Χαϊκάλης γκέιτ: από τη «γυμνή» στην αμοντάριστη αλήθεια

«Τον παγίδευσα για να τον καταγγείλω», ισχυρίζεται τώρα ο φερόμενος ως μεσάζων εννοώντας τον Παύλο Χαϊκάλη. (Κάτι σαν «τη σκότωσα γιατί με αγαπούσε».) Και όλοι περιμένουν να δουν την αλήθεια όχι γυμνή, αλλά αμοντάριστη.

Δείτε το δικό μου αμοντάριστο βίντεο και θα καταλάβετε, υπόσχεται ο Αποστολόπουλος. Κατά τις συναντήσεις των δύο ανδρών, ο ένας βιντεοσκοπούσε και ηχογραφούσε κρυφά τον άλλον. Σύμφωνα όμως με σημερινά δημοσιεύματα στο δωμάτιο ίσως να υπήρχε και ένας τρίτος παρακολουθητής (ΕΥΠ!) που βιντεοσκοπούσε...

και τους δύο, ώστε να εκθέσει είτε όποιον ήθελε να δωροδοκήσει είτε όποιον ήθελε να τον δωροδοκήσουν. Ο υποκλέψας του υποκλέψαντος…

Πέρα από τις φαιδρότητες, πέρα από τις γραφικότητες, το πολιτικό θέμα υπάρχει και είναι σοβαρό. Η σούπα της σωτηρίας της χώρας μέσω της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από την τωρινή Βουλή έκοψε. Και ασφαλώς το ζήτημα υπερβαίνει τους θρήνους για την ποιότητα ή την απαξίωση της πολιτικής, υπερβαίνει και την ειρωνεία για το κιτς της υπόθεσης.

Μικρή σημασία έχει το πόσο «σοβαρός» είναι ο Χαϊκάλης ή ο Καμμένος ή ο Αποστολόπουλος ή ακόμα και ο Λαζόπουλος. Η σοβαρότητα της πράξης, δηλ. της απόπειρας δωροδοκίας, είναι αδιαμφισβήτητη, ανεξάρτητα αν επρόκειτο για «δοκιμή» ή για πραγματικό λάδωμα. Μέχρι στιγμής δεν επιβεβαιώνεται το αν ήταν φάρσα, στημένη δοκιμασία, όμως αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι ο Π. Χαϊκάλης κατήγγειλε έγκαιρα την πρόταση του τραπεζίτη-συμβούλου χωρίς να υπάρξει η εξίσου άμεση αντίδραση του εισαγγελέα.

Αντί να κλαψουρίζουμε και να λέμε «Θεέ μου, πόσο χαμηλά έπεσε ο κοινοβουλευτισμός», ας αναλογιστούμε πόσο χαμηλά είναι ικανοί να πέσουν οι κάτοχοι της εξουσίας προκειμένου να την κρατήσουν.

«Στα ψέματα παίζαμε», λέει ο Μανώλης Αναγνωστάκης σε ένα από τα γνωστά ποιήματά του. «Στα ψέματα δωροδοκούσαμε» είναι σαν να λέει ο Αποστολόπουλος. Και αυτά τα παιχνίδια είναι πολύ-πολύ επικίνδυνα, όχι μόνο για τους παίχτες, αλλά και για τους ανυποψίαστους και αμέτοχους θεατές.

Στ” αστεία παίζαμε!

Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας
Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας
Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ” το φως της ημέρας
Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Kλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!

To κακό είναι ότι οι από πάνω, η κυβέρνηση και οι αγορές «παίζουν», όμως οι από κάτω χάνουν, υποφέρουν στ” αλήθεια και όχι στα ψέματα.

Από mao