Δεν πετάξαμε κανένα σκουπίδι, είναι ακόμη όλα στην πιάτσα

Μετά από εβδομάδες απίστευτης έντασης, οι φοιτητές προχώρησαν σε διαμαρτυρία για τα σκουπίδια που έχουν πνίξει το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αφού γέμισαν το γραφείο του αντιπρύτανη με σκουπίδια, τους καταδίκασε μέχρι και η κουτσή Μαρία. Παρόλο που αμέσως μετά ο αντιπρύτανης τους ζήτησε συγνώμη για την κατάσταση που επικρατεί με τα σκουπίδια.

Η άλλη Μαρία, της γειτονιάς, κρέμασε τη φωτογραφία του φοιτητή να τη δούνε όλοι, λες και όλοι έχουν συμφέρον να μισούνε...

όσους πολεμάνε το σύστημα που αυτοί γλύφουνε.

Το πιο διαφωτιστικό πάντως στο ρεπορτάζ του Πρώτου Ψέματος είναι τα σχόλια που ακολουθούν της ανάρτησης της φωτογραφίας. Σκέτη απογοήτευση.

Αυτή είναι η απάντηση του φοιτητικού συλλόγου ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ εαακ, για τη στοχοποίηση με προσωπικές φωτογραφίες ενός φοιτητή, από τον λογαριασμό του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης από το Πρώτο Θέμα:

 
ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ εαακ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΑΔΕΡΦΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ:

Δεν πετάξαμε κανένα σκουπίδι
Είναι ακόμη όλα στην πιάτσα

Μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο προφανές το εξής: ζούμε σε μια χώρα που λαμόγια σαν το Θέμο Αναστασιάδη όχι μόνο την βγάζουν καθαρή, όχι μόνο έχουν λόγο αλλά μπορούν και ορίζουν τον πιο επιθετικό χαρακτήρα των κινήσεων εντός των ΜΜΕ απέναντι στις δυνάμεις του κινήματος.Ο λόγος για το Πρώτο Θέμα και την δημοσίευση που στοχοποιεί ονομαστικά συνάδερφο και σύντροφό μας, μέλος της ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ, για την συμμετοχή του στην κινητοποίηση των ΦΣ στο γραφείο του Φορτσάκη το πρωί της Δευτέρας 24/11 και τη ρίψη σκουπιδιών στο γραφείο του πρύτανη.

Από ό,τι φαίνεται ζούμε στην δημοκρατία των μαφιόζων με talk show, που ξεπλένουν φράγκα ενώ παράλληλα «λανσάρουν γκόμενες», με τον ίδιο τρόπο που θα λάνσαραν ένα καινούργιο αυτοκίνητο και παράλληλα, κρυφά ή απροκάλυπτα, επιτίθενται με κάθε τρόπο σε όποια φωνή αμφισβητεί, διεκδικεί, καταγγέλλει το υπάρχον και οραματίζεται κάτι λιγότερο ή περισσότερο καλύτερο, λιγότερο ή περισσότερο διαφορετικό.

Δεν πετάξαμε κανένα σκουπίδι δυστυχώς. Τα αφήσαμε όλα εκεί που ήτανε.

Ο κύριος Θέμος είναι στη θέση του. Λέει τα αστεία του, «λανσάρει τα κορίτσια του», ξεπλένει τα φράγκα του.

Ο κύριος Σαμαράς είναι στη θέση του. Κλέβει τις οικογένειές μας, ντουρώνει τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, μας λέει όλους αλήτες, κρατάει και μια επαφή με τη Χρυσή Αυγή για παν ενδεχόμενο.

Ο κύριος Φορτσάκης είναι στη θέση του. Καλεί τα ΜΑΤ να δείρουν συμφοιτητές μας, γεμίζει τον τόπο security την ίδια στιγμή που το πανεπιστήμιο αδειάζει από κάθε άλλο εργαζόμενο, δεν του καίγεται καρφί για το αν μπορούμε να σπουδάζουμε σαν ρομπότ, αν έχουμε τα λεφτά για ό,τι χρειαζόμαστε, για το τι πτυχίο θα πάρουμε. Έχει την εταιρία του, τις δουλειές του, τα διεθνή και εγχώρια meetings.

Όλα αυτά τα σκουπίδια είναι στις θέσεις τους. Απείραχτα. Αυτοί που στοχοποιούνται, αυτοί που για άλλη μια φορά έρχονται πρώτοι να πληρώσουν τις συνέπειες του αγώνα τους είναι οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι, οι ίδιοι οι φοιτητές.

Η στοχοποίηση αυτή, συνήθης πρακτική του πρωταθλητή των χαφιέδων, σεξίσταρου και μεγαλειώδους σκουπιδιού, Θέμου Αναστασιάδη, είναι προφανές ότι επιχειρεί να τρομοκρατήσει όχι μόνο τον σύντροφό μας αλλά όλους εμάς, ολόκληρο το φοιτητικό κίνημα. Επιχειρεί να μας δείξει ότι όποιος δεν κάθεται καλά, όποιος αντιστέκεται και δεν ντρέπεται να το δείξει σε όλο τον κόσμο, μια μέρα θα δει την οποιαδήποτε κωλοφυλλάδα να μπεγλερίζει με τα προσωπικά του δεδομένα, να τα αναπαράγει κατά το δοκούν, να τον ανεμίζει ως κόκκινο πανί σε κάθε λογής ρουφιάνο, φασίστα, αστυνομικό και καθηγητή.

Ξέρουμε ποιοι είναι και τι κάνουν χρόνια τώρα. Ξέρουμε όμως επίσης ότι απορούν. Απορούν με όλους εμάς που επιμένουμε να αγωνιζόμαστε και να δρούμε με τα πρόσωπά μας μπροστά. Που επιμένουμε να μην κρυβόμαστε, αλλά να υπερασπιζόμαστε στο ακέραιο τις πράξεις μας. Έτσι μας έμαθαν τα σχήματα της ΕΑΑΚ.

Και απορούν κυρίως επειδή ποτέ τους δεν είχαν την αξιοπρέπεια να κάνουν κάτι αντίστοιχο οι ίδιοι, όπως και στην εν λόγω ανάρτηση του Πρώτου Θέματος δεν αναφέρεται καν ο δημοσιογράφος.

Δεν πετάξαμε κανένα σκουπίδι δυστυχώς.

Έχουμε, όμως, πολλά από ό,τι φαίνεται να πετάξουμε ακόμα.

Από Ρεμπελίσκος