναι και θα το υποστεί σκληρά ό,τι κι αν κάνει) που δεν διστάζει να παίξει με την ίδια τη χώρα υπέρ της οποίας ορκίστηκε να παραγάγει έργο πρώτος αυτός. Αυτό θα πει πρωθυπουργός. Και ο Σαμαράς βάζει τα - εισαγγελικού ενδιαφέροντος - φιλαράκια του να αποσύρουν καταθέσεις προκειμένου να τεκμηριωθεί ο φόβος της οικονομικής καταστροφής άμα τη ελεύσει του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι παιχνίδι με τη φωτιά. Είναι φωτιά. Είναι εμπρησμός με σαφέστατη καταστροφική πρόθεση. Ε, άμα ο πρωθυπουργός είναι αυτού του επιπέδου, τι απαιτήσεις να έχεις από έναν Γκίκα Χαρδούβελη που στέλνει χαρτάκια υποταγής στους δανειστές, και ύστερα σαν τη μουσίτσα παρουσιάζεται δίπλα στον «πολύ» Μοσκοβισί. Για να πει τι; Για να πει με το σεμνό του χαμόγελο, ότι ο τρόμος είναι το φυσικό μας μέλλον. Άλλο επιχείρημα δεν υπάρχει. Το ακούς και από τον Στουρνάρα που αντί να κοιτάει τη δουλειά του, τη θεσμισμένη δουλειά του - που είναι η υπεράσπιση της ελληνικής οικονομίας - κοιτάζει ως διοικητής της τράπεζας της Ελλάδας, να δημιουργήσει προϋποθέσεις καταστροφής της. Φυσικά επ' αγαθώ: για να μην καταστραφούμε!! Παράλογο; Όχι. Επιχείρημα. Το τελευταίο επιχείρημα ενός κομπογιαννίτικου οικονομικού συστήματος που κατέφαγε τη Δημοκρατία και τώρα αρπάζεται από τα ράκη της ώστε να συνεχίσει να υπάρχει το επιχείρημα, φόβος. Το λέει η Βούλτεψη, το λέει ο Άδωνις Γεωργιάδης, το λέει ο Αργύρης Ντινόπουλος, το λένε όλοι οι μισθοδοτούμενοι χατζήδες (οι προσκυνητές στους ιερούς τόπους) των Βρυξελλών.

Οπότε μήπως θα πρέπει να το ξαναδούμε το πράγμα; Άμα η κατάντια του συστήματος είναι τέτοια, ώστε το τελευταίο του επιχείρημα να στο γαυγίζει μια Βούλτεψη και να το προσπαθούν λαθρέμποροι και άνθρωποι που φοβούνται ότι την πόρτα τους δεν θα τη χτυπήσει το ντιλίβερι με τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ αλλά ο δικαστικός κλητήρας, μήπως - λέω - θα πρέπει να επαναδιατάξουμε τα δικά μας επιχειρήματα; Είμαστε σε οριακό σημείο. Δεν έχουμε δικαίωμα να χάσουμε. Δεν έχουμε δικαίωμα να επιχειρηματολογήσουμε για τον φόβο. Χρειάζεται να τον ανατρέψουμε. Ο φόβος δεν είναι το δικό μας επιχείρημα. Δεν είναι μόνο το μνημόνιο ως οικονομική αντίληψη που παραπαίει. Κυρίως είναι η αντίληψη της επαιτικής οικονομίας που διογκώνει την εσωτερική «προσωποκράτηση» της ανάπτυξης και την σπαταλάει σε γουρουνίσιες σπατάλες μέγιστης πολιτικής και οικονομικής απατεωνίας. Αυτή είναι η αντίληψη που καταρρέει. Εξεμέτρησε το ζην. Ας μην αφήσουμε να μετρήσει και το δικό μας ζην.

Με άλλα λόγια, ας μην αφήσουμε να μας υποχρεώσει σε σιδερένια συνθήκη απουσίας της αυτοδιάθεσης και ελεύθερης διαμόρφωσης της προσωπικότητας. Δεν είναι παίξε - γέλασε το πράγμα. Δεν είναι η γελοιωδώς διατυμπανιζόμενη προχειρότητα περί νέου δικομματισμού. Εδώ πρόκειται περί συστημικού διατάγματος: Η Δημοκρατία απαγορεύεται.

Αυτό σου λέει ο Σαμαράς. Αυτό σου λέει ο Γιούνκερ. Αυτό σου λέει ο Μοσκοβισί. Αυτό σου λέει η Μέρκελ: Η Δημοκρατία απαγορεύεται. Και μην τολμήσεις να πας σε εκλογές. «Αν οι εκλογές έλυναν προβλήματα, θα ήταν παράνομες». Ε, να, φτάσαμε εδώ. Μέσα από απίστευτες αντιφάσεις που δεν ανήκουν στην αρίθμηση, ούτε στα μαθηματικά των αλγόριθμων. Φτάσαμε εδώ στην όχθη της θεωρίας των Παιγνίων. Φτάσαμε στην όχθη της παράνομης - για κάθε σύστημα εξουσίας - κανονικότητας που είναι η Φυσική: η θέληση για ύπαρξη. Φτάσαμε εδώ. Στον φόβο τους.

Εδώ θα μείνουμε. Ως που οι εκλογές να λύσουν προβλήματα. Δηλαδή να λύσουν χρέη, να λύσουν τη βαριά λύπη μέσα στα σπίτια των άνεργων, να λύσουν τα ψεύδη των σωμάτων όταν φωτίζονται από τη δικαιοσύνη. Εδώ θα μείνουμε. Έτσι, σα να φεύγουμε. Γιατί πάντα κάπου έχουμε να πάμε. Εκτός κι αν η Δημοκρατία απαγορεύεται. Απαγορεύεται;

Κώστας Καναβούρης από avgi