Προεδρολογία, τροπολογία και ρουσφετολογία!

Του Αχιλλέα Πληθάρα

Θα αυγατίσουν κι άλλο τα «ναι»; Θα υπάρξει άλλος υποψήφιος στην τρίτη ψηφοφορία; Θα πάμε σε εκλογές; Αν ναι, πότε; Έγινε ή δεν έγινε απόπειρα χρηματισμού του Π. Χαϊκάλη και ποιοι κρύβονται πίσω από την υπόθεση - κόλαφο;

Η επικέντρωση των πολιτών στην επικαιρότητα είναι καλή. Όχι πάντα! Γιατί εστιάζοντας σε αυτήν, πολλές φορές αγνοούμε ή χάνουμε άλλα, ενδεχομένως πιο σημαντικά ζητήματα. Τα νομοσχέδια, αλλά και οι τροπολογίες που εδώ και μερικές μέρες "παρεισφρέουν" μαζικά...

σε αυτά, είναι παράδειγμα τέτοιων ζητημάτων, που δυστυχώς διευθετούνται στη σκιά της προεδρολογίας. Όπως αναφέρεται στα μέσα ενημέρωσης, οι τροπολογίες των τελευταίων ημερών, σε άσχετα μάλιστα νομοσχέδια, ξεπέρασαν τις 180, δείγμα των εκπτώσεων που η κυβερνητική πλειοψηφία έχει επιφέρει στον ρόλο και τις λειτουργίες του κοινοβουλίου, αλλά και ασφαλές δείγμα πανικού ενόψει των αναπόφευκτων εκλογών!

Οι υπουργοί και βουλευτές που συμμετέχουν στο παιχνίδι μοιάζει να λειτουργούν σαν εξωθεσμικοί παράγοντες, καθώς, αντί να διαφυλάξουν το κύρος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, επιδίδονται σε αγώνα δρόμου για την εξυπηρέτηση πολλών και διαφόρων ημετέρων. Μεταξύ των διατάξεων που υπερψηφίστηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο από τη Βουλή περιλαμβάνονται ρυθμίσεις για τον περιορισμό της περιβαλλοντικής προστασίας, την αποδυνάμωση των επιθεωρητών περιβάλλοντος, τη διαιώνιση του ομιχλώδους ραδιοτηλεοπτικού καθεστώτος κ.ο.κ.

Υπήρξαν μια σειρά ακόμα διατάξεις που έβλαπταν ακόμα περισσότερο το περιβάλλον και δη τα δάση της χώρας προς τέρψη των αρπακτικών και των λογής επιτήδειων και εις βάρος των πολιτών που σέβονται πρώτα και πάνω από όλα τους συμπολίτες τους. Ευτυχώς, την τελευταία στιγμή αποσύρθηκαν, έπειτα από την ορμητική αντίδραση περιβαλλοντικών οργανώσεων και πολιτών, που μέσα σε μόλις δύο εικοσιτετράωρα κατάφεραν να συλλέξουν περισσότερες από 60.000 υπογραφές με τις οποίες ζητούσαν το αυτονόητο: να πάψουν οι βουλευτές να παίζουν μικροπολιτικά παιχνίδια σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος.

Σε αυτό το σημείο έχει νόημα να σκαλίσουμε λίγο παραπάνω τη διαχρονική διαδικασία πολιτικών «εξυπηρετήσεων». Είναι δεδομένο πως οι πολιτικοί που εμπλέκονται επιδιώκουν να αποκομίσουν κέρδη. Είτε με τη μορφή ψήφων είτε με τη μορφή πρόσβασης σε πηγές επιρροής και δύναμης. Η δεύτερη περίπτωση είναι πιο ξεκάθαρη. Αφορά όλες εκείνες τις χαριστικές διατάξεις που δίνουν το δικαίωμα σε αρκετούς ισχυρούς να γίνουν ακόμα ισχυρότεροι. Κι επειδή είναι πιο ξεκάθαρη, είναι πιο εύκολα κατακριτέα, άπαξ και γίνει γνωστή.

Τι γίνεται όμως με τις άλλες περιπτώσεις, εκείνες που το νομοθετικό ρουσφέτι ανταμείβεται με ψήφους; Τι γίνεται με τις ρυθμίσεις που εξυπηρετούν συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων σε βάρος του συνόλου; Γιατί, για παράδειγμα, οι δεκάδες αυθαιρετούχοι "δικαιούνται" ευνοϊκή αντιμετώπιση εις βάρος όλων των άλλων που δεν διαθέτουν μπάρμπα στην Κορώνη;

Στη σαθρή ελληνική κοινωνία έχει απλωθεί ένα δαιδαλώδες πλέγμα συντεχνιών και ομάδων συμφερόντων που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να βραχυκυκλώνει κάθε προσπάθεια σύστασης ενός υγιούς κοινωνικοοικονομικού τοπίου. Αυτές οι ομάδες, όταν δεν αλληλοσυγκρούονται, προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποκτήσουν πρόσβαση στη δημόσια διοίκηση, εννοείται αποκλειστικά και μόνο δι' ίδιον όφελος.

Μια μελλοντική κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να κάνει εξαρχής σαφές πως η συντεχνιακή διαμόρφωση της κοινωνίας αποτελεί βάρος στην προσπάθεια θέσμισης ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, δίκαιου, ακέραιου και αποτελεσματικού. Αν δεν το πράξει, και αντιθέτως ανεχτεί την προνομιακή μεταχείριση των λογής ομάδων, ας γνωρίζει πως είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Η χώρα χρειάζεται χτίσιμο από την αρχή. Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος από τους ίδιους τους πολίτες, η δυσοσμία που αναδίδεται, δυστυχώς δεν αφήνει κανέναν ανέγγιχτο στα μάτια των πολιτών, το βορβορώδες σκηνικό μακροπρόθεσμα μόνο η Ακροδεξιά το κεφαλαιοποιεί. Όσοι λοιπόν θεωρούν ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, οφείλουν να κινηθούν σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Να συγκρουστούν με ό,τι άθλιο έχει υπάρξει έως σήμερα και να βρουν τρόπους σύνθεσης και ανοικοδόμησης υπέρ του συνόλου. Διότι με ακατάλληλα και φθαρτά υλικά δεν φτιάχνεις κράτος, παρά μόνο ετοιμόρροπη παράγκα.

*Ο Αχιλλέας Πληθάρας είναι περιβαλλοντολόγος.

Από avgi, σκίτσο του Βαγγέλη Χερουβείμ